Στο ένα άρθρο του, γραμμένο στα «Νέα» στις 17 Ιανουαρίου 2009 ο Πρετεντέρης υπερθεματίζει την τότε απόφαση του ΠΑΣΟΚ να προξενήσει οπωσδήποτε εκλογές μη ψηφίζοντας Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στο άλλο άρθρο του, γραμμένο κι αυτό στα «Νέα» την 1η Σεπτεμβρίου 2014, ο Πρετεντέρης κάνει μια θεαματική στροφή – κωλοτούμπα, αναιρώντας την...
επιχειρηματολογία που είχε χρησιμοποιήσει πεντέμισι χρόνια νωρίτερα. Το 2009 ο Πρετεντέρης υποστήριζε, μεταξύ άλλων ότι «Εξ όσων γνωρίζω, πουθενά στο Σύνταγμα δεν γράφει ότι το ΠΑΣΟΚ υποχρεούται να ψηφίσει όποιον υποψήφιο του προτείνει η ΝΔ προκειμένου να μη γίνουν εκλογές. Ακόμη χειρότερα: το Σύνταγμα συνδέει ευθέως την προεδρική εκλογή με τις βουλευτικές, πράγμα που σημαίνει ότι δεν βλέπει κανένα ατόπημα αν τις συνδέσει και το ΠΑΣΟΚ», ενώ λίγο πιο κάτω, συνεχίζοντας, λέει ότι «Πώς μπορεί να αποτελεί “θεσμικό ατόπημα” κάτι που προβλέπεται από το Σύνταγμα; Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκτός από το Σύνταγμα, υπάρχει και η πολιτική. Αρέσει, δεν αρέσει στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικά υποχρεωμένο να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές μόλις έχει τη νόμιμη ευκαιρία. Όταν η αντιπολίτευση κρίνει ότι η κυβέρνηση βλάπτει τον τόπο, τότε οι κάλπες είναι μονόδρομος. Για λόγους στοιχειώδους πολιτικής εντιμότητας: πώς είναι δυνατόν να θεωρεί το ΠΑΣΟΚ ότι η ΝΔ βλάπτει τον τόπο και να ψηφίζουν μαζί Πρόεδρο;». Και αφού γράψει κι άλλα, καταλήγει ως εξής: «Τα σημειώνω αυτά διότι στην προκειμένη περίπτωση έχουμε την επανάληψη ενός γνωστού φαινομένου: η ΝΔ ψέγει το ΠΑΣΟΚ για «θεσμική αταξία», τη στιγμή που η ΝΔ είναι εκείνη που διαπρέπει στις «θεσμικές αταξίες». Και με τις αταξίες δεν έχω πρόβλημα. Αλλά η κοροϊδία δεν μου αρέσει».
Στο άρθρο της περασμένης Δευτέρας, ο Πρετεντέρης, λέει τα εξής:
«Η επιστροφή από τις διακοπές συνοδεύεται από ένα εξαιρετικά απλό ερώτημα: ποιον συμφέρει να μην εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να γίνουν εκλογές; Η απάντηση είναι εξίσου απλή: κανέναν. Εκτός ίσως από κάποιους ανεγκέφαλους ή τυχοδιώκτες. Για τρεις λόγους. Πρώτον, επειδή μια εκβιαστική προσφυγή στις κάλπες θα οδηγήσει τη χώρα σε βαθύτατο διχασμό, ο οποίος δεν θα γεφυρωθεί το βράδυ των εκλογών. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα. Υπενθυμίζω ότι το 2009 η ανερμάτιστη εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή οδήγησε μεν σε εκλογές, αλλά τον άφησε χωρίς συμμάχους και χωρίς στοιχειώδη συναίνεση τη στιγμή του Μνημονίου – τη συνέχεια την ξέρουμε… «Όταν κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι» έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης. Δεύτερον, επειδή δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι εκείνοι που επιδιώκουν σήμερα το μπλοκάρισμα της προεδρικής εκλογής θα κερδίσουν τις βουλευτικές εκλογές που μπορεί να προκύψουν. Είναι ακόμη λιγότερο βέβαιο ότι θα καταφέρουν να κυβερνήσουν ή έστω να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, ιδίως αν καταργηθεί ή τροποποιηθεί εν τω μεταξύ το μπόνους των 50 εδρών. Μεταξύ μας, δεν είναι καν βέβαιο ότι θα μπορέσουν να εκλέξουν Πρόεδρο ακόμη και μετά τις εκλογές, αφού μέσα στο διχαστικό κλίμα που θα έχει δημιουργηθεί η σημερινή συμπολίτευση θα τους επιφυλάξει προφανώς αντίστοιχη μεταχείριση και μάλλον θα δυσκολευτούν να βγάλουν Πρόεδρο παρέα με το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή – άλλο κόμμα δεν προβλέπεται να κυκλοφορεί στη Βουλή… Ενδεχομένως βεβαίως να καταλήξουν σε κάποιον «Πρόεδρο μειοψηφίας», αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε το πλήγμα που θα έχει υποστεί τότε η δημοκρατία μας. Τρίτον, η λογική «σε εμποδίζω με κάθε τρόπο να κυβερνήσεις» είναι πάντα διπλής κατεύθυνσης. Όσοι επιλέξουν να ανατρέψουν τη σημερινή κυβέρνηση με τέτοιες διαδικασίες είναι βέβαιο πως ανάλογες μεθοδεύσεις θα αντιμετωπίσουν όταν (και αν…) γίνουν κάποια στιγμή κυβέρνηση με τη σειρά τους. Και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Τότε το «μία σου και μία μου» δεν θα έχει όρια, ούτε τελειωμό. Αυτό φυσικά μπορεί να μην ενδιαφέρει τον Καμμένο ή την Τζάκρη, που μάλλον θα μας κουνήσουν μαντίλι στις εκλογές, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν ενδιαφέρει την αξιωματική αντιπολίτευση; Και είναι φυσιολογικό να μην ενδιαφέρει την κοινωνία και τη χώρα; Όλα τελικά υπακούουν σε έναν πολύ απλό κανόνα: η επιλογή του διχασμού στην πολιτική δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ούτε μόνο ένα ημίχρονο. Ούτε παίζεται μια κι έξω. Γι αυτό και τον διχασμό επιδιώκουν συνήθως μόνο οι ανεγκέφαλοι και οι τυχοδιώκτες. Α! Και ο Παπανδρέου το 2009…»
Ο πειρασμός ήταν μεγάλος, ως προς το πιο πρόσφατο άρθρο του υπαλλήλου του ΔΟΛ γι αυτό και το παραθέσαμε αυτούσιο. Ποιο είναι, λοιπόν, το συμπέρασμα το οποίο βγαίνει από τα γραφόμενα του Πρετεντέρη; Συγκρίνοντας τα δυο κείμενα, γραμμένα υπενθυμίζουμε από τον ίδιο άνθρωπο, αυτό που βγαίνει ως νόημα είναι ότι ο Πρετεντέρης είναι «ανεγκέφαλος» και «τυχοδιώκτης». Ότι η «ανερμάτιστη εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή» δεν είναι θεσμικό ατόπημα αφού «προβλέπεται από το Σύνταγμα». Ότι «η κοροϊδία δεν μου αρέσει», αλλά του αρέσει του ιδίου να κοροϊδεύει τον κόσμο και να κινείται στην γνωστή τακτική «με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω». Γενικώς, βλέποντας ταυτόχρονα αυτά τα δύο κείμενα, είναι κραυγαλέα η αντίθεση στα λεγόμενα του Πρετεντέρη, κάτι που τον καθιστά ανυπόληπτο και αναξιόπιστο ως προς την εγκυρότητα και την ανεξαρτησία των απόψεών «του».
Απλούστατα, το 2009 οι «νταβατζήδες» ήθελαν εκλογές, ενώ τώρα όχι, γι αυτό άλλωστε και οι «πιρουέτες» του… ογκόλιθου αυτού της αντικειμενικής ενημέρωσης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν, επίσης, τα όσα λέει σ΄ένα σημείο του πιο πρόσφατου άρθρου του. Συγκεκριμένα, λέει ότι «Μεταξύ μας, δεν είναι καν βέβαιο ότι θα μπορέσουν να εκλέξουν Πρόεδρο ακόμη και μετά τις εκλογές, αφού μέσα στο διχαστικό κλίμα που θα έχει δημιουργηθεί η σημερινή συμπολίτευση θα τους επιφυλάξει προφανώς αντίστοιχη μεταχείριση και μάλλον θα δυσκολευτούν να βγάλουν Πρόεδρο παρέα με το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή – άλλο κόμμα δεν προβλέπεται να κυκλοφορεί στη Βουλή…».
Ο εμπαθής και… ακλόνητος στις απόψεις του Πρετεντέρης παραδέχεται ότι η «εγκληματική οργάνωση» ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ όχι μόνο θα λάβει κανονικά μέρος στις επόμενες εκλογές και θα είναι ξανά στην Βουλή, αλλά ότι σ΄αυτήν δεν θα είναι οι ΑΝΕΛ, η ΔΗΜΑΡ και κυρίως «το Ποτάμι» του «σπρωχνόμενου» σε προκλητικό βαθμό Θεοδωράκη.
Όσο κι αν φουσκώνουν το μιντιακό αυτό κατασκεύασμα φαίνεται ότι η σαμπρέλα έσκασε… Δεν είναι, φυσικά, ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά που αυτός ο «φαν» του εκσυγχρονισμού διαψεύδει τα ίδια του τα γραφόμενα και γελοιοποιείται. Η συγκριτική μελέτη, όμως, αυτών των δύο κειμένων είναι ενδεικτική της δημοσιογραφικής κατάντιας και το πώς οι διάφοροι υπάλληλοι των «νταβατζήδων» των ΜΜΕ αντιλαμβάνονται την έννοια της αντικειμενικής ενημέρωσης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών