από τον καθηγητή και ιστορικό Αριστείδη Πανώτη
Σε ένα τελευταίο ορεινό χωριό του Ερύμανθου, το Καλέντζι υπηρετούσε στην ενορία του Αγίου Ιωάννη ένας πτωχός αγρότης ιερέας ο παπά Ανδρέας Σταυρόπουλος και είχε δύο αγόρια τα οποία έδειχναν μεγάλη αγάπη στα γράμματα.Τον μικρότερο, τον Γιώργο, τον πρόσεξε ο π. Πολύκαρπος γιατί ταίριαζε στην ηλικία με τον ανεψιό του, τον Θεοδόση Σπεράντζα, τον οποίο είχε καλέσει από τη Σίφνο για να τελειώσει κοντά του το σχολαρχείο στην Πάτρα. Στο σπίτι που έμενε ο ιεροκήρυκας υπήρχε κενό δωμάτιο που έμενε ο μικρός Θεοδόσης και προσφέρθηκε να φιλοξενήσει εκεί και τον Γιώργο του παπά Ανδρέα Σταυρόπουλου για να πηγαίνουν μαζί στην ίδια τάξη με τον ανεψιό του.
Έτσι, ο Γιώργος και ο Θεοδόσης από συγκάτοικοι και συμμαθητές έγιναν αδελφικοί φίλοι. Μάλιστα η φιλία τους ήταν τόσο δυνατή που ο π. Πολύκαρπος παρεκάλεσε τον μητροπολίτη Ιερόθεο να μεταθέσει τον παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλο σε μια καλή ενορία στην Πάτρα για να μπορέσει να βοηθήσει τον Γιώργο στις σπουδές του μετά το σχολαρχείο. Αυτό έγινε και ο παπά Ανδρέας έστησε την οικογένειά του στην Πάτρα και είχε την οικονομική ευχέρεια να βοηθήσει τον Γιώργο να σπουδάσει στην Νομική Σχολή των Αθηνών και μετά στην Γερμανία. Το ίδιο έπραξε και ο π. Πολύκαρπος για τον ανεψιό του τον Θεοδόση και τον έστειλε να σπουδάσει στην Φιλοσοφική των Αθηνών.
Στο διάστημα της παραμονής τους στην Αθήνα είναι και πάλι συγκάτοικοι και ζουν σαν αδέλφια. Στο Πανεπιστήμιο ο Γιώργος αποφασίζει να εκφράσει δια βίου την ευγνωμοσύνη του στον πατέρα του που άνετα τον σπούδασε με το πετραχήλι του και εγκαταλείπει το κοινόχρηστο επώνυμο «Σταυρόπουλος» και μεταβάλλει το λειτούργημα και το όνομα του παπά-Ανδρέα σε επώνυμο! Είναι η εποχή που ο νεαρός Γιώργος Παπανδρέου, πλέον, προσανατολίζεται να σταδιοδρομήσει και ως πολιτικός στο νεοσύστατο κόμμα των Φιλελευθέρων.
Σε όλη την πολιτική πορεία του ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι κοντά στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Από την Πρέβεζα που πρωτοδιορίστηκε Νομάρχης μέχρι την Μυτιλήνη. Ο υψιπετής Γιώργος και ο ρομαντικός Θεοδόσης συνυπάρχουν και εμπιστεύεται ο ένας τον άλλο ακόμη και στα αισθηματικά τους θέματα. Έτσι, όταν ο Γιώργος ερωτεύθηκε την Σοφία Μινέϊκο, ο Θεοδόσης τους στεφάνωσε.
Ο Γιώργος αναδέχθηκε ο επιτυχημένος υπουργός της Παιδείας και ο οργανωτής όλης της εκκλησιαστικής νομοθεσίας 1930 -1932 δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του πατέρα του και του ίδιου προς την Εκκλησία. Πριν πράξει αυτό, θέλει να μάθει τα της Εκκλησίας και στέλνει τον Θεοδόση ως Επίτροπο Επικρατείας στην Ιερά Σύνοδο. Εκεί ο Θεοδόσης συνδέεται με τους αρχιερείς μέχρι την εποχή του Μεταξά που τον αντικαθιστούν με τον δάσκαλό μου Λεωνίδα Φιλιππίδη . Το 1956 ο Θεοδόσης επανέρχεται επί αρχιεπισκόπου Δωροθέου ως διευθυντής του περιοδικού «Εκκλησία» και συνέστησε τον «Εφημέριο» μέχρι τα γεγονότα του 1967, που και πάλι τον απομάκρυναν και τον διαδέχθηκε ο καθηγητής Κ. Μπόνης.
Τώρα, ο μεν Γεώργιος Παπανδρέου και ο εγγονός του παπα-Ανδρέα, Ανδρέας, αναπαύονται παρά την είσοδο του Α΄ Κοιμητηρίου Αθηνών με τιμές, ενώ ο τάφος του παπά-Ανδρέα, της πρεσβυτέρας και του φονευθέντος στο Μπιζάνη το 1912 μεγαλύτερου γιου τους, παραμένει φτωχός και απεριποίητος στο Κοιμητήριο του χωριού. Και το μόνο που θυμίζει τον γιο του παπα-Ανδρέα στην πλατεία στο Καλέντζι είναι ο χάλκινος ανδριάντας του.
Η Εκκλησία όμως θυμάται και όταν χρειάζεται πρέπει να υπενθυμίζει στο δισέγγονο του παπα-Ανδρέα και σημερινό πρωθυπουργό πως έχει γονίδιο ιερατικό και «στα δόντια του υπάρχουν ακόμη ψίχουλα από τις προσφορές του προπάππου του». Επομένως, να μην επιτρέψει σε κανένα «αμνήμον» Μνημόνιο να αδικήσει τους συλλειτουργούς και διαδόχους του προπάππου του, γιατί όπως υπάρχει η «Δεξιά του Κυρίου», που την καταχράστηκαν μερικοί «δεξιοί», έτσι υπάρχει και η «Αριστερά του Κυρίου», που όπου πέσει εξαφανίζει απογόνους, πλούτη και δόξες για γενεές.
Όσοι μεγάλωσαν, σπούδασαν και απέκτησαν περιουσία και απογόνους από το θυσιαστήριο να μην ξεχνούν ότι έφαγαν «Άρτο» από την Εκκλησία, γιατί είναι ο μόνος επιούσιος Άρτος που πραγματικά φαγώθηκε από όλους τους Νεοέλληνες!
Σε περιόδους κρίσεων των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας για διοικητικά κυρίως ζητήματα ή για την επιπλέον εξάντληση της εκκλησιαστικής περιουσίας, προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση του κλήρου στις αντικανονικές μεθοδεύσεις του κράτους, η πλέον θρασεία και σκληρή απειλή του Καίσαρα είναι η διακοπή του παρεχόμενου στους εκκλησιαστικούς «επιδόματος» ή και του μισθού! Ένας παλαιός θυμόσοφος αρχιερέας έλεγε προς γνώση και συμμόρφωση των νεοτέρων, « Αν δώσεις μια οδοντογλυφίδα, σε ένα Νεοέλληνα, ιδίως απ’ αυτούς που ξεκινά το επίθετό του με το «παπά», τότε στα δόντια του θα ανακαλύψεις ψίχουλα από τα «πρόσφορα» που έφαγε και μεγάλωσε η οικογένειά του», δηλαδή, πως ο γόνος της οικογένειας που τώρα απειλεί με πείνα τους ιερωμένους δεν πρέπει να ξεχνά πως υπάρχει και συνεχίζει τη ζωή του γιατί οι πρόγονοί του διατράφηκαν και σταδιοδρόμησαν από τις «λειτουργιές» των πιστών στην Εκκλησία.
Και για να επιβεβαιώσω την αλήθεια αυτή σήμερα καταθέτω την ακόλουθη πραγματική ιστορία που είναι ασφαλώς εντελώς άγνωστη στους σήμερα κυβερνώντες, αλλά ακόμη και στους βαττολογούντες εκ του ιερού καταλόγου! Αυτό το πράττω μήπως και αναλογιστούν τις ευθύνες που έχουν οι διαχειριζόμενοι πρόσκαιρα τα της Πολιτείας και της Εκκλησίας για την πολιτική και εκκλησιαστική κακοδαιμονία που υπέθαλψαν στις ημέρες τους, η οποία και θα κατακριθεί αυστηρότατα από όσους θα μας διαδεχθούν.
Στα τέλη του 19ου αιώνα ένας από τους έντιμους κληρικούς της εποχής που είχε την τόλμη μαζί με άλλους να καταγγείλει τους «Σιμωνιακούς» αρχιερείς - που αγόρασαν την εκλογή τους σε μητροπόλεις - και γι’ αυτό υπέστη τα πάνδεινα με εξορίες και διωγμούς από τα επίορκα μέλη της τότε Ιεράς Συνόδου, ήταν ο περίφημος Ιερόθεος Μητρόπουλος, αδελφός του παππού του μεγάλου μαέστρου. Ο Ιερόθεος τελικά εκλέχτηκε μητροπολίτης Πατρών το 1892! Στα λίγα χρόνια της εκεί ποιμαντορίας του θεμελίωσε στην πρωτεύουσα της Αχαΐας τέτοια πνευματική αναγέννηση που επέδρασε σε μητροπόλεις και μοναστήρια και αδελφότητες όλο τον 20ο αιώνα.
Ξεκίνησε την αρχιερατεία του παίρνοντας κοντά του ένα νεόφυτο κληρικό από την Χάλκη, τον Σιφναίο Πολύκαρπο Συνοδινό που τον διόρισε ιεροκήρυκα της μητροπόλεως. Ο Πολύκαρπος ήταν άνδρας πολυτάλαντος και ζηλωτής που όργωσε την μεγάλη επαρχία στην οποία τότε περιλαμβάνονταν και η Ηλεία. Μετά διετέλεσε μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως και αργότερα Μεσσηνίας.Και για να επιβεβαιώσω την αλήθεια αυτή σήμερα καταθέτω την ακόλουθη πραγματική ιστορία που είναι ασφαλώς εντελώς άγνωστη στους σήμερα κυβερνώντες, αλλά ακόμη και στους βαττολογούντες εκ του ιερού καταλόγου! Αυτό το πράττω μήπως και αναλογιστούν τις ευθύνες που έχουν οι διαχειριζόμενοι πρόσκαιρα τα της Πολιτείας και της Εκκλησίας για την πολιτική και εκκλησιαστική κακοδαιμονία που υπέθαλψαν στις ημέρες τους, η οποία και θα κατακριθεί αυστηρότατα από όσους θα μας διαδεχθούν.
Στα τέλη του 19ου αιώνα ένας από τους έντιμους κληρικούς της εποχής που είχε την τόλμη μαζί με άλλους να καταγγείλει τους «Σιμωνιακούς» αρχιερείς - που αγόρασαν την εκλογή τους σε μητροπόλεις - και γι’ αυτό υπέστη τα πάνδεινα με εξορίες και διωγμούς από τα επίορκα μέλη της τότε Ιεράς Συνόδου, ήταν ο περίφημος Ιερόθεος Μητρόπουλος, αδελφός του παππού του μεγάλου μαέστρου. Ο Ιερόθεος τελικά εκλέχτηκε μητροπολίτης Πατρών το 1892! Στα λίγα χρόνια της εκεί ποιμαντορίας του θεμελίωσε στην πρωτεύουσα της Αχαΐας τέτοια πνευματική αναγέννηση που επέδρασε σε μητροπόλεις και μοναστήρια και αδελφότητες όλο τον 20ο αιώνα.
Σε ένα τελευταίο ορεινό χωριό του Ερύμανθου, το Καλέντζι υπηρετούσε στην ενορία του Αγίου Ιωάννη ένας πτωχός αγρότης ιερέας ο παπά Ανδρέας Σταυρόπουλος και είχε δύο αγόρια τα οποία έδειχναν μεγάλη αγάπη στα γράμματα.Τον μικρότερο, τον Γιώργο, τον πρόσεξε ο π. Πολύκαρπος γιατί ταίριαζε στην ηλικία με τον ανεψιό του, τον Θεοδόση Σπεράντζα, τον οποίο είχε καλέσει από τη Σίφνο για να τελειώσει κοντά του το σχολαρχείο στην Πάτρα. Στο σπίτι που έμενε ο ιεροκήρυκας υπήρχε κενό δωμάτιο που έμενε ο μικρός Θεοδόσης και προσφέρθηκε να φιλοξενήσει εκεί και τον Γιώργο του παπά Ανδρέα Σταυρόπουλου για να πηγαίνουν μαζί στην ίδια τάξη με τον ανεψιό του.
Έτσι, ο Γιώργος και ο Θεοδόσης από συγκάτοικοι και συμμαθητές έγιναν αδελφικοί φίλοι. Μάλιστα η φιλία τους ήταν τόσο δυνατή που ο π. Πολύκαρπος παρεκάλεσε τον μητροπολίτη Ιερόθεο να μεταθέσει τον παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλο σε μια καλή ενορία στην Πάτρα για να μπορέσει να βοηθήσει τον Γιώργο στις σπουδές του μετά το σχολαρχείο. Αυτό έγινε και ο παπά Ανδρέας έστησε την οικογένειά του στην Πάτρα και είχε την οικονομική ευχέρεια να βοηθήσει τον Γιώργο να σπουδάσει στην Νομική Σχολή των Αθηνών και μετά στην Γερμανία. Το ίδιο έπραξε και ο π. Πολύκαρπος για τον ανεψιό του τον Θεοδόση και τον έστειλε να σπουδάσει στην Φιλοσοφική των Αθηνών.
Στο διάστημα της παραμονής τους στην Αθήνα είναι και πάλι συγκάτοικοι και ζουν σαν αδέλφια. Στο Πανεπιστήμιο ο Γιώργος αποφασίζει να εκφράσει δια βίου την ευγνωμοσύνη του στον πατέρα του που άνετα τον σπούδασε με το πετραχήλι του και εγκαταλείπει το κοινόχρηστο επώνυμο «Σταυρόπουλος» και μεταβάλλει το λειτούργημα και το όνομα του παπά-Ανδρέα σε επώνυμο! Είναι η εποχή που ο νεαρός Γιώργος Παπανδρέου, πλέον, προσανατολίζεται να σταδιοδρομήσει και ως πολιτικός στο νεοσύστατο κόμμα των Φιλελευθέρων.
Σε όλη την πολιτική πορεία του ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι κοντά στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Από την Πρέβεζα που πρωτοδιορίστηκε Νομάρχης μέχρι την Μυτιλήνη. Ο υψιπετής Γιώργος και ο ρομαντικός Θεοδόσης συνυπάρχουν και εμπιστεύεται ο ένας τον άλλο ακόμη και στα αισθηματικά τους θέματα. Έτσι, όταν ο Γιώργος ερωτεύθηκε την Σοφία Μινέϊκο, ο Θεοδόσης τους στεφάνωσε.
Ο Γιώργος αναδέχθηκε ο επιτυχημένος υπουργός της Παιδείας και ο οργανωτής όλης της εκκλησιαστικής νομοθεσίας 1930 -1932 δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του πατέρα του και του ίδιου προς την Εκκλησία. Πριν πράξει αυτό, θέλει να μάθει τα της Εκκλησίας και στέλνει τον Θεοδόση ως Επίτροπο Επικρατείας στην Ιερά Σύνοδο. Εκεί ο Θεοδόσης συνδέεται με τους αρχιερείς μέχρι την εποχή του Μεταξά που τον αντικαθιστούν με τον δάσκαλό μου Λεωνίδα Φιλιππίδη . Το 1956 ο Θεοδόσης επανέρχεται επί αρχιεπισκόπου Δωροθέου ως διευθυντής του περιοδικού «Εκκλησία» και συνέστησε τον «Εφημέριο» μέχρι τα γεγονότα του 1967, που και πάλι τον απομάκρυναν και τον διαδέχθηκε ο καθηγητής Κ. Μπόνης.
Τώρα, ο μεν Γεώργιος Παπανδρέου και ο εγγονός του παπα-Ανδρέα, Ανδρέας, αναπαύονται παρά την είσοδο του Α΄ Κοιμητηρίου Αθηνών με τιμές, ενώ ο τάφος του παπά-Ανδρέα, της πρεσβυτέρας και του φονευθέντος στο Μπιζάνη το 1912 μεγαλύτερου γιου τους, παραμένει φτωχός και απεριποίητος στο Κοιμητήριο του χωριού. Και το μόνο που θυμίζει τον γιο του παπα-Ανδρέα στην πλατεία στο Καλέντζι είναι ο χάλκινος ανδριάντας του.
Η Εκκλησία όμως θυμάται και όταν χρειάζεται πρέπει να υπενθυμίζει στο δισέγγονο του παπα-Ανδρέα και σημερινό πρωθυπουργό πως έχει γονίδιο ιερατικό και «στα δόντια του υπάρχουν ακόμη ψίχουλα από τις προσφορές του προπάππου του». Επομένως, να μην επιτρέψει σε κανένα «αμνήμον» Μνημόνιο να αδικήσει τους συλλειτουργούς και διαδόχους του προπάππου του, γιατί όπως υπάρχει η «Δεξιά του Κυρίου», που την καταχράστηκαν μερικοί «δεξιοί», έτσι υπάρχει και η «Αριστερά του Κυρίου», που όπου πέσει εξαφανίζει απογόνους, πλούτη και δόξες για γενεές.
Όσοι μεγάλωσαν, σπούδασαν και απέκτησαν περιουσία και απογόνους από το θυσιαστήριο να μην ξεχνούν ότι έφαγαν «Άρτο» από την Εκκλησία, γιατί είναι ο μόνος επιούσιος Άρτος που πραγματικά φαγώθηκε από όλους τους Νεοέλληνες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών