Το τέλος του «δικομματισμού» και η λαϊκή Δεξιά

Τα εισαγωγικά στον τίτλο του συγκεκριμένου κειμένου θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω παρακάτω.

Τα τελευταία 30 χρόνια με την καλλιέργεια της νοσηρής διαπλοκής πολιτών-πολιτικών κατασπαράχθηκε ο εθνικός πλούτος. Πολίτες, χωρίς άλλες ιδιαίτερες δεξιότητες, κατέφυγαν στα βουλευτικά γραφεία πολιτικών (με ελάχιστη διάθεση για προσφορά στον τόπο) ζητώντας διορισμό με αντάλλαγμα την πολύτιμη ψήφο τους. Έτσι, οι...
μεν πολίτες εξασφάλιζαν δια βίου τα προς το ζην, χωρίς να καταβληθεί καμία εργασιακή προσπάθεια, οι δε πολιτικοί χωρίς να προσπαθούν για τίποτα άλλο παρά την επανεκλογή τους, διόγκωναν την εκλογική τους βάση.
Τα παραπάνω χονδρικά τα παραδέχονται όλοι. Ακόμη και οι ίδιοι οι πολίτες και οι πολιτικοί που με τη πρακτική τους διόγκωσαν τη συνδιαλλαγή. Το σίγουρο επίσης είναι ότι τα νοσηρά αυτά φαινόμενα που οδήγησαν σε πρακτικές ψευδοευμάρειας και λανθάνουσας ανάπτυξης εξετράφησαν και από τα δύο κόμματα εξουσίας. Και η ΝΔ και πολύ περισσότερο το ΠΑΣΟΚ ευθύνονται για την διαπλοκή πολίτη-πολιτικού, καθώς εξέθρεψαν δύο παράλληλους στρατούς δημοσίων υπαλλήλων με μηδενική προσφορά στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου.  Οι δύο αυτοί στρατοί ουσιαστικά δεν ήταν ανταγωνιστικοί αλλά και οι δύο μαζί απομίζησαν τον εθνικό πλούτο. Φυσικά σε όλα τα παραπάνω, με τον όρο «δημόσιο υπάλληλο» εννοώ και το πλήθος των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και βιομηχάνων που μοναδικό πελάτη είχαν το Κράτος. Άρα μιλάμε τελικά για μονοκομματισμό φαυλότητας και υπανάπτυξης.
Το τέλος του δικομματισμού (ή μονοκομματισμού αν σας έπεισα) είναι κοντά. Οι στρατοί των δημοσίων υπαλλήλων δεν ανανεώνονται (να και ένα θετικό του Μνημονίου) . Αν και υπεύθυνοι για τη κατάντια του τόπου, θα είναι οι τελευταίοι που θα νιώσουν τις συνέπειες. Νομοτελειακά θα χάσουν την πολύτιμη για αυτούς μονιμότητα, γεγονός που θα σημάνει τη διάλυση του «στρατού», άρα και την κατάρρευση των σαθρών θεμελίων του παρόντος πολιτικού συστήματος.
Από την άλλη, ιδιωτικοί υπάλληλοι και αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι επαγγελματίες και εργάτες του μόχθου, που ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια δεν επιδίωξαν να επωφεληθούν από τη αλάνθαστη συνταγή συνδιαλλαγή-διορισμός-ψήφος, και που εκ του αποτελέσματος έχουν αποδείξει την ικανότητα τους να παράγουν εισόδημα και να επιβιώνουν σε μη αναπτυξιακό περιβάλλον, δεν έχουν πολιτικό εκφραστή.
Η λαϊκή Δεξιά της βιοπάλης και της προόδου, ο ορφανός πατριωτικός Κεντρώος χώρος (το ΠΑΣΟΚ τον έχει εγκαταλείψει), η πατριωτική Αριστερά (που δεν εκφράζεται από τους λάτρεις του διεθνισμού και της ψευδοπροόδου) ζητούν εκπροσώπηση. Ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει να αφουγκραστεί την παραπάνω ανάγκη, να αποπέμψει ό,τι νοσηρό κουβαλά ακόμα η ανανεωμένη ΝΔ και να απευθυνθεί με καθαρά λόγια στο Λαό, που ψάχνει την ελπίδα να βρεί έναν ηγέτη που θα γκρεμίσει τις παλιές βασεις, ως μη επισκευάσιμες, και να θέσει νέες.
Ο Σαμαράς θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Αν είναι ο ηγέτης που αναζητά η Ελλάς δεν το γνωρίζω. Η ιστορία θα δείξει.
Κώστας Φ.