ΟΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ

 Γράφει ένας  Θρησκευόμενος Πολίτης

Μια ματιά στον κυριακάτικο γραπτό Τύπο αρκεί για να πείσει και τον πιο δύσπιστο ως προς το ποιοί και πώς ευνόησαν την άνοδο του Γιώργου Παπανδρέου στην εξουσία μέσα από τη λυσσαλέα επίθεση κατά του Κώστα Καραμανλή, με κύριο μοχλό την παραπληροφόρηση και τη μηχανορραφία της κατευθυνόμενης σκανδαλολογίας.  Είναι οι ίδιοι που σήμερα «ξεφορτώθηκαν» μεν τον Γιώργο Παπανδρέου, αφού οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή και την παγκόσμια απαξίωση, πλην όμως «σπεύδουν», κυριακάτικα, να περισώσουν ό,τι μπορούν από την ανύπαρκτη βεβαίως υστεροφημία του πρωθυπουργού, ο οποίος άφησε πίσω του συντρίμμια και διέσυρε την ίδια του τη χώρα.
Και για του λόγου το ασφαλές ρίξτε μια ματιά στο....
κύριο άρθρο το οποίο δημοσιεύει το «ΒΗΜΑ», καθώς και στη συνέντευξη του Καθηγητή κ. Πάρκερ που φιλοξενεί η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ».  Ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται, περίπου, ως ο «αναμορφωτής» της Ελλάδας, που δεν έγινε κατανοητός από το λαό και, επιπλέον, σε μια επίδειξη πολιτικής «μεγαλοψυχίας» αφήνει το θώκο του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ ως υπέρτατη προσφορά στο κόμμα του και τη δημοκρατία! Θου Κύριε!!!
Τι υποκρισία, τι πολιτικός σκοταδισμός και κυρίως τι αντιπάθεια -αλλά και φόβος για την αποκάλυψη όλης της αλήθειας- ως προς τον Κώστα Καραμανλή!
Και όμως μια απλή σύγκριση μεταξύ των δύο πολιτικών θα αρκούσε για να αναδείξει το αυτονόητο: Ο Κώστας Καραμανλής, με όλα τα ανθρώπινα λάθη του, υπηρέτησε τον τόπο του, ιδίως στα εθνικά θέματα, αλλά και τη δημοκρατία.  Ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου θυσίασε ασύστολα στο βωμό των προσωπικών του φιλοδοξιών και συμφερόντων και το δημόσιο συμφέρον και την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Ο Κώστας Καραμανλής, το 1997, εξελέγη Πρόεδρος της ΝΔ με την πιο δημοκρατική διαδικασία που εφαρμόσθηκε ποτέ στο κόμμα του.  Και μάλιστα έβαλε υποψηφιότητα στην κυριολεξία «συρόμενος» ύστερα από απαίτηση της πλειοψηφίας της βάσης και των βουλευτών της ΝΔ.  Οδήγησε τη ΝΔ σε διαδοχικές εκλογικές νίκες, κυβέρνησε επί πεντέμισι χρόνια την Ελλάδα παίρνοντας ιστορικές εθνικές αποφάσεις.  Και όταν ήλθε η ώρα της συντριπτικής ήττας, τον Οκτώβρη του 2009, ανέλαβε τις ευθύνες του και παραιτήθηκε αμέσως.  Μολονότι ουδείς του το ζήτησε.  Και δρομολόγησε τη διαδοχή του από τη βάση με την πιο δημοκρατική διαδικασία που υιοθετήθηκε ποτέ σε εσωκομματικό επίπεδο.  Πράγμα που οδήγησε στη λαϊκή κινηματική εκλογή του Αντώνη Σαμαρά.
Αντίθετα ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004, και ενόψει της επερχόμενης εκλογικής συντριβής του ΠΑΣΟΚ πήρε, νύχτα, στην οδό Αναγνωστοπούλου το «δαχτυλίδι» του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ από τον καταρρέοντα και περίφοβο Κώστα Σημίτη.  Ήταν μια απόδειξη της πιο αντιδημοκρατικής διαδικασίας ανάδειξης αρχηγού κόμματος, που παρέπεμπε στην αλήστου μνήμης θεωρία του «κηπουρού» την εποχή των ανακτόρων.  Άλλωστε η νοοτροπία των «κηπουρών» συνόδευσε τον Γιώργο Παπανδρέου και στην πτώση του, κατά τα λεγόμενα των στελεχών του.
Αφού μέσα σε δύο χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου ρήμαξε την Ελλάδα και επειδή του διαμηνύθηκε ότι ήταν ανεπιθύμητος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας, αποκαθηλώθηκε.  Προηγουμένως όμως έδωσε λυσσαλέα μάχη να παραμείνει στην εξουσία, προτείνοντας ως πρωθυπουργό ακόμη και τον Απόστολο Κακλαμάνη ή τον Φίλιππο Πετσάλνικο.  Πλήρης γελιοποίηση της Ελλάδας και της δημοκρατίας μας, η οποία μας περιθωριοποίησε διεθνώς.
Ακόμη και σήμερα «παριστάνει» τον σκιώδη πρωθυπουργό, ενώ παραμένει κολλημένος  στην καρέκλα του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, παραπέμποντας με τη συμπεριφορά του στο αποκρουστικό παράδειγμα του μέχρι πρότινος πολιτικώς ομογάλακτου Μουαμάρ Καντάφι.
Και όμως.  Αυτόν τον «ηγέτη» υμνούν, με τον τρόπο τους, κυριακάτικα το «ΒΗΜΑ» και η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». Και δεν έχουν βρει μέχρι σήμερα να γράψουν μια λέξη σχετικά με την πορεία και την προσφορά του Κώστα Καραμανλή, εκτός βεβαίως από θλιβερά υπονοούμενα στην παλιά –και εντελώς διαψευσθείσα από την πρόσφατη ιστορία- λασπολογική κριτική που ήταν «αιχμή του δόρατος» για την πτώση του.
Θα μου πείτε τι μένει από τη συμπεριφορά τους, εκτός από το μύθο της μυλωνούς και της σχέσης της με την καλλιγραφία; Η ραγδαία πτώση της κυκλοφορίας τους, η απαξίωσή τους από το αναγνωστικό κοινό και ο ατελείωτος οικονομικός κατήφορος κάποιων από αυτούς δίνουν την πληρωμένη απάντηση.  Αυτοί όμως εκεί…
Μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι.