Jeffrey: ο χρήσιμος ηλίθιος των Αμερικανών στην Ε.Ε.

Γράφει η Σοφία

Ο ΓΑΠ μιλούσε από το 2009 με ΔΝΤ για το πώς θα ξεκάνει την Ελλάδα. Σιγά το νέο. Το «boy» της Margaret με τοκογλύφους συναναστρεφόταν από τα γενοφάσκια του. Και όλα τα έβλεπε με αμερικανική ματιά. Αγαπημένο του σημείο στην Αθήνα η αμερικανική πρεσβεία.

Ο αδερφός του αποκάλυψε πόσο μισεί την Ελλάδα και πόσο άσχημα αισθάνεται που είναι Αμερικανός μεταμφιεσμένος σε(περίπου θα λέγαμε) Έλληνα. Τουλάχιστον το παραδέχεται, σε αντίθεση με τον George.

To θέμα είναι ΕΜΕΙΣ τι κάναμε και τι κάνουμε τώρα...

Τον μ**α; Πόσο ακόμα; Θα μείνουμε να δούμε τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ ως το τέλος; Το ξέρουμε το τέλος. Οι πληβείοι δεν επιβιώνουν γιατί τα σωσίβια φτάνουν μόνο για τους επιβάτες της Α’ Θέσης. Στην περίπτωση της κρίσης οι επιβάτες παίζουν και τον ρόλο του καπετάνιου αλλά και του παγόβουνου. Αλλά δεν είναι το σωσίβιο...

Αν δεν αρχίσουμε να σεβόμαστε ΕΜΕΙΣ τον εαυτό μας, την Ελλάδα και το παρελθόν της, οι άλλοι δεν θα το κάνουν. Δεν το έκαναν ποτέ γι’ αυτό είμαστε στον γκρεμό. Η υπόθεση «έξοδος από την κρίση» θέλει αντιμετώπιση με νεανικό θάρρος (και ας το λένε οι «μεγάλοι» θράσος) και τρέλα. Και ισλανδικό ή αργεντίνικο παράδειγμα. Όχι μπούρδες για τηλεοπτική κατανάλωση και για την σωστή λειτουργία των μηχανών τύπωσης των εφημερίδων.

Όμως δεν υπάρχει και κανένας «διανοητής» να μας αναλύσει, χωρίς τις «σάλτσες» των τηλεοπτικών συζητήσεων ΓΙΑΤΙ φτάσαμε εδώ, ΓΙΑΤΙ δεν εμποδίστηκαν εγκλήματα κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων;

Ο καθένας έναν χρόνο τώρα λέει ότι θέλει ως αιτία της κρίσης, της προσφυγής στο ΔΝΤ και δίνει ό,τι «λύση» στην κρίση του’ ρχεται στο κεφάλι. Κανείς δεν έχει θάρρος να κοιτάξει στα μάτια την νέα γενιά και να της πει ΓΙΑΤΙ υποθήκευσαν οι «εκπρόσωποί» μας το μέλλον και τα όνειρά μας. ΓΙΑΤΙ μας καταδίκασαν και μας έκοψαν τα φτερά και την όρεξη μας για δημιουργία και ζωή.

Βαρεθήκαμε και κουραστήκαμε από όλους αυτούς που μιλάνε στα ΜΜΕ του κ**υ για την κρίση. Θέλουμε κάποιον να μας εμπνεύσει. Όχι μόνο στην Ελλάδα, γιατί ΚΑΜΙΑ χώρα δεν είναι μόνη της. Πρέπει να σέβεται και τις άλλες. Αλλά να απαιτεί να την σέβονται ή να μην την προκαλούν, γιατί δεν θα το ανεχθεί (το αντίθετο από αυτό που γίνεται στην περίπτωση της «εξωτερικής πολιτικής» του ΓΑΠ σε σχέση με τους «καλούς» μας «γείτονες»).

Πλέον η «αποκάλυψη»(σιγά το νέο! Ο ΓΑΠ είχε προσχεδιάσει το μνημόνιο) δεν μας σοκάρει. Τίποτα δεν μπορεί να μας κλονίσει. Με τις Μαρίες Αντουάνετες που έχουν μαζευτεί στην Ευρώπη και τα Αμερικανάκια των Αθηνών όλα είναι πιθανά.

Έχουμε το χαρτί του δικαστή. Η Ελλάδα (ο λαός) καταδικάστηκε σε θάνατο. Το ποτέ θα εκτελεστεί δεν έχει σημασία.

Ο σκοπός είναι να αναψηλαφισθεί η υπόθεση και να σωθεί η καταδικασθείσα από τους εγκληματίες πατρίδα μας.

Δικαστής ζητείται να μας απαλλάξει από το βλαμένο που έχει ο «γιατρός» Dominique για τις υπογραφές στην Αθήνα.