Περπατώντας κάποιες φορές την εβδομάδα στο κέντρο της Αθήνας κάνω μια συγκεκριμένη διαδρομή. Από την οδό Σόλωνος προς την Ακαδημίας περνώντας έξω από το πλακόστρωτο του πανεπιστημίου της Νομικής.
ίδια
συναισθήματα με μένα. Αν δεν τα είχαν τότε σίγουρα αντιμετωπίζουμε
κοινωνικό πρόβλημα.
Γιατί ;
Μέρα μεσημέρι γύρω στις 2 ….Φοιτητές του πανεπιστημίου από τη μια πλευρά του πλακόστρωτου με πανό στα χέρια διαδηλώνουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν λόγω οικονομικής κρίσης .
Από την άλλη πλευρά μέσα στο παρκάκι,δίπλα δηλαδή στο πανεπιστήμιο τουλάχιστον δέκα άτομα ηλικίας από 30 ως 50 ετών τοξικομανείς,«χτυπούν» ανενόχλητοι τις ενέσεις τους στα χέρια.. στα πόδια.. όπου βρουν ...
Καθισμένοι στα παγκάκια ακολουθούν όλη την διαδικασία χωρίς να κρύβουν αυτό που κάνουν . Άλλοι σέρνονται προς αυτούς για να τους βοηθήσουν να κάνουν το ίδιο και άλλοι έρχονται να αγοράσουν από τους προμηθευτές τους τη δόση τους χωρίς να νοιάζονται αν κάποιος τους βλέπει.
Τα πρόσωπά τους μαύρα ,τα βήματά τους ασταθή και το βλέμμα τους κενό . Όλα αυτά μέρα μεσημέρι την στιγμή που ανάμεσά τους περνά κόσμος, νεαροί φοιτητές, μαθητές . Ένα ζευγάρι τουριστών τους φωτογραφίζει από μακριά με φόντο το πανεπιστήμιο.
«Ποιος ξέρει πάλι που θα δούμε την φωτογραφία της δυσφήμισης» σκέφτηκα.
Λίγο πιο κάτω ένας μετανάστης παίζει ακορντεόν και δίπλα του μια άλλη παρέα νεαρότερων αυτήν την φορά προσπαθεί να βοηθήσει μια κοπέλα της παρέας τους να κατεβάσει την κάλτσα της και να κάνει την ένεσή της προσπαθώντας προφανώς να βρει φλέβα.
Λίγο πιο κάτω είναι η στάση του μετρό μπαίνω μέσα και οι εικόνες της Ελλάδας που με πλήγωσαν και με θύμωσαν με ακολουθούν σαν κακοί εφιάλτες που δεν λένε να με αφήσουν.
Στο ίδιο βαγόνι με μένα και δεκάδες κόσμου ένας επιβάτης προσπαθεί να στηριχτεί σε ένα από τα αλουμινένια κάγκελα για να μην πέσει. Τα μάτια του και το πρόσωπο του πρησμένο. Τα ρούχα του ματωμένα και βρώμικα. Κάτι τραυλίζει αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι θέλει να πει.
Όλοι προσπαθούν να αποτραβηχτούν μακριά από τον συγκεκριμένο επιβάτη που σέρνεται . Μια μητέρα έχοντας μαζί της και την κόρη της στο ίδιο βαγόνι προσπαθεί να μετακινηθεί για να μην βλέπει η μικρή της , αυτήν την εικόνα. Στο τέλος ο κύριος αυτός πέφτει κάτω και προσπαθώντας να σηκωθεί σέρνεται προς την είσοδο. Κανείς δεν τον πλησιάζει…..
Το ερώτημα είναι : Που πάμε σαν χώρα; Πόσο πια να εξαθλιώνουμε την καθημερινότητά μας ; Πόσο απροστάτευτοι πρέπει να ζούμε καθημερινά από τέτοιες καταστάσεις και εικόνες; Δεν είναι ρατσιστικά τα συναισθήματά μου αλλά δεν αντέχω σαν νέα γυναίκα , μητέρα παιδιών και φορολογούμενη πολίτης που πληρώνω πια και τον αέρα που αναπνέω να ζω καθημερινά την φρίκη δίπλα μου.
Δεν υπάρχει κανείς να μας προστατεύσει από όλα αυτά ; Σε ποια χώρα οι τοξικομανείς έχουν κάνει στέκι τους την αυλή των πανεπιστημίων και τρυπιούνται και αγοράζουν ναρκωτικά και πουλούν ναρκωτικά και κανείς δεν τους μαζεύει; Σε ποια χώρα κάτω από ιστορικά μνημεία μέσα σε κόσμο και πανεπιστήμια η εξαθλίωση υπερέχει και «φωνάζει»;
Που είναι το κράτος να προστατεύσει τους πολίτες ; Γιατί μέσα στο μετρό το οποίο πληρώνουμε αδρά να βιώνουμε τέτοιες εικόνες και ποιος μου λέει ότι αύριο βράδυ ένας από αυτούς δεν θα προσπαθήσει να με χτυπήσει ή να με κλέψει αν είμαι μόνη μου στο βαγόνι ;
Που είναι οι προστάτες που νομίζουν ότι έχοντας ένα υπουργείο προστασίας του πολίτη καλύπτονται από τους τίτλους. Οι αστυνομικοί δεν είναι για να φυλάνε μόνο τους πολιτικούς και τους ξένους . Είναι και για την καθημερινή ασφάλεια του πολίτη.
Γιατί αφήνουν την Αθήνα να εξαθλιώνεται καθημερινά με τέτοιες εικόνες που προσβάλουν τον πολιτισμό μας και μας ξεφτιλίζουν στα μάτια των περαστικών και των ξένων;
Ξαναρωτάω σε ποια χώρα του κόσμου έξω από την Νομική Σχολή ή το Καποδιστριακό θα βλέπατε τοξικομανείς να τρυπιούνται απροκάλυπτα και δεν θα τους μαζεύανε;
Αλλά βλέπετε το σχέδιο εξόντωσής μας δεν είναι μόνο οικονομικό είναι και ανθρώπινο είναι και κοινωνικό είναι και εικόνας είναι και ιστορίας είναι και υστεροφημίας …
Μας θέλουν όλους στο λάκκο με τα σκουλήκια να σερνόμαστε και να γινόμαστε όλοι μια μάζα που θα συνηθίσουμε την μυρωδιά της» αρρώστιας» και την εικόνα του ξεπεσμού. Έτσι θέλουν να μας μάθουν να ζούμε.
Ντροπή!!!
Υ.Γ φωτογραφίες για όλα αυτά ξεκάθαρες υπάρχουν, προτιμώ όμως να μην εκθέσω πρόσωπα που κατά τα άλλα θεωρούνται ασθενείς
Μαρία Γιαχνάκη
Γιατί ;
Μέρα μεσημέρι γύρω στις 2 ….Φοιτητές του πανεπιστημίου από τη μια πλευρά του πλακόστρωτου με πανό στα χέρια διαδηλώνουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν λόγω οικονομικής κρίσης .
Από την άλλη πλευρά μέσα στο παρκάκι,δίπλα δηλαδή στο πανεπιστήμιο τουλάχιστον δέκα άτομα ηλικίας από 30 ως 50 ετών τοξικομανείς,«χτυπούν» ανενόχλητοι τις ενέσεις τους στα χέρια.. στα πόδια.. όπου βρουν ...
Καθισμένοι στα παγκάκια ακολουθούν όλη την διαδικασία χωρίς να κρύβουν αυτό που κάνουν . Άλλοι σέρνονται προς αυτούς για να τους βοηθήσουν να κάνουν το ίδιο και άλλοι έρχονται να αγοράσουν από τους προμηθευτές τους τη δόση τους χωρίς να νοιάζονται αν κάποιος τους βλέπει.
Τα πρόσωπά τους μαύρα ,τα βήματά τους ασταθή και το βλέμμα τους κενό . Όλα αυτά μέρα μεσημέρι την στιγμή που ανάμεσά τους περνά κόσμος, νεαροί φοιτητές, μαθητές . Ένα ζευγάρι τουριστών τους φωτογραφίζει από μακριά με φόντο το πανεπιστήμιο.
«Ποιος ξέρει πάλι που θα δούμε την φωτογραφία της δυσφήμισης» σκέφτηκα.
Λίγο πιο κάτω ένας μετανάστης παίζει ακορντεόν και δίπλα του μια άλλη παρέα νεαρότερων αυτήν την φορά προσπαθεί να βοηθήσει μια κοπέλα της παρέας τους να κατεβάσει την κάλτσα της και να κάνει την ένεσή της προσπαθώντας προφανώς να βρει φλέβα.
Λίγο πιο κάτω είναι η στάση του μετρό μπαίνω μέσα και οι εικόνες της Ελλάδας που με πλήγωσαν και με θύμωσαν με ακολουθούν σαν κακοί εφιάλτες που δεν λένε να με αφήσουν.
Στο ίδιο βαγόνι με μένα και δεκάδες κόσμου ένας επιβάτης προσπαθεί να στηριχτεί σε ένα από τα αλουμινένια κάγκελα για να μην πέσει. Τα μάτια του και το πρόσωπο του πρησμένο. Τα ρούχα του ματωμένα και βρώμικα. Κάτι τραυλίζει αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι θέλει να πει.
Όλοι προσπαθούν να αποτραβηχτούν μακριά από τον συγκεκριμένο επιβάτη που σέρνεται . Μια μητέρα έχοντας μαζί της και την κόρη της στο ίδιο βαγόνι προσπαθεί να μετακινηθεί για να μην βλέπει η μικρή της , αυτήν την εικόνα. Στο τέλος ο κύριος αυτός πέφτει κάτω και προσπαθώντας να σηκωθεί σέρνεται προς την είσοδο. Κανείς δεν τον πλησιάζει…..
Το ερώτημα είναι : Που πάμε σαν χώρα; Πόσο πια να εξαθλιώνουμε την καθημερινότητά μας ; Πόσο απροστάτευτοι πρέπει να ζούμε καθημερινά από τέτοιες καταστάσεις και εικόνες; Δεν είναι ρατσιστικά τα συναισθήματά μου αλλά δεν αντέχω σαν νέα γυναίκα , μητέρα παιδιών και φορολογούμενη πολίτης που πληρώνω πια και τον αέρα που αναπνέω να ζω καθημερινά την φρίκη δίπλα μου.
Δεν υπάρχει κανείς να μας προστατεύσει από όλα αυτά ; Σε ποια χώρα οι τοξικομανείς έχουν κάνει στέκι τους την αυλή των πανεπιστημίων και τρυπιούνται και αγοράζουν ναρκωτικά και πουλούν ναρκωτικά και κανείς δεν τους μαζεύει; Σε ποια χώρα κάτω από ιστορικά μνημεία μέσα σε κόσμο και πανεπιστήμια η εξαθλίωση υπερέχει και «φωνάζει»;
Που είναι το κράτος να προστατεύσει τους πολίτες ; Γιατί μέσα στο μετρό το οποίο πληρώνουμε αδρά να βιώνουμε τέτοιες εικόνες και ποιος μου λέει ότι αύριο βράδυ ένας από αυτούς δεν θα προσπαθήσει να με χτυπήσει ή να με κλέψει αν είμαι μόνη μου στο βαγόνι ;
Που είναι οι προστάτες που νομίζουν ότι έχοντας ένα υπουργείο προστασίας του πολίτη καλύπτονται από τους τίτλους. Οι αστυνομικοί δεν είναι για να φυλάνε μόνο τους πολιτικούς και τους ξένους . Είναι και για την καθημερινή ασφάλεια του πολίτη.
Γιατί αφήνουν την Αθήνα να εξαθλιώνεται καθημερινά με τέτοιες εικόνες που προσβάλουν τον πολιτισμό μας και μας ξεφτιλίζουν στα μάτια των περαστικών και των ξένων;
Ξαναρωτάω σε ποια χώρα του κόσμου έξω από την Νομική Σχολή ή το Καποδιστριακό θα βλέπατε τοξικομανείς να τρυπιούνται απροκάλυπτα και δεν θα τους μαζεύανε;
Αλλά βλέπετε το σχέδιο εξόντωσής μας δεν είναι μόνο οικονομικό είναι και ανθρώπινο είναι και κοινωνικό είναι και εικόνας είναι και ιστορίας είναι και υστεροφημίας …
Μας θέλουν όλους στο λάκκο με τα σκουλήκια να σερνόμαστε και να γινόμαστε όλοι μια μάζα που θα συνηθίσουμε την μυρωδιά της» αρρώστιας» και την εικόνα του ξεπεσμού. Έτσι θέλουν να μας μάθουν να ζούμε.
Ντροπή!!!
Υ.Γ φωτογραφίες για όλα αυτά ξεκάθαρες υπάρχουν, προτιμώ όμως να μην εκθέσω πρόσωπα που κατά τα άλλα θεωρούνται ασθενείς
Μαρία Γιαχνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών