Από την περασμένη Πέμπτη βρίσκεται στον κινηματογράφο. Μην σας κάνει εντύπωση το ότι χρησιμοποιείται ο ενικός και όχι η έκφραση «στους κινηματογράφους», καθώς η «Έξοδος 1826» προβάλλεται...
μόνο στην αίθουσα «Αλκυονίς» (Ιουλιανού 42-46, πλατεία Βικτωρίας) και πουθενά αλλού! Το απόλυτο «θάψιμο», δηλαδή, από τις εταιρείες διανομής. Επίσης, για τους κριτικούς των ταινιών, το συγκεκριμένο κινηματογραφικό έργο ήταν σαν να μην υπήρχε, γι’ αυτό και δεν είδαμε σχεδόν πουθενά αναφορά σ’ αυτήν.
Αφού παρακολούθησα την ταινία, μπορώ να αναφέρω τα εξής: Είναι κάτι παραπάνω από απλά καλή και αξιοπρεπής. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο έργο με το Εθνικό φρόνημα να ξεπηδά συνεχώς μέσα από τις σκηνές του. «Δικαιολογημένο», έτσι, το μποϊκοτάρισμά του από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το οποίο «βγάζει σπυριά» για κάθε τι το Αληθινά Πατριωτικό και χρηματοδοτεί μόνο ταινίες που αναφέρονται με επαινετικό, ενθαρρυντικό και θετικό τρόπο σε αλβανό λεωφορειοπειρατή και δολοφόνο, λαθρομετανάστες που παριστάνουν τους «πρόσφυγες» και τον «καημό» του κάθε Παύλου που θέλει να νιώσει (και να τον αποκαλούν)… Πωλίνα.
Ας δούμε, όμως, τα κύρια χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ταινίας. Καταρχάς, και με δεδομένο ότι οι πρωταγωνιστές είναι βλαχόφωνοι Έλληνες της Σαμαρίνας, είναι πολύ έξυπνη κίνηση η χρήση σε κάποια σημεία του έργου της βλάχικης διαλέκτου. Ακριβώς για να δείξει ότι οι Βλάχοι είναι Έλληνες και στην Καταγωγή και την Συνείδηση. Η παρουσίαση της πορείας των Σαμαριναίων Αγωνιστών προς το Μεσολόγγι, προκειμένου να βρουν εκεί και τους υπόλοιπους συγχωριανούς τους και να βοηθήσουν τους πολιορκημένους από τους τούρκους κατοίκους της πόλης, θα μπορούσε να ταυτιστεί με την κάθοδο των Μυρίων, καθώς επί εννέα ολόκληρες ημέρες διέσχισαν την ορεινή διάβαση της Πίνδου για να μπορέσουν να φτάσουν έγκαιρα στο Μεσολόγγι. Είναι χαρακτηριστικό ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο σε εξωτερικούς χώρους, μέσα σε δάση και βουνά.
Οι πρωταγωνιστές, είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, οι οποίοι ακριβώς επειδή έχουν την αγωνία και την αβεβαιότητα της ζωής και του θανάτου είναι Γνήσιοι Υπεράνθρωποι μέσω των υπαρκτών πράξεών τους και όχι ψεύτικοι «σούπερμαν» των υπερβολικών κόμικ. Πηγαίνοντας να πράξουν το Καθήκον τους προς την Πατρίδα, η σκέψη τους πηγαίνει συχνά προς τα αγαπημένα πρόσωπα που άφησαν πίσω στην Σαμαρίνα. Γυναίκες, παιδιά και αγαπημένες. Η πατριαρχική οικογενειακή δομή των Βλάχων της Σαμαρίνας φαίνεται στην έκπληξη του Αρχηγού τους, όταν διαπιστώνει ότι ο αγγελιοφόρος που περιμένει από το πολιορκημένο Μεσολόγγι είναι τελικά θηλυκού γένους. Οι σκηνές μάχης είναι αρκετά περιορισμένες στην διάρκεια της ταινίας, αλλά όπου παρουσιάζονται (π.χ. η μονομαχία με σπαθιά ενός Σαμαριναίου με έναν τούρκο, καθώς και η έξοδος του Μεσολογγίου προς το τέλος του έργου) είναι συγκλονιστικές και συγκινητικές. Η παράδοση των ρούχων του νεκρού οπλαρχηγού στην σύζυγό του, μετά την επιστροφή των επιζώντων Σαμαριναίων στο χωριό, θυμίζει έντονα την ανάλογη σκηνή από τους «300» του Σνάιντερ.
Η φιλοπατρία, το ηρωικό στοιχείο, ο πόθος για την λευτεριά, όλα αυτά αποτελούν τα κύρια συστατικά της ταινίας και γι’ αυτόν τον λόγο προφανώς πήγε στο «πυρ το εξώτερον» τόσο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου όσο και από τους «κουλτουριάρηδες» κριτικούς κινηματογράφου. Η δε εκτέλεση του τραγουδιού «Παιδιά της Σαμαρίνας» είναι πραγματικά ανατριχιαστικά υπέροχη και αριστουργηματική, καθώς πραγματικά σου βουρκώνει τα μάτια. Το «Έξοδος 1826» αποτελεί μια Αληθινά Υπέροχη ταινία, την οποία δεν πρέπει να χάσει κανείς!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών