"Στρατός" λαθρομεταναστών - αλλοδαπών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς καταληστεύουν τους Έλληνες πολίτες...Συμμορίες που δεν μπορεί να ελέγξει η ΕΛ.ΑΣ.

"Αγαπητοί επιβάτες, παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα"

Η φράση ακούγεται από τα μεγάφωνα των συρμών στους πολυσύχναστους σταθμούς, όπως ο Ευαγγελισμός ή το Σύνταγμα. Κι έτσι οι αρμόδιοι του μετρό πιστεύουν ότι έχουν καλύψει τα κενά ασφαλείας που υπάρχουν. ...
Το πρόβλημα όμως δεν....
λύνεται με μια «παγωμένη» φωνή που υπενθυμίζει στους επιβάτες ότι οφείλουν να είναι προσεκτικοί και εννοεί ότι δεν υπάρχει ασφάλεια που να δρα έστω αποτρεπτικά. Ανάμεσα στον κόσμο υπάρχουν από κλεφτρόνια και ζητιάνοι, έτοιμοι να βουτήξουν οτιδήποτε πολύτιμο, μέχρι άνθρωποι εξαρτημένοι από ουσίες, οι οποίοι, είτε μη καταλαβαίνοντας τι κάνουν είτε επί σκοπώ, είναι έτοιμοι να βουτήξουν τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δόση τους.

Οι τελευταίοι δεν φέρουν ευθύνη γι’ αυτά που πράττουν. Ζουν σ’ ένα δικό τους, παράλληλο σύμπαν και δεδομένης της κρίσης, κανένας και τίποτα δεν μπορεί να τους τραβήξει από αυτό, ακόμα κι αν το θελήσουν. Αυτή η εικόνα εξαθλίωσης υπάρχει στο μετρό, ενώ στη γραμμή του ηλεκτρικού τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα. Μόνο που στο μετρό το επιβατικό κοινό είχε συνηθίσει διαφορετικά. Σταθμοί καθαροί και με επίβλεψη ήταν ο κανόνας. Τώρα δυστυχώς δεν είναι ούτε η εξαίρεση. Κάθε είδους επαίτες, κυρίως γυναίκες με μικρά παιδιά στην αγκαλιά ή έφηβοι που παίζουν -ή έτσι νομίζουν- μουσική, ακολουθούμενοι από τα μικρότερα «αδέρφια» τους, πλημμυρίζουν τα βαγόνια και ζητούν βοήθεια. Κανένας δεν τους σταμάτησε στις αποβάθρες.

Και για εισιτήριο, ούτε κουβέντα βέβαια. Αν κάποιος επιβάτης τούς ζητήσει να σταματήσουν, άλλοι κατεβαίνουν για να πάρουν τον επόμενο συρμό κι άλλοι αρχίζουν να βρίζουν και να απειλούν. Το ίδιο κάνουν ορισμένοι αν δεν έχει ανταπόκριση η επαιτεία τους ή, στην περίπτωση που πουλάνε στυλό, χαρτομάντιλα ή αναπτήρες, αν δεν αγοράσει ο κόσμος. Ξέρουμε καλά πως η πλειονότητα των ανθρώπων αυτών είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης. Μέχρι πριν από κάποια χρόνια δίναμε τον οβολό μας νιώθοντας λύπη, κυρίως για τα μικρά παιδιά και τους εξαρτημένους. Σήμερα δεν έχουμε οβολό να δώσουμε. Εχουμε φόβο όμως για την αντίδραση της στρατιάς των επαιτών και οργή επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει το φαινόμενο. Espressonews.