Ζωή εστί Φιλοσοφία, Φιλοσοφία εστί θεώρησις Θανάτου

σ.σ.ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ: Σαν συμπλήρωση στο εκπληκτικό κείμενο θα δημσιεύσουμε τα λόγια του "πατέρα του Εθνικισμού" Ίων Δραγούμη

 "Τα λόγια των Ελλήνων έμεναν λόγια ώσπου να έλθει ο θάνατος να τα ζωντανέψει. Ο Θάνατος δεν είναι λόγια, είναι αλήθεια. Ο Θάνατος είναι ζωή"

Η έννοια του Θανάτου και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται αυτή από τους θνητούς υπήρξαν ανέκαθεν πιστοί υπηρέτες του συστήματος που κυβερνούσε έναν τόπο. Όπως λοιπόν τα συστήματα τα ιδεολογικά άλλαζαν στο ρου της Ιστορίας έτσι μεταμορφωνόταν και η έννοια του Θανάτου όπως αυτή την βλέπανε οι θνητοί. Σίγουρα η αλλαγή μίας έννοιας θρησκευτικού περιεχομένου χρειάζεται εργασία χρόνων για να αλλάξει, αλλά ακόμα και μία γενιά ολόκληρη να πρέπει να περάσει είναι επιβεβλημένη μία τέτοια αλλαγή γιατί ο τρόπος που βλέπει κάποιος τον Θάνατο ορίζει το πως θα ζήσει και την ζωή του. Οι αλλαγές στο....
πως βλέπει κάποιος τον Θάνατο γίνονται είτε βάσει σχεδίου είτε βάσει ενός κοσμοϊστορικού γεγονότος. Το μοναδικό κοσμοϊστορικό γεγονός που μου έρχεται στο μυαλό και κατάφερε να αλλάξει έστω και παροδικά την έννοια του Θανάτου στα μυαλά των θνητών ήταν η επιδημία του Μαύρου Θανάτου στην Ευρώπη. Η επιδημία όχι μόνο σκότωσε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ευρώπης, αλλά άλλαξε και το πως έβλεπε ο υπολειπόμενος πληθυσμός την ζωή. Γνωρίζοντας ότι η ασθένεια μπορεί να τους "πάρει" μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα προσπαθούσαν να ζήσουν την ζωή τους όσο πιο ξέφρενα γινόταν αγνοώντας πολλές φορές και τους ηθικούς άγραφους νόμους. Σκοπός τους σημερινού άρθρου είναι να δούμε την άποψη για τον θάνατο στην σημερινή Ελληνική κοινωνία, τις διαφορές αυτής της άποψης με τις παλαιότερες των απόψεων και στις ουσιαστικές επιπτώσεις αυτού στην ίδια μας την ζωή. Θα ασχοληθούμε για να δείξουμε ότι κάποιοι άνθρωποι αψηφώντας τον Θάνατο περάσαν στην αιωνιότητα.

Η εμπορική κοινωνία

Μία από τις βασικές αιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας του εμπορίου είναι ότι "όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται". Δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει το ίδιο και για την υγεία, την αξιοπρέπεια και φυσικά τον θάνατο. Ο Θάνατος στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία φαντάζει σαν το απόλυτο κακό που μπορεί να πάθει κάποιος. Είναι καλύτερο να απωλέσεις την αξιοπρέπεια σου παρά να πεθάνεις. Είναι καλύτερο να πουλήσεις ότι ιερό και όσιο παρά να πεθάνεις. Είναι καλύτερο να μην αντιστέκεσαι παρά να πεθάνεις. Είναι προφανές πιστεύω το μοτίβο που υπάρχει πίσω από αυτό και οι συνέπειες αυτού. Είχε πει κάποτε ένας μεγάλος άνδρας στα πλαίσια της δίκης του ότι λυπάται κάποια ανθρωπάκια που προδίδουν τα πάντα προκειμένου να συνεχίσουν να κατουρούν από μπροστά και να χέζουν από πίσω για ακόμα λίγες μέρες. Η στάση αυτού του ανθρώπου ήταν μία γροθιά στο σύστημα που διακυβερνούσε και σήμερα και τότε την ήπειρο μας. Όπως και στην ζωή του προτίμησε να πολεμήσει για αυτά που πίστευε και πρέσβευε παρά να ζήσει μια ήρεμη αστική ζωή που θα διαρκούσε πιθανών μερικά παραπάνω χρόνια. Τέτοια παραδείγματα στον ρού της Ιστορίας μπορούμε να βρούμε πολλά και σε διάφορες χώρες. Πάντα αυτά τα παραδείγματα της ηρωικής αυταπάρνησης του Εγώ ήταν σπάνια, αλλά τις περισσότερες φορές ήταν φωτεινά. Σήμερα η διαφορά είναι ότι αυτά τα παραδείγματα στιγματίζονται ως "ηλίθιοι", "γραφικοί", "φασίστες" και πολλά άλλα στην προσπάθεια του συστήματος να τσακίσει αυτή την αιώνια ελίτ που του αντιστέκεται. Αυτά τα πράγματα είναι ενάντια στην εμπορική κοινωνία των Μ.Κ.Ο που ακόμα και ο ψευδεπίγραφος "ανθρωπισμός" επιδοτείται με χιλιάδες Ευρώ που πληρώνουν τα κορόιδα οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Φανταστείτε την εικόνα της εμπορικής κοινωνίας χωρίς την ιδέα περί θανάτου που έχουμε σήμερα. Θα κατέρρεε μέσα σε δευτερόλεπτα. Απέτρεψε όμως έτσι τον θάνατο της; Ο Γάλλος διανοητής Αλαίν Ντε Μπενουά λέει όχι, αφού κανείς δεν πρόκειται να πεθάνει για να την υπερασπιστεί. Όμως εγώ αμφιβάλλω πλέον, μετά από πολλές ειδήσεις που λένε το αντίθετο. Μήπως τελικά οι άνθρωποι έχοντας εθιστεί στον καταναλωτισμό θέτουν τα υλικά αντικείμενα πάνω από τις αιώνιες αξίες του ανθρώπου;

Αξιοπρέπεια

Δεν ξέρω τι θα κάνω όταν είναι να αποχωρήσω εγώ από αυτόν τον κόσμο. Δεν ξέρω γιατί δεν έχει έρθει η ώρα μου ακόμα. Ίσως είναι σε 10 λεπτά ή σε 10 χρόνια. Δεν γνωρίζω. Έχω πάντως εξοικειωθεί με την ιδέα του Θανάτου, θάβοντας στην διάρκεια της ζωής μου πολλά αγαπημένα πρόσωπα είτε αυτά ήταν ανθρώπινα είτε ήταν ζώων. Αυτό που ξέρω ως απολύτως σωστό είναι ότι η αξιοπρέπεια είναι πιο πολύτιμη από λίγη ακόμα ζωή. Όμως αυτό δεν συμβαίνει και στην υπόλοιπη κοινωνία. Έχοντας δουλέψει και σε φαρμακείο, ως βοηθός, είχαν δει τα μάτια μου πολλά. Διάβαζα ότι όλοι εργάζονται για το φάρμακο εναντίον του καρκίνου, αλλά ποτέ δεν είδα έως τώρα να το βρίσκουν. Έβλεπα παράλληλα χάπια που υποτίθεται ότι μεγάλωναν την επώδυνη ζωή ενός ασθενή να πωλούνται προς 100 ευρώ το χάπι. Έβλεπα ένα ολόκληρο κύκλωμα να θησαυρίζει από αυτούς τους ανθρώπους είτε πωλώντας τους αυτά τα χάπια είτε πλαστογραφώντας τα βιβλιάρια τους έτσι ώστε να πωλήσουν αυτά τα χάπια στην μαύρη αγορά. Όταν δε το αναπόφευκτο ερχόταν υπήρχε εκεί άλλο ένα κύκλωμα που είχε όλη την καλή διάθεση να εκμεταλλευτεί ακόμα και τον θάνατο τους. Είναι όμως άλλο το ζήτημα που μας καίει σήμερα. Οι άνθρωποι φαίνονται πλήρως αποφασισμένοι να ζήσουν σε ένα σύστημα το οποίο τους αφαιρεί κάθε αίσθηση αξιοπρεπούς διαβίωσης προκειμένου να εξακολουθήσουν να ζουν και να βιοπορίζονται και μάλιστα χωρίς να αγωνίζονται για κάτι καλύτερο. Είμαστε σαν τα βατράχια που μας βράζουν σιγά σιγά και εμείς δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Η θερμοκρασία ανεβαίνει αργά αργά και εμείς αισθανόμαστε άνετα στο περιβάλλον που μας σκοτώνει.

Προδοσία Αξιών

Σε ακόμα χειρότερη μοίρα βρίσκονται κάποιοι άλλοι, οι οποίο διακηρύττουν ότι είναι υπερασπιστές ή απλά υποστηρικτές αξιών και την ίδια ώρα τις φτύνουν προκειμένου να εξασφαλίσουν την διαβίωση τους. Είναι οι υπηρέτες του συστήματος που στην πιο συχνή τους έκδοση λένε ότι δεν έχουν επιλογή. Θα πω τα λόγια του Αρχηγού που τους ταιριάζουν γάντι. Δεν μας νοιάζει ο μισθουλάκος σας και οι μικροαστικές σας ανησυχίες. Είτε νομίζετε ότι δεν έχετε άλλη επιλογή είτε το κάνετε συνειδητά, είστε εναντίον μας. Προδότες αξιών, ιερών και οσίων δεν έχουν θέση ανάμεσα μας και μοιραία θα βρεθούν απέναντι μας. Το σύστημα προφανώς χαίρεται όταν βλέπει αυτό που ήταν ο πρωταρχικός του στόχος. Μέσω της δαιμονοποίησης του Θανάτου και της θεοποίησης του μικροαστικού τριπτύχου ησυχία, βιοπορισμός και αδιαφορία κατάφερε όχι μόνο να κάμψει την αντίσταση των πολιτών που προτιμούν να ζουν χωρίς αξιοπρέπεια και αξίες, αλλά δημιούργησε και τους ίδιους τους πραιτωριανούς του που θα το υπερασπιστούν ασχέτων κόστους. Το πρόβλημα είναι ότι μέσω της θεοποίησης της οικονομικής ευμάρειας και του βιοπορισμού, ανεξαρτήτως κόστους, οι προδότες αξιών είναι σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Είτε αυτοί ονομάζονται καταδότες είτε μικροαπατεώνες είτε απλά προσκυνημένοι. Όσο περνάν οι γενεές και αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει και ο υλισμός συνεχίζει να είναι το κυρίαρχο δόγμα θα είναι όλο και λιγότεροι οι άνθρωποι που θα έχουν αξίες και ας έχουν και πιθανότητες να της προδώσουν.

Ο ιστορικός αντίποδας

Στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία ένα τμήμα του Άδη ήταν και τα Ηλύσια Πεδία· ο τελικός προορισμός των ηρώων και των ενάρετων ανθρώπων. Ήταν ο παράδεισος που άνοιγε τις πύλες του σε όσους κέρδιζαν μέσα από την ζωή τους τον σεβασμό την υστεροφημία. Στα Ηλύσια πεδία κατοικούσαν οι ψυχές αυτών που δεν πεθάναν ποτέ στις καρδιές όλων μας. Στην Σκανδιναβική μυθολογία τις ψυχές των νεκρών πολεμιστών μετέφεραν στην Βαλχάλα οι Βαλκυρίες εκεί που αυτοί θα θυμούνται αιώνια τις μάχες που τους χάρισαν την δόξα και θα δειπνούν με τα καλύτερα φαγητά. Απογυμνώνοντας αυτές τις θρησκευτικές παραδόσεις από την μυθολογική τους διάσταση και κοιτώντας τον συμβολισμό τους βλέπουμε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στον ίδιο τον Θάνατο. Βλέπουμε τον Θάνατο ως μία πόρτα που οδηγεί τους άριστους στην αιώνια ανταμοιβή. Είναι απόλυτα λογικό οι άνθρωποι που βλέπανε τον Θάνατο από μία τέτοια σκοπιά να αντιμετωπίζουν την ζωή ως κάτι το προσωρινό, το οποίο θα έπρεπε να αποτελέσει το εισιτήριο τους για την αιωνιότητα. Είναι και αυτός ένας λόγος της καταφανέστατης διαφοράς νοοτροπίας μεταξύ του σύγχρονου Έλληνα και των προγόνων του. Φυσικά και αυτό δεν είναι απόλυτο αφού και τότε υπήρχαν δειλοί, προδότες κτλ όπως και τώρα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν την ζωή τους όπως της πρέπει, δηλαδή ως κάτι το προσωρινό που πρέπει να αποτελέσει τροχιοδεικτικό φωτεινό σήμα προς την πόρτα του Παραδείσου. Σε πολλές θρησκείες και παραδόσεις ανά τον κόσμο εμφανίζονται παρόμοιες θεωρήσεις του Θανάτου και η σημερινή θεώρηση έρχεται στον αντίποδα όλων αυτών. Αυτό συμβαίνει γιατί παλιότερα έπρεπε να ζήσεις και να πεθάνεις ως παράδειγμα για τους νεότερους και σημείο υπερηφάνειας για τους γηραιότερους, ενώ τώρα πρέπει οπωσδήποτε να ζήσεις ώστε να καταναλώνεις ασχέτως αν κανείς δεν θα σε θυμάται λίγο μετά τον θάνατο σου.

Επίλογος

Ο Θάνατος δεν είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί. Αντιθέτως σε αρκετές περιπτώσεις είναι το καλύτερο που μπορεί να μας συμβεί. Είναι προτιμότερη μια ζωή ψέματος και δικαιολογιών ή ένας αληθινός Θάνατος; Είναι προτιμότερο να ζει κάποιος με το κεφάλι κατεβασμένο ή να πεθάνει με το κεφάλι ψηλά; Είναι προτιμότερη η ξεφτίλα από τον Θάνατο; Είναι προτιμότερο να ζει κάποιος εγωιστικά σκεπτόμενος ή να πεθάνει δίνοντας τον εαυτό του θυσία στο Έθνος; Για κάθε ιδανικό μπορείς να περιμένεις να το υπερασπιστεί κάποιος άλλος και να τον χειροκροτήσεις ή να το υπερασπιστείς ο ίδιος χωρίς να περιμένεις καμμία ανταμοιβή. Ο Διγενής μπορεί τελικά να κερδίσει τον Θάνατο και στην πραγματικότητα το έκανε. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι στην ζωή μας κάνουμε μία ξεκάθαρη επιλογή. Να πράξουμε το καθήκον μας απέναντι στους νεκρούς και τους αγέννητους κερδίζοντας την αιωνιότητα ή να καθίσουμε να μετράμε τον χρόνο που περνά καταναλώνοντας άσκοπα και τελικά να χαθούμε στην λήθη. Μία, πιστεύω, ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι ότι σε αντίθεση με το Ελληνικό πάνθεον ο Θεός του Θανάτου με το όνομα Μοτ υπήρχε, αλλά δεν λατρευόταν στο αντίστοιχο Ιουδαϊκό πάνθεον. Βλέπουμε λοιπόν καθαρά ότι σήμερα έχουμε υιοθετήσει την Εβραϊκή οπτική γωνία σχετικά με τον Θάνατο και συνεπαγωγικά και για την ζωή. Ο Θάνατος μπορεί να αποτελεί αδερφό μας και συνοδοιπόρο μας στον αγώνα για το Έθνος και για την αιωνιότητα. Δεν είναι εχθρός, αλλά η μάνα που θα σου πει "πολέμησες αρκετά, ήσουν γενναίος, ήρθε η ώρα να ανταμειφτείς". Είναι αυτός που στο τέλος υπογράφει ότι έζησες την ζωή σου άξια, γιατί πριν τον Θάνατο όλα μπορούν να αλλάξουν. Για αυτό: ΖΗΤΩ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

Κώστας Αλεξανδράκης