Βωμοί και οι λαμπαδηφόροι των αρχαίων χρόνων αναβιώνουν στις πορείες του Μαίανδρου και της Ελληνικής σημαίας

Την Κυριακή 1η Νοεμβρίου οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής πενθούσαμε τους νεκρούς μας. Τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μανο Καπελώνη. Ωστόσο η έννοια του πένθους για εμάς τους χρυσαυγίτες έχει και μιαν άλλη διάσταση, απ' αυτή που του δίδουν οι σημερνοί νεοέλληνες, εμποτισμένοι εξ' ολοκλήρου πια, από τα ανόητα στερεότυπα της δυτικής μικροαστικής κουλτούρας. Το δικό μας το πένθος είναι σαν το πένθος της Ηλέκτρας: απαιτεί ταυτόχρονα τη διαρκή ενθυμηση αλλά και τη σταθερή υπενθύμιση, ενός ορατού μέλλοντος, που το δικαιώνει. Δεν ανα-θυμόμαστε μοναχά έναν θάνατο [που έτσι κι' αλλιώς τον νοηματοδοτούμε ως ουσιαστικό κομμάτι της ίδιας της Ζωής] αλλά επιθυμούμε την πραγμάτωση του νοήματος του. Την επανάσταση του, στην ζώσα ιστορική πραγματικότητα.

Δεν θρηνούμε επειδή έφυγαν από τη ζωή δυο δικοί μας άνθρωποι, εφόσον η ζωή τους ήταν ταγμένη σε έναν αγώνα που ξεπερνούσε...
την ατομική τους υπόσταση. Ίσα-ίσα η επιμνημόσυνη ακολουθία μας, είναι τελετή ευαγγελισμού. Ο θάνατος τους είναι το ευαγγέλιο της ζωσας συλλογικής μνήμη μας μας, που τάσσει στον Ελληνισμό αιώνια ζωή, κάτω από τον ζεστό ήλιο της Ιστορίας. Γι αυτό και οι πυρσοί μας είναι αναμμένοι. Όπως μπροστά στο μνημείο των Θερμοπυλών. Θα σας πω ότι το πλήθος και το ήθος των χρυσαυγιτών που έλαβαν μέρος στην τελετή μνήμης, εντυπωσίασε τον κόσμο, που παρακολουθούσε από τα μπαλκόνα, την σιωπηλή πορεία προς το νεκροταφείο του Ηρακλείου. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιόντουσαν, που ακόμα σεβονται τη μνημη των νεκρών και δεν ασχημονούν με κουβεντούλες και πηγαδάκια;

Αν δεν έχετε καμΊα εμπειρία από τελετές μνήμης της Χρυσής Αυγής, είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθείτε αυτή τη μέθεξη, που διακατέχει τους ανθρώπους της, ενώ βαδίζουν εν σιωπή και με απόλυτη τάξη, υπό τον ήχο των τυμπάνων να μετρούν τον ρυθμό της Ιστορίας. Πρόκειται για ένα είδος προ-έλασης, στο οποίο το κάθε ένα άτομο ξεχωριστά βιώνει την ύπαρξη του ως μέλους μιας ανώτερης συλλογικότητας, η οποία τη νοηματοδοτεί και της χαράσσει μια σαφή πορεία, μέσα στον κόσμο. Η προέλαση και η παρέλαση των χρυσαυγιτών, είναι πρώτ' απ' όλα μια πράξη μύησης. Το άτομο μυείται στον ρόλο του ως οργανικό κομμάτι του Όλου, αποκτώντας έτσι την ιστορία και το κοινο Πεπρωμένο της εθνικής του συλλογικότητας.

Η αλλοτρίωση της κοσμικής μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου και ο μεταφυσικός τρόμος της έλλειψης νοήματος στη ζωή, αίρεται από την εκ-πλήρωση του συλλογικού Χρέους, που εξακτινώνεται τόσο στον κόσμο των νεκρών, όσο και στον κόσμο των ζωντανών. Ο χώρος και ο χρόνος του χρυσαυγίτη, δεν ειναι ατομικός αλλά συλλογικός και κατά τούτο, οι ωραίοι νεκροί του είναι παρόντες, όχι ως σχήμα λόγου αλλά ως συγχρονη πραγματικότητα, που προτάσσει το Εμείς έναντι του Εγώ. Γι αυτό και τα τύμπανα μας εναρμονίζονται με τον ρυθμό του Κόσμου. Δεν επιμνημονευουμε με στείρα δάκρυα για το ήδη τετελεσμενο παρελθόν αλλά με στέρεο βηματισμό προς το εν τη τελέσει του μέλλον. Στα μνημόσυνα μας, ενθυμούμεθα το μέλλον, με τον τροπο που το είχε θέσει ο Πλάτωνας. Ως κατανόηση του παρόντος μας.

Η πολύ αγαπημένη φίλη Γιούλα Αγαπάκη, που δεν είχε τύχει να ξαναβρεθεί σε αυτές τις πράξεις μυσταγωγίας, μου λέγει πως το μνημόσυνο των ωραίων νεκρών, ήταν ότι πιο αληθινό έχει ζήσει ποτέ της. Χιλιαδες άνθρωποι βάδιζαν εν σιωπή, ενώ γύρω τους αλυχτούσαν τα σκυλιά του καθεστώτος, που έχουν βάνει στόχο να εξαφανίσουν οποιαδήποτε Ελληνική συλλογική μνήμη. Κι όντως η χρυσαυγίτικη πομπή, διαμέσου των έκπληκτων θεατών ενός λαού που έχει πια παραδώσει τα όπλα στους προδότες, δεν μπορεί παρά να ξενίζει. Ο κοσμάκης έχει συνδέσει τις εθνικες συλλογικές δράσεις, με τις μαζικές ασχημίες, των διάφορων πορειών διαμαρτυρίας, στις οποίες τα μόνα ζητούμενα είναι τα επιδόματα και οι αρπαχτικές από τον δημόσιο κορβανά. Οι Έλληνες έχουν λησμονήσει την πομπή του Ίακχου προς το ιερό της Δήμητρας ή την πομπή των Παναθηναίων, με τους πυρσους που φωτιζαν τον πεπλο της Αθηνάς και μπερδεύουν τις πράξεις συλλογικής δράσης των εθνών, με τις κουτοπονηρίστικες μαζώξεις της αριστεράς, του "άρπαξε να φας και κλέψε να ΄χεις". Όχι! Ο Ελληνισμός δεν περιορίζεται αποκλειστικά στα κομματόσκυλα του ΠΑΜΕ, ούτε στους καραγκιόζηδες της ΓΣΕΕ και των λοιπον κρατικοδίαιτων συμμοριών.

Οι βωμοί και οι λαμπαδηφόροι που μετέφεραν άλλοτε τα σύμβολα της συλλογικής εθνικής μας μνήμης, επιβιώνουν ακόμα στις επιμνημόσυνες πορείες του Μαίανδρου και της Ελληνικής σημαίας, [την οποία βαστούν αποκλειστικά και μόνον Έλληνες]

Δεν έχετε παρά να βρεθείτε μια φορά σε μια τέτοια τελετή, με την ίδια σοβαροτητα όμως και την ίδια κατάνυξη με την οποία θα παρκαολουθούσατε τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου. Και το ένα και το άλλο εξασφαλίζουν τη συνέχεια του Ελληνισμού στην Ιστορία και επιμνημονεύουν το ποιοι είμαστε...    

Ναι. Η επιμνημόσυνη ιεροτελεστία του Γιώργου και του Μανου, ήταν πρώτ' απ όλα μια τελετή μνήμης. Αλλά μνημης του Μέλλοντος. Όσοι πέθαναν εν ζωή ας μνημονεύουν μνημόνια και αρπαχτικές. Εμείς τιμούμε τους νεκρούς μας, δίνοντας όρκους Πίστης σε κείνα που δεν εχουν Χρόνο, ούτε μετριούνται με βρώμικα δάχτυλα, ούτε ανταλλάσσονται στα διεθνη χρηματιστήρια, με δανεικά και γυριστές. Για εμάς ο θάνατος είναι μια Τραγωδία, που στο φινάλε της παίρνουν τον Λόγο η Κάθαρσις και η Λύτρωσις.

Λευτέρης Πανούσης