“Της ιστορίας μας φέγγουν τρεις χιλιάδες χρόνια.
Ορθοί! Και πρόβαλλε από τώρα το παλάτι
στον τόπο εκεί που λύθηκαν τα κακά μάγια,
κι ο Φοίνικας ξαναγεννιέται από τη στάχτη.
Στις αμμουδιές της Μέκκας διώξε το, ήλιε,
το μισοφέγγαρο μακριά απ' τον ουρανό μας...
Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.”
Μιστράλ - Από τον Ελληνικό Ύμνο
Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς
Σε κάθε προεκλογική περίοδο, αλλά και στα μεσοδιαστήματα μεταξύ των εκλογών, το κύριο βάρος των συνθημάτων των κομμάτων αναμφισβήτητα πέφτει στον τομέα της οικονομίας. Αποτελεί πλέον γεγονός αναντίρρητο ότι τα πολιτικά κόμματα έχουν στην κυριολεξία μεταβληθεί σε μηχανισμούς παραγωγής μίας οικονομικής πολιτικής.
Για τον λόγο αυτό οι ιδεολογίες τους και από αυτήν την ίδια την ονομασία τους δείχνουν ότι σαν κεντρική τους ιδέα έχουν έναν.....
τρόπο διαχειρίσεως των οικονομικών (π.χ. φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός κλπ). Με άλλα λόγια κανείς πλέον δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στην πολιτική πραγματικότητα των ημερών μας ΔΕΝ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ η πολιτική την οικονομία, αλλά η οικονομία την πολιτική. Τα κόμματα ως οντότητες δεν έχουν πλέον σε καμία περίπτωση τον χαρακτήρα μιας ενότητος προσώπων με κοινά ιδανικά και κοινό όραμα, αλλά είναι συνεταιρισμοί ατόμων με κοινά συμφέροντα και κοινή πεποίθηση για την διαχείριση των οικονομικών του Κράτους.
Η περίφημη «ελεύθερη» αγορά
Όμως η περίφημη «ελεύθερη» αγορά, στην οποία προσβλέπουν τόσο οι φιλελεύθεροι, όσο και οι σοσιαλιστές και ακόμη και κάποιοι «εθνικό» - συντηρητικοί, είναι ένας τεράστιος και παγκόσμιος μηχανισμός, που τείνει, εάν δεν το έχει ήδη κατορθώσει, να ελέγξει ολόκληρη την ανθρωπότητα και ΟΧΙ με τους νόμους της περίφημης αγοράς, αλλά στις πλείστες των περιπτώσεων με την βία. Όταν το Ιράκ κατέλαβε το Κουβέιτ και απειλήθηκε ο έλεγχος των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, τότε δεν λειτούργησε κανένας νόμος της «ελεύθερης αγοράς» για να αντιμετωπισθεί ο Σαντάμ Χουσεϊν, αλλά η πολιτική των κανονιοφόρων των ΗΠΑ.
Η περίφημη λοιπόν παγκόσμιος «ελεύθερη αγορά» δεν είναι μια φυσική οικονομική διαδικασία, αλλά ένας μηχανισμός βίας, βίας στην κυριολεξία, βίας των Media, βίας στον πολιτισμό, στα θεάματα και στην τέχνη. Ακόμη είναι μία δύναμη, που ξεπερνά και αυτήν την ίδια την οντότητα του κράτους, αφού στέκει κυρίαρχη πάνω σε αυτήν. Πρόκειται για μια κατάσταση πλήρους αναρχίας, πλήρους ελλείψεως κάθε εθνικής αρχής, στην οποία κυρίαρχη στέκουν όχι οι κάτοχοι των υλικών αγαθών (ούτε καν αυτοί...), αλλά οι απατεώνες του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Για μας τους Έλληνες Εθνικιστές είναι αυτονόητο ότι κάθε διαδικασία εκτός Εθνικού ελέγχου είναι απορριπτέα. Γιατί για μας Κυρίαρχη Αξία πάνω απ΄ όλα είναι το Έθνος. Και ο χειρότερος εχθρός του Έθνους είναι κάθε μορφής διεθνισμός, είτε αυτός είναι ο διεθνισμός των προλεταρίων, είτε αυτός είναι ο διεθνισμός των χρηματιστηρίων.
Η Ιστορία στο απόσπασμα: Θέρος του 1974
Αυτή η τυραννία του διεθνισμού των Χρηματιστηρίων, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από την μεγάλη απάτη αυτών οι οποίοι συγκέντρωσαν στα χέρια τους τον παγκόσμιο πλούτο, είναι και ο μεγάλος ένοχος για την πολιτική των μνημονίων, η οποία έχει οδηγήσει την Πατρίδα μας στη σημερινή ζοφερή κατάσταση. Ευκαιρίας δοθείσης οι αρνητές του Έθνους, τόσο οι μαρξιστές, όσο και οι φιλελεύθεροι, επιχειρούν να θέσουν την Εθνική Μνήμη, την Ιστορία μας στο απόσπασμα και διαστρεβλώνουν τα πάντα. Όχι τυχαία γιατί Λαός που έχει συνείδηση της εθνικής του ιστορίας δεν μεταβάλλεται τόσο εύκολα και τόσο απλά με το βρώμικο χρήμα σε μία αγέλη χωρίς Πατρίδα. Μέσα στα πλαίσια αυτής της αντεθνικής προσπάθειας απαλείψεως της ιστορικής μνήμης και ολόκληρη η ψευδολογία για τα όσα συνέβησαν το 1974.
Ότι συνέβη το τραγικό εκείνο θέρος του 1974 ακόμη δεν έχει αποκαλυφθεί. Ο Φάκελος της Κύπρου «κλειστός» και η ...αλήθεια είναι περιχαρακωμένη από την σκοπιμότητα πολιτικής, πολιτικών και πολιτεύματος και επιπλέον από την σκοπιμότητα μιας υψηλής «συμμαχίας» που ισχύει μέχρι τις ημέρες μας.
Έτσι είναι πολύ λογικό αυτό που γνωρίζουν σαν αλήθεια η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, να είναι νοθευμένη, πλαστή και το κυριότερο η «αλήθεια» αυτή δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αποτελεί την θεμέλιον λίθο της «μεταπολιτευτικής ελευθερίας».
Ήμουν έφηβος όταν άκουγα τους ψιθυριστές του «νέου καθεστώτος» να διαδίδουν και ο Ελληνικός λαός να επαναλαμβάνει ότι τα κιβώτια του οπλισμού των μονάδων ήταν άδεια και περιείχαν πέτρες, ότι τα αεροπλάνα μας δεν έφταναν στην Κύπρο κλπ. Σαρανταδύο χρόνια πέρασαν από τότε και ο Ελληνικός Λαός ακόμη δεν έχει μάθει ότι ΚΑΙ όπλα υπήρχαν, και τα αεροπλάνα μας έφθαναν στην Κύπρο και ότι πλησίον της Κύπρου υπήρχαν Ελληνικά υποβρύχια, τα οποία αντί να τορπιλίσουν τα Τουρκικά αποβατικά πήραν εντολή ...να γυρίσουν πίσω.
Σαρανταδύο χρόνια πέρασαν από τότε και για μια ακόμη φορά και αυτό το θέρος θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε ψέματα, απαραίτητα για την πολιτική επιβίωση των αληθινών προδοτών, αυτών οι οποίοι ενδιαφέρονται πιο πολύ από όλους να μην λάμψει η Αλήθεια, μια Αλήθεια, που εάν ποτέ αποκαλυφθεί, και θα γίνει αυτό γρήγορα ή αργά, τότε δεν θα έχουν θέση σε αυτήν την Έντιμη και Μαρτυρική Γη.
Σαρανταδύο χρόνια πέρασαν από τον τραγικό εκείνο Ιούλιο και Αύγουστο του 1974. Το τι συνέβη τότε είναι έργο κάποιων εντίμων Ιστορικών του μέλλοντος να το πούνε. Αυτό όμως που εγώ γνωρίζω είναι ο εντυπώσεις, που αποτυπώθηκαν στην Καρδιά μου, στην καρδιά ενός εφήβου εκείνης της εποχής.
Όταν στην «ελεύθερη» Αθήνα τα πλήθη… πανηγύριζαν!
Θυμάμαι το άγγελμα της Τουρκικής εισβολής και την επιστράτευση. Θυμάμαι πρόσωπα χαρούμενα και αποφασιστικά στον Σταθμό Λαρίσης. Θυμάμαι πρόσωπα οργισμένα από τα νέα και τις ειδήσεις για την τουρκική θηριωδία στην Κύπρο. Θυμάμαι έναν ολόκληρο Λαό σε στιγμές Εθνικού Πάθους για τον άτιμο εχθρό, τον βάρβαρο εισβολέα. Και ξαφνικά όλο αυτό το κλίμα άλλαξε. Και ενώ εσφαγιάζετο ο Ελληνισμός στην Κύπρο, εδώ στην «ελεύθερη» Αθήνα θυμάμαι τα πλήθη που πανηγύριζαν για τον ερχομό της ...δημοκρατίας.
Και ξαφνικά όλοι ξέχασαν την Κύπρο και έγιναν όλοι τους ... αντιστασιακοί.
Ότι συνέβη στην Κύπρο εκείνο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974 είναι ένα ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ απέναντι στην Ιστορία του Γένους μας, είναι μια ντροπή, την οποία πρέπει να απαλείψουμε από την ιστορική μνήμη με πράξεις και όχι με λόγια.
Όχι, Σαρανταδύο χρόνια είναι πολύ λίγα για να γράψουμε στον μακρύ κατάλογο των «χαμένων» πατρίδων την μισή Κύπρο, μια γη Ελληνική ποτισμένη με αίμα.
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών