Ο Πάγκαλος και οι παπατζήδες

Δύο δηλώσεις, ή μάλλον τρεις μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες. Ο Θ. Πάγκαλος απαντά στο χιλιοειπωμένο ερώτημα «πού πήγαν τα λεφτά» με το αφοπλιστικό απόφθεγμα «τα φάγαμε όλοι μαζί».

Ο Ι. Σγουρός, υποψήφιος περιφερειάρχης του ΠαΣοΚ στην Αττική, δηλώνει: «Είμαι κατά του μνημονίου, όπως όλοι οι έλληνες πολίτες».
Και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ που έφερε, ψήφισε και εφαρμόζει το μνημόνιο δηλώνει ότι... ο υποψήφιος του ΠαΣοΚ «είπε το αυτονόητο και όχι κάτι διαφορετικό από αυτό που λέμε όλοι μας».
Ο πρώτος είπε κάτι δυσάρεστο, αυταπόδεικτο και ειλικρινές- θα μπορούσε ίσως να διευκρινίσει ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά δεν φάγαμε όλοι το ίδιο»!.. Είπε όμως κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την κρατούσα πολιτική ορθότητα, σύμφωνα με την οποία όλα τα δεινά του λαού προέρχονται από ανθρώπους ή κυκλώματα εκτός του λαού, τους οποίους ο λαός ούτε γνωρίζει ούτε εγκρίνει, αλλά πληρώνει. Είπε αυτό που δεν αρέσει του λαού να ακούει. Οι άλλοι είπαν κάτι ευχάριστο, αναπόδεικτο και ανειλικρινές- το είπαν απλώς για να μαζέψουν καμιά ψήφο στις εκλογές του Νοεμβρίου... Γιατί ανειλικρινές; Επειδή αν το πίστευαν αποκλείεται να υποστήριζαν και να υποστηρίζονταν από την κυβέρνηση της οποίας βασικός άξονας πολιτικής είναι μνημόνιο. Και επειδή το μνημόνιο έχει πολιτικό κόστος, αντί να υποστηρίξουν τις επιλογές της κυβέρνησής τους ενώπιον των ψηφοφόρων, προτιμούν να παίξουν τους παπατζήδες. Με άλλα λόγια, παιανίζουν ό,τι θέλει να ακούει ο λαός.

Ο πρώτος λοιπόν διατυπώνει αυτό που θεωρεί σωστό, κι ας μη βολεύει πολιτικά- να δεχτώ ότι ενδεχομένως το στοιχείο της αυτοκριτικής θα μπορούσε να είναι πιο έντονο... Οι άλλοι διατυπώνουν αυτό που βολεύει πολιτικά κι ας μην είναι σωστό. Ποιον διαλέγουμε; Περιέργως όμως όλοι έπεσαν να φάνε τον Πάγκαλο. « Οχι», φωνάζουν, «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί!». Πρώτος μεταξύ των πρώτων εξανέστη ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνης για τον οποίο αρκεί να θυμίσω μόνο την εξής χαριτωμένη ιστορία.

Το 2003 προκήρυξε διαγωνισμό πρόληψης ειδικών φρουρών στη Βουλή, ενώ το υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε μια χαρά ειδικούς φρουρούς να του δανείσει. Ο διαγωνισμός διενεργήθηκε υπό την άμεση εποπτεία του Γραφείου του Προέδρου της Βουλής και οι ειδικοί φρουροί που προσελήφθησαν δεν είχαν τη μεταχείριση των άλλων ειδικών φρουρών αλλά των άλλων υπαλλήλων της Βουλής- δεκαέξι μισθούς και όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Οσοι προσελήφθησαν ουδέποτε εκπαιδεύτηκαν, ενδεχομένως και ουδέποτε φρούρησαν. Φυσικά οι «φρουροί του Κακλαμάνη» συνεχίζουν να αμείβονται από το Ελληνικό Δημόσιο και απασχολούνται σε διάφορες δευτερεύουσες υπηρεσίες της Βουλής, όπως π.χ. στο γυμναστήριο ή στο πάρκινγκ! Το πρόβλημα είναι ότι όλοι οι Κακλαμάνηδες αλλά και οι ψηφοφόροι των Κακλαμάνηδων αρέσκονται να πιστεύουν ότι αυτοί δεν ευθύνονται για το ναυάγιο, την αποκλειστική ευθύνη του οποίου φέρουν πάντα κάποιοι ακατονόμαστοι «άλλοι». Οτι εκλέγοντες και εκλεγόμενοι πορεύονται στην κοινωνία μας περίπου όπως ο Μωυσής όταν διέσχισε την Ερυθρά Θάλασσα: χωρίς να βρέξουν τα πόδια τους.
Διατυπώνουν έτσι το πιο εκφυλιστικό δόγμα της δημοκρατίας μας: ότι ο λαός είναι εξ ορισμού αλάθητος,ανεύθυνος και αδιάφθορος- κατά προτίμηση και αυτοί μαζί του!
Επιτρέψτε μου να πω ότι είναι η πιο προσβλητική αντίληψη που έχω ακούσει για τον λαό. Ε, λοιπόν, όχι. Ο λαός δεν είναι κανένα χαζοχαρούμενο παιδάκι. Εχει επίγνωση των πραγμάτων, παίρνει ουσιαστικές αποφάσεις, κάνει λάθη, έχει την απόλυτη ευθύνη των λαθών του και είναι συνήθως τόσο διεφθαρμένος όσο και αυτοί που εκλέγει. Αν δεν πιστεύουμε σε αυτά, τότε δεν έχει νόημα να πιστεύουμε στη δημοκρατία. Ανεύθυνοι και ανεξέλεγκτοι είναι μόνο οι βασιλιάδες.

Ακριβώς όμως επειδή θέλω να ζούμε σε δημοκρατία προτιμώ τον Πάγκαλο από τους παπατζήδες. Και είμαι βέβαιος πως αν όλοι (μηδέ του Πάγκαλου εξαιρουμένου...) είχαμε την ωριμότητα, τη σοβαρότητα, ίσως και το θάρρος να τα φωνάξουμε όλα αυτά νωρίτερα ίσως να μην είχαμε φθάσει εδώ που φθάσαμε σήμερα

Από "Το ΒΗΜΑ" της Κυριακής