Ντιντισμός: Το τελευταίο στάδιο του κομματικού φλουφλισμού

Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του `70, όπου κυριαρχούσε οτιδήποτε το αριστερό, και όπου οι μουσικές ήταν ροκ και αντάρτικα, το ντύσιμο χίπικο, οι συμπεριφορές αναρχικές, και οι ωραίες γκόμενες σχεδόν όλες μέλη της ΚΝΕ, ή του Ρήγα Φεραίου, ήταν πολύ δύσκολο για έναν σκεπτόμενο έφηβο να πάει προς τα δεξιά.

Η εποχή μύριζε επανάσταση, και όλα τα καταπιεσμένα επί δεκαετίες αναρχοαυτόνομα αριστερίστικα ένστικτα των νεαρών Ελλήνων είχαν βγει  στη φόρα. Αν ήσουν κουστουμάτος, τότε  δεν ήσουν νέος, και αν τυχόν  ήσουν νέος και κουστουμάτος,  τότε μάλλον ήσουν ντιντής της ΟΝΝΕΔ, και έτρωγες γιαούρτι… στη μάπα. Λούλης Κουκλεντές. Σελέμης.

Κι όπως λέγανε τα φρικιά στη Θεσσαλονίκη, «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερο φρικιό, παρά σαράντα χρόνια Λακόστ και Φιγκαρό», όπου Φιγκαρό η...

ιν ντίσκο που μάζευε τη «χρυσή νεολαία» της εποχής. Τους πρώιμους γιάπιδες. Τα κολεγιόπαιδα. Τους άνευρους εκείνους γαλάζιους νέους, που ενώ η εποχή (υποτίθεται πως) ήταν επαναστατική, αυτοί ήταν κολλημένοι στα δικά τους. Καλοπέραση, χορό, βερμούτ, σοβαρό ένδυμα, και όταν ήθελαν να το παίξουν ροκ, άκουγαν Ρόμπερτ Γουίλιαμς!!!! Και διάβαζαν Ίακχο.  Μικρομέγαλα δηλαδή. Τόσο καλά.

Επόμενο ήταν η ΝΔ να φάει τη σφαλιάρα της το 1981, και να περάσουν ουκ ολίγα χρόνια μέχρι να μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι. Μέχρι δηλαδή ο μέσος νορμάλ έφηβος, να μπορέσει να ταυτιστεί μαζί της, χωρίς  να είναι απαραίτητα ντιντής. Κι αυτό, γιατί μόνο μετά τα μέσα της δεκαετίας του `90 η ΝΔ μπόρεσε να ξαναπροσελκύσει νέους χωρίς ενοχικά συμπτώματα, αφού η καταραμένη δεξιά και τα καμώματά της ανήκαν πια στο μακρινό παρελθόν.

Έλα όμως που ο ντιντισμός είναι (σαν ισμός) ανίκητος και διαρκής. Επόμενο λοιπόν, να συνεχίσει να υπάρχει ως φαινόμενο που σημαδεύει τα ενδότερα του κόμματος της φιλελεύθερης παράταξης, και όχι μόνο να αποτρέπει φρέσκους νέους με φρέσκιες ιδέες να προσέλθουν, αλλά να διώχνει και αυτούς που πλέον τον σιχάθηκαν ως κυρίαρχη παρουσία και συμπεριφορά.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι όπως είπα και άλλοτε, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι της. Αυτή τη χρονική συγκυρία, είτε το θέλει είτε όχι, αποτελεί τη μόνη διέξοδο για όσους αντιτίθενται στο μνημόνιο , στη τρόικα και στο βρώμικο ΠΑΣΟΚ. Και αυτοί είναι πολλοί. Περισσότεροι από όσους θα μπορούσε να προσελκύσει ακόμη και στις καλύτερές της εποχές. Και δεν είναι απαραίτητα δεξιοί. Αυτό είναι το μεγάλο κλου. Μιλάω εκ πείρας.  Έχει μάλιστα  τη τύχη να διαθέτει στο τιμόνι της έναν άνθρωπο που εμπνέει και που έχει συμπάθειες  σε ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής μας ζωής. Ο Σαμαράς δεν είναι Καραμανλής, με τη μισή Ελλάδα εξ υπαρχής εναντίον του, ούτε είναι Ντόρα, με όλα τα φαντάσματα που το πατρικό της επίθετο κουβαλάει για τη χώρα.

Αν η ΝΔ μπορέσει να εκμεταλλευτεί τα δυο αυτά πολύ απλά πράγματα, ίσως να μπορέσει να κάνει τη διαφορά και να επανέλθει για τα καλά στην εξουσία, μένοντας στην ιστορία για αυτό που όλοι ελπίζουμε: την αποδέσμευση από το επαχθές μνημόνιο. Αν όχι, από δω παν κι άλλοι.  Για να το κάνει όμως, θα πρέπει να ξεφορτωθεί όχι μόνο τους ντιντήδες αλλά και τον ντιντισμό ως εγγενή δεξιά πολιτική συμπεριφορά. Θα τα καταφέρει; Θέλει; Ιδού η απορία.

Strange Attractor