Σε άρθρο γνωστής εβδομαδιαίας εφημερίδας και υπό τον τίτλο «Δόλιος Βλαξ», πριν ενάμισι περίπου έτος, δημοσιεύθηκε άρθρο που αφορούσε τον πρώην πρωθυπουργό (το υπέστη κι αυτό ο δύσμοιρος Ελληνισμός), Γιώργο Παπανδρέου.
Όσο για το «βλάκας», ο βίος και η πολιτεία του ανθρώπου, νομίζω ότι δεν αφήνει κανένα περιθώριο περαιτέρω προβληματισμού. Άλλωστε έχουν ειπωθεί τόσα πολλά γύρω από αυτό το θέμα, εκτενή και βαθύτατα. Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς, πόσα χρόνια έζησε αυτός ο τραγέλαφος της πολιτικής στην Ελλάδα και ποιο είναι το.....
επίπεδό του στα Ελληνικά. Όταν μάλιστα τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια κατείχε σπουδαίους υπουργικούς θώκους, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του ….. Υπουργού της Παιδείας.
Όμως η δολιότητα της πολιτικής του παρακαταθήκης, κατά την άποψή μου δεν έχει εκτιμηθεί επαρκώς και όσο θα έπρεπε διεξοδικά. Κατ’ αρχάς πρέπει να υπενθυμίσουμε, ότι το ΠΑΣΟΚ, μπορεί τυπικά να μην είναι κυβέρνηση, όμως η πολιτική ΠΑΣΟΚ και οι κομματικοί του εκπρόσωποι στη διοικητική δομή του κράτους, ζουν και βασιλεύουν. Το ΠΑΣΟΚ έπαψε τυπικά να αποτελεί το κύριο κόμμα διακυβέρνησης της χώρας, όταν αφού «κάηκε» πολιτικά, ένα άλλο κόμμα, η ΝΔ, παρείχε όλα τα εχέγγυα στα «ξένα κέντρα αποφάσεων» ότι θα συνεχίσει την ίδια κι απαράλλακτη πολιτική. Το κόμμα αυτό έπρεπε να παραμείνει στην εξουσία, μέχρι να εξαντλήσει το πολιτικό του κεφάλαιο και μάλιστα ακριβώς έως ότου ένα άλλο κόμμα, ένα άλλο σύμφυρμα μεταπολιτευτικών πολιτικών ασπονδύλων, ο «μεταμαρξιστικός» ΣΥΡΙΖΑ των ποικιλώνυμων «αριστερών», δώσει τα εχέγγυά του (όπως έχει ήδη γίνει) ότι αναλαμβάνοντας την εξουσία θα... συνεχίσει τα ίδια.
Για να ακριβολογήσουμε, όλα αυτά τα κόμματα, ήταν ευθύς εξ’ αρχής ξενόφερτες κατασκευές ακριβώς των ίδιων κέντρων εξουσίας του εξωτερικού, με στόχο το κάθε ένα τους να καλύπτει με τη διαφορετική ρητορική του, ένα διαφορετικό κομμάτι του φερόμενου ως πολιτικού χάρτη της χώρας μας, ώστε να μην απομείνει καθόλου χώρος, όπου θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένα γνήσιο πατριωτικό-εθνικιστικό κόμμα, που θα συσπείρωνε τις δυνάμεις του Ελληνισμού.
Όμως γεννάται το ερώτημα: Και μετά το ΣΥΡΙΖΑ τί; Προφανώς το έργο, σύμφωνα με το σενάριο των σκοτεινών κέντρων τελειώνει εκεί. Το ιστορικό τέλος που απεργάζονται για την Ελλάδα, ολοκληρώνεται με τον γεωγραφικό κατακερματισμό της. Υπολογίζουν ότι η οικονομική κατάρρευση θα έχει ήδη συντελεσθεί, οι Έλληνες θα λιμοκτονούν και θα είναι έτοιμοι να δεχτούν οποιαδήποτε λύση αρκεί να επιβιώσουν, το σχέδιο «Καλλικράτης» θα έχει αναπτύξει τις απαραίτητες φυγόκεντρες τάσεις από τον κεντρικό κορμό της χώρας (ήταν το 1ο σχέδιο που δρομολόγησε ο «δόλιος βλάκας» όταν ανέλαβε πρωθυπουργός), οι ένοπλες δυνάμεις θα υφίστανται μόνον τυπικά, η πληθυσμιακή αλλοίωση της Ελλάδος με τη λαθρομετανάστευση θα εντείνει το αλαλούμ, η δε Τουρκία θα έχει ενισχυθεί τόσο ώστε να μας υποχρεώνει σε συνεχείς υποχωρήσεις με στόχο την «επανα-δορυφοροποίηση» των αυτονομημένων περιφερειών του «Καλλικράτη», ως επαρχιών της «πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας» και οι εθνοπροδότες «ανθρωπιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα … οικολογίας θα «μάχονται» για τη διάσωση του αργυροπελεκάνου. Αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι το σενάριο καταστροφής θα ολοκληρωθεί, όπως επιθυμούν και μεθοδεύουν οι σκοτεινές δυνάμεις του κτήνους.
Όμως «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει», λέει μια λαϊκή ρήση. Και η «μαγιά» του Ελληνισμού, για την οποία μίλησε ο Πολέμαρχος Στρατηγός Μακρυγιάννης, είναι πάλι εδώ και δεν θα επιτρέψει τη βλάσφημη αισχρουργία των σκοτεινών δυνάμεων της διαλύσης. Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, μέρα τη μέρα γιγαντώνεται, μέρα τη μέρα συσπειρώνει αυτόν τον αιώνιο Ελληνισμό, στον οποίο η ανθρωπότητα χρωστάει τα πάντα, μέρα τη μέρα έρχεται όλο και ποιο κοντά στα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη:
κι αν εξεράθη το κλαδί, πάντα χλωρή είν’ η ρίζα
και μένει πάντα ζωντανό ή ρόδι φάει ή βρίζα
αυτό το βόιδι το μανό που όσο βαθειά ρουχνίζει
τόσο εύκολα μυγιάζεται κι ανεμοστροβιλίζει
και που το κράζουνε λαό, θα σπάσει το καρύκι
και θα πετάξει με φτερά μια μέρα του σκουλήκι
τότε πουλί το σερπετό ποιος ξέρει που θα φτάσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών