Όταν τον περασμένο Μάιο ο Σαμαράς είπε «όχι» στο Μνημόνιο, ήταν ο μόνος σε όλη την Ευρώπη. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ), που βρίσκεται στη διακυβέρνηση στις περισσότερες χώρες-μέλη της Ένωσης (και της ευρωζώνης) παρακολουθούσε αμήχανο τις εξελίξεις σχετικά με την επικείμενη πτώχευση της Ελλάδας. Οι Σοσιαλιστές εξ ίσου αμήχανοι.
Μόνη ως τότε αντίρρηση σε τέτοια πολιτική, από την πλευρά του Κεντροδεξιού ηγέτη της Ουγγαρίας, Ούρμπαν, αλλά αυτός ήταν τότε νεοεκλεγείς Πρωθυπουργός σε μια χώρα που είχε ήδη εφαρμόσει τις συνταγές του ΔΝΤ επί τρία χρόνια.
Και τότε εμφανίστηκε ο Σαμαράς, ως...
Κεντροδεξιός ηγέτης της Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, να λέει «όχι» στο Μνημόνιο.
Μέγα «σκάνδαλο»!
Το ΠΑΣΟΚ (αλλά και οι λιγοστοί, όπως αποδείχθηκε, οπαδοί της γνωστής κυρίας, καθώς και πάσης φύσεως άλλα «εξαπτέρυγα» της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ), διακήρυσσαν ότι η Νέα Δημοκρατία «είχε ήδη απομονωθεί» στο χώρο του ΕΛΚ.
Αν αυτό αποδεικνυόταν σωστό, τότε, η «εξωτερική απομόνωση» της Νέας Δημοκρατίας (στην Ευρώπη και ειδικότερα στο ΕΛΚ) θα μπορούσε να οδηγήσει σε «εσωτερική περιθωριοποίηση» (στην Ελλάδα).
Πλην, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά…
Την πολιτική του ΔΝΤ την έχουν ενστερνιστεί πλέον οι Ευρω-Σοσιαλιστές. Άλλωστε, μετά την κρίση αξιοπιστίας του ΔΝΤ (2005-2006) έβαλαν Γάλλο Σοσιαλιστή επί κεφαλής, τον κ. Ντομινίκ Στρος Κάν. Και οι κυβερνήσεις που έσπευσαν να υιοθετήσουν πρώτες στην Ευρώπη τις συνταγές του «νέου ΔΝΤ» σε Ουγγαρία και Ρουμανία ήταν Ευρω-σοσιαλιστικές.
Ο πρώτος που έθεσε θέμα προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ ήταν ο πρώην Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Σημίτης, ήδη από το 2008. Κι εκείνος που το «πέτυχε» ήταν ο επίσης Σοσιαλιστής Γιώργος Παπανδρέου, στις αρχές του 2010, λίγους μήνες μετά την εκλογή του με σύνθημα το «λεφτά υπάρχουν».
Και οι κυβερνήσεις που υιοθέτησαν στη συνέχεια αντίστοιχες συνταγές «εξυγίανσης δια της συρρίκνωσης» ήταν η Σοσιαλιστική Κυβέρνηση της Ισπανίας και οι Σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία.
Συμπέρασμα πρώτο: η συνταγή «βάλτε φόρους» (και σκοτώστε την Ανάπτυξη) και κόψτε δαπάνες «οριζόντια» (χωρίς να περιορίζεται η σπατάλη), για να μειώσουμε τα ελλείμματα, δεν ταιριάζει ούτε με τα αναπτυξιακά ανακλαστικά της παραδοσιακής Φιλελεύθερης παράταξης, ούτε με τα ανακλαστικά κοινωνικής δικαιοσύνης της παραδοσιακής Σοσιαλδημοκρατίας.
Μόνον «μεταλλαγμένοι» οπαδοί της Παγκοσμιοποίησης συμφωνούν με τη διάλυση των μεσαίων τάξεων και της επιχειρηματικότητας σε κάθε εθνική κοινωνία.
Κι αυτοί οι «μεταλλαγμένοι» οπαδοί της Παγκοσμιοποίησης αφθονούν μέσα στους νέους – «τριτοδρομικούς» – Σοσιαλιστές.
Χτυπούν από πεποίθηση κάθε εθνικό ανακλαστικό και οι μεσαίες τάξεις, ιδιαίτερα η μεσαία επιχειρηματικότητα, είναι η σπονδυλική στήλη κάθε εθνικής κοινωνίας.
Μόνο που η στρατηγική τους είχε τρία προβλήματα:
– Πρώτον, ως οικονομικό σχέδιο δεν λειτούργησε. Πουθενά, όπου εφαρμόστηκε δεν οδήγησε σε εξυγίανση ανάπτυξη. Όπου αναπτύχθηκαν οι χώρες, το κατάφεραν αφότου εγκατέλειψαν αυτές τις στρατηγικές (Αργνετινή, Τουρκία κλπ.)
– Δεύτερον, ιδιαίτερα στο χώρο της Ευρώπης, διαλύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι εμφανίζεται η ένταξη πλέον περισσότερο ως «τιμωρία», παρά ως «σωτηρία». Περισσότερο ως «φυλακή» παρά ως «παράδεισος».
Τα κράτη-μέλη αναλαμβάνουν υποχρεώσεις (ιδιαίτερα αν μπουν και στο ευρώ) πολύ δεσμευτικές, χωρίς να απολαμβάνουν αντίστοιχα προνόμια.
Ιδιαίτερα όταν ανήκουν στην νομισματική Ένωση, χάνουν τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματός τους. Αλλά όπου το ΔΝΤ πέτυχε κάποια θετικά αποτελέσματα, αυτό έγινε διότι επέβαλε την υποτίμηση.
Όμως η υποτίμηση επιτρέπει να γίνει με ονομαστικούς όρους ένα μεγάλο μέρος της «προσαρμογής», ώστε το υπόλοιπο που θα γίνει με πραγματικούς όρους (περικοπές δαπανών κλπ.) να είναι πιο «υποφερτό» για την κοινωνίες και λιγότερο «ανασταλτικό» για την Ανάκαμψη των Οικονομιών.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, που ανήκει στην ευρωζώνη, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Κι έτσι η Ελλάδα έγινε το πρώτο πειραματόζωο, για το χειρότερο δυνατό μείγμα πολιτικής: Μόνο ασφυξία χωρίς υποτίμηση. Και χωρίς προοπτική Ανάπτυξης.
Μαζί με αυτό, όμως, ήλθε το Σχέδιο της Μέρκελ (για το Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης) που πιστοποιεί πλέον, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η Ένωση θα διαλυθεί: ανάμεσα σε χώρες που μπορούν να αντέξουν το γερμανικό μοντέλο «πειθαρχίας» και τις χώρες που δεν μπορούν. Αυτές οι τελευταίες θα υποχρεωθούν (από τις αγορές και τους κερδοσκόπους) να εγκαταλείψουν τη νομισματική ένωση.
Η αγορά είναι άναρχη. Η «γερμανική πειθαρχία» είναι πλήρως αν-αντίστοιχη με την φυσική αναρχία της αγοράς.
Είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για χτύπημα της δημοσιονομικής σπατάλης – πράγμα σωστό και απαραίτητο.
Και τελείως διαφορετικό να βάζουμε τους κερδοσκόπους των αγορών να τιμωρούν για πάντα στο μέλλον, τις χώρες που είχαν πρόβλημα στο παρελθόν και τώρα προσπαθούν να επανορθώσουν.
Η Μνημονιακή Πολιτική, λοιπόν, όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία και προσεχώς σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διαλύει την Ευρωζώνη. Κι αυτό το αντιλαμβάνονται ήδη πολλοί.
– Τρίτον υπήρξαν και ισχυρές αντιστάσεις σε αυτό το Σχέδιο.
Συμπωματικά, όλες από το χώρο του ΕΛΚ (στο οποίο ανήκει και η Μέρκελ).
Ο Σαμαράς αρχηγός της αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, ο Ρουχόϊ αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ισπανία, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Ιρλανδία (και εκ των Αντιπροέδρων του ΕΛΚ), ανήκουν σε αυτούς που απορρίπτουν την στρατηγική του Μνημονίου στις χώρες τους.
Αλλά πολλοί περισσότεροι αξιωματούχοι του ΕΛΚ απορρίπτουν και το Μηχανισμό Μέρκελ για την υποτιθέμενη «διάσωση» – δηλαδή για τη μόνιμη τιμωρία και τον τελικό εξοβελισμό από την ευρωζώνη – των πιο αδύναμων χωρών.
Κι εδώ έρχεται η πρόταση του Ευρωομολόγου. Το οποίο με τη μορφή που έχει διατυπωθεί ήδη αποτελεί την «αντίπαλη πρόταση» προς το Μηχανισμό της Μέρκελ. Που αν υιοθετηθεί, θα εξουδετερώσει το διαλυτικό χαρακτήρα αυτού του τελευταίου.
Ο Ζοζέ-Μανουέλ Μπαρόζο Πρόεδρος της Κομμισσιόν και προερχόμενος από το ΕΛΚ, ο Ζαν Κλόντ Γιούγκερ, επίσης του ΕΛΚ και Πρόεδρος της Ευρωζώνης, ο Γουίλφριντ Μαρτένς Πρόεδρος του ΕΛΚ, έχουν όλοι εκφραστεί υπέρ του ευρω-ομολόγου ως «αντιπρόταση» που εξουδετερώνει το Μηχανισμό της Μέρκελ.
Ο Σαμαράς ανήκει στους πρώτους που το ενστερνίστηκαν και το διατύπωσαν. Ήδη από πέρσι την άνοιξη, πριν ακόμα υπογράψει η Ελλάδα στο Μνημόνιο. Την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου… πανηγύριζε για τον προσωρινό Μηχανισμό στήριξης που πρότεινε τότε η κα. Μέρκελ!
Ο κ. Παπανδρέου, υιοθέτησε το ευρωομόλογο πολύ αργότερα.
Η μεγάλη διαμάχη στην Ευρώπη, για τη στρατηγική της εξυγίανσης με ισοπέδωση, ή εξυγίανση με Ανάπτυξη, διεξάγεται στο εσωτερικό του ΕΛΚ, της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς:
Ανάμεσα σε μια μερίδα που γίνεται πλέον πλειοψηφική (Γιούγκερ, Μπαρόζο, Σαμαράς Ρουχόϊ, κλπ.), αλλά όχι κυρίαρχη ακόμα, λόγω του μεγάλου ειδικού βάρους της κας Μέρκελ και των υπόλοιπων υποστηρικτών της (Αυστριακών, Ολλανδών, Σουηδών).
Οι Ευρω-Σοσιαλιστές, όπου ηγούνται κυβερνήσεων εφαρμόζουν πειθήνια τις συνταγές του Μνημονίου. Ενώ όπου δεν είναι στην κυβέρνηση απλώς το… καταριούνται κι εύχονται να μην έλθει στη χώρα τους.
Γι’ αυτό και ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να κινήσει διαδικασία δημοψηφίσματος. Διότι δεν έχει συμμάχους στην Ευρώπη.
– Αυτοί που προωθούν το ευρω-ομόλογο ανήκουν στο ΕΛΚ κι είναι αντίπαλοι των Σοσιαλιστών.
– Ενώ οι Σοσιαλιστές που κυβερνούν είναι φερέφωνα και υποχείρια της Πολιτικής του Μνημονίου.
Έτσι ο Σαμαράς, με την πρόταση του ευρωομόλογου έκανε το «επόμενο βήμα»: Στην Ελλάδα αντιστάθηκε στο Μνημόνιο, στην Ευρώπη ταυτίστηκε με την πρόταση που αντιστέκεται στο Σχέδιο Μέρκελ.
Αντί να «απομονωθεί» στην Ευρώπη, βρέθηκε στην πλειοψηφία του ΕΛΚ που κυβερνά την Ευρώπη. Κι αντί να προσπαθεί να αποτρέψει την περιθωριοποίησή του, συμμετέχει σε μια κίνηση με την οποία συγκλίνουν όλο και περισσότεροι εθνικοί ηγέτες και κοινοτικές προσωπικότητες.
Το πιο σημαντικό, η άλλη πρόταση για την εξυγίανση της Ελλάδας (με Ανάκαμψη και Ανάπτυξη, όχι με συρρίκνωση και ασφυξία) διασώζει τις μεσαίες τάξεις στις εθνικές κοινωνίες. Άρα διασώζει και τις ίδιες τις εθνικές κοινωνίες.
Μεταξύ μας, μπορεί στην περίπτωση της Ελλάδα να μην αποφύγουμε την έξοδο από το ευρώ. Αλλά απ’ αυτή την εξέλιξη δεν πρέπει να απομονωθεί η Ελλάδα. Και με τις σημερινές εξελίξεις φαίνεται ότι είναι πιθανότερο να απομονωθεί τελικά η ίδια η Μέρκελ.
Δεν μπορούμε να σώσουμε την Ευρώπη, αν η Γερμανία αποφασίσει να την διαλύσει. Αλλά την Ελλάδα μπορούμε να τη διασώσουμε. Και για να το επιτύχουμε πρέπει να έχουμε συμμάχους. Στην Ευρώπη και όχι μόνο…
Η συζήτηση για την «πατρότητα» της ιδέας του ευρωομολόγου μόνο στην Ελλάδα γίνεται. Οπου κυριαρχεί ακόμα η πασοκική προπαγάνδα.
Στην Ευρώπη, μόνο γέλια προκαλεί ο ισχυρισμός ότι πρόκειται για… ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου!
Εκείνο, όμως, που κατάφερε ο Σαμαράς είναι να απορρίψει το Μνημόνιο μέσα στην Ελλάδα, να απορρίψει τη Μνημονιακή πολιτική στην Ευρώπη (δηλαδή το Μηχανισμό της Μέρκελ), να αποφύγει πλήρως την «απομόνωση» και να πρωτοστατεί σήμερα σε ένα πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στα ευρωπαϊκή όργανα, μαζί με άλλους εθνικούς και κοινοτικούς ηγέτες πρώτης γραμμής.
Σήμερα δεν είναι μόνος, είναι «μετά πολλών».
Κι αναγνωρίζεται, μάλιστα, από τους υπόλοιπους ως «πρώτος».
Κι άσε το Γιώργο να μαζεύει με τη Βάσω… υπογραφές!
Η πραγματική μάχη, βέβαια, δίνεται μέσα στην Ελλάδα. Για μια άλλη πολιτική διεξόδου από την κρίση με Ανάπτυξη, μετά την απεμπλοκή από το Μνημόνιο.
Η συμβολική μάχη δίνεται στην Ευρώπη: για την εξουδετέρωση του μηχανισμού Μέρκελ μέσα από το ευρω-ομόλογο.
Και η πιο ουσιαστική μάχη, για να αντέξουν οι εθνικές κοινωνίες από τους «αποδομητές» που πάνε να τις ισοπεδώσουν, δίνεται και εντός και εκτός κάθε χώρας μέλος. Με πραγματικούς και συμβολικούς όρους.
Το Ευρωομόλογο λοιπόν, είναι η άλλη μάχη – η συμβολική – που δίνεται κατά την Μνημονιακής πολιτικής εκτός Ελλάδας, στην Ευρώπη.
Το πιθανότερο είναι ότι τα ευρωομόλογα δεν θα σώσουν την Ελλάδα, ούτε την Ευρωζώνη.
Αλλά σίγουρα θα εξασφαλίσουν ισχυρές διεθνείς συμμαχίες για το Σαμαρά.
Γιατί για… «απομόνωσή» του δεν μιλάνε πια ούτε οι εχθροί του…
ΝΖ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών