Ατζέντα από το παρελθόν

ΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ στο σημερινό Τύπο σβήναμε τις ημερομηνίες και τα ονόματα των πολιτικών εκπροσώπων, οι αναγνώστες θα νόμιζαν ότι ανατυπώσαμε φύλλο του… 2006. Ξανά στο τραπέζι το κυνήγι των αιώνιων φοιτητών, τα προαπαιτούμενα μαθήματα, το μάνατζμεντ των ΑΕΙ, η διεύρυνση των εκλεκτορικών σωμάτων του διδακτικού προσωπικού, η φοιτητική εκπροσώπηση, η αξιολόγηση των Ιδρυμάτων, η κοινωνική λογοδοσία για τη διαχείριση των πόρων τους, η μείωση των εξεταζόμενων μαθημάτων στις πανελλαδικές, τα επαγγελματικά δικαιώματα των ΤΕΙ.  
Η ατζέντα εμπλουτίστηκε από...
τις δραματικές οικονομικές εξελίξεις στη χώρα –πλέον η κυβέρνηση υπό τη σκιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προτείνει απροσχημάτιστα ένα μοντέλο οικονομικότερης ανώτατης εκπαίδευσης– σε πολλά βασικά σημεία της όμως έμεινε ίδια. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι στο μεταξύ μόλις το 2007 ψηφίστηκε ένας νόμος που επιχείρησε να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω προβλήματα των ΑΕΙ.


ΟΜΩΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ δεν εφαρμόστηκε επειδή προσέκρουσε στη σφοδρή αντίσταση που προέβαλαν οι θιγόμενες ομάδες με την πολιτική κάλυψη και της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο σημερινός πρωθυπουργός προδίδοντας τα πιστεύω του, τα οποία χθες στους Δελφούς ομολόγησε μιλώντας για «σοβιετικό μοντέλο», «πελατειακές σχέσεις», διαφθορά, ανάγκη για εξωστρέφεια, αξιολόγηση, διεθνοποίηση και ανταγωνιστικότητα, είχε δραπετεύσει  τότε από τη συνταγματική αναθεώρηση οδηγώντας την σε κατάρρευση, υπό το φόβο του πολιτικού κόστους και της εκλογικής πλαγιοκόπησης του κόμματός του από την «αγωνιστική Αριστερά». Τώρα διακινδυνεύει να υποστεί ο δικός του πολιτικός χώρος τα επίχειρα των επιλογών που είχε κάνει τότε. Οσο κι αν ακούγεται κοινότοπο, η λύση για την Παιδεία δεν βρίσκεται στην ατζέντα των αλλαγών, αλλά στην εθνική συνεννόηση.
"E.T."