Το ηθικό πλεονέκτημα της Χρυσής Αυγής έναντι της αριστεράς

Γράφει ο Σ. Παιδάκος

Στο χθεσινό φύλλο της καθεστωτικής καθημερινής ο αρθρογράφος κ. Θεοδωρόπουλος, κάνει μία αναφορά στο τι δεν θα δει ο Ομπάμα κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Ο Ομπάμα λοιπόν δεν θα μπορέσει να δει την κοινωνική αποσάθρωση, την φτώχια και την κατάντια του Ελληνικού λαού. στο τέλος του άρθρου κάνει μία αναφορά ο αρθρογράφος στο Σύριζα και στη Χρυσή Αυγή λέγοντας: «Ελπίζω πάντως κάποιος να του μιλήσει...

για το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, κι αν όχι, για το ηθικό πλεονέκτημα των νεοναζί και τον υπόκοσμο της Χρυσής Αυγής». Οι ύβρεις προς το κίνημά μας είναι πλέον κάτι συνηθισμένο από τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, όπου μάλιστα ουδείς πλέον αναγνώστης ασχολείται. Γιατί όμως μία τόσο απλή αναφορά στο κίνημά μας τι στιγμή που δεν αναφέρεται σε κανέναν άλλο πολιτικό χώρο, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, στο άρθρο του; Δεν σας κάνει εντύπωση που δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στη Ν.Δ, ή στην κεντροαριστερά που κάνει προσπάθειες συνένωσης- έτσι ονομάζεται τώρα η αποκόλληση- και γενικά σε κανένα από τα κόμματα τα τόσο πολυδιαφημισμένα; Όμως κάνει αναφορά σε δύο κόμματα, πρώτον τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η πολιτική του πορεία έχει εκ του αποτελέσματος κριθεί και έχει χαρακτηρισθεί ως αρνητική και καταστροφική για τη Χώρα, και δεύτερον στη Χρυσή Αυγή η οποία όμως πολιτικά δεν έχει κριθεί γιατί απλά δεν έχει κυβερνήσει. Κοντολογίς ο αρθρογράφος, περιγράφοντας την αρνητική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, είναι σαν να απαξιώνει την παρουσία όλων των πολιτικών κομμάτων που κυβέρνησαν τον Τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια. Η στροφή του κόσμου προς το κίνημα της Χρυσής Αυγής είναι κάτι που «τρομάζει» τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους , όπως «τρομάζει» τους συναδέλφους τους ο κ. Τράμπ στην Αμερική. Βλέπει και προβλέπει ο κ. Θεοδωρόπουλος το αναπόφευκτο να γίνεται πραγματικότητα στα μάτια του και αυτό δεν είναι άλλο από την γιγάντωση του κινήματός μας. Βλέπει επίσης ότι η μείζονα αντιπολίτευση αδυνατεί να κάνει πράξη ακόμη και τα αυτονόητα. Βλέπει, με λίγα λόγια, μία αντιπολίτευση που στέκεται αδρανής αλλά και συγχρόνως να μην μπορεί να πείσει ούτε τα ίδια της τα στελέχη. Οπότε τι μένει στο πολιτικό σκηνικό, έστω και αρνητικό κατά την κρίση του αρθρογράφου, που να έχει ανοδική πορεία αλλά και να προκαλεί τη συμπάθεια των Ελλήνων; Μόνος λοιπόν πολιτικός φορέας που έμεινε να πλήρη αυτές τις προϋποθέσεις είναι μόνο το κίνημά μας, και γι’ αυτό εξάλλου και ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός απ’ τον αρθρογράφο, που την ώρα που έγραφε, είμαστε σίγουροι ότι θα είχε στο πρόσωπό του και το ανάλογο μειδίαμα σαν αυτό που είχε ο Ομπάμα όταν χαιρετούσε τον Τράμπ στον Λευκό Οίκο.