ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ!

Γράφει ο Αντίοχος. 

Σχολιάζει αρθρογράφος της «Αυγής» του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την απαγόρευση συγκεντρώσεων στο κέντρο των Αθηνών (γύρω από την Πλατεία Συντάγματος) από την Αστυνομία, την ημέρα της επίσκεψης στο προτεκτοράτο Ελλαδιστάν του προέδρου του Ράιχ:

«Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύναται να απαγορευθούν.

Η μεγαλύτερη ήττα είναι να συνηθίζεις το αδιανόητο, να το βλέπεις μπροστά σου και να σου μοιάζει αυτονόητο ή έστω ανεκτό. Μέσα σε ενάμιση χρόνο το αδιανόητο έχει συμβεί τρεις φορές, τρεις φορές απαγορεύθηκαν οι....

διαδηλώσεις και οι συναθροίσεις, με εντολή της αστυνομίας. Και τις τρεις φορές η απαγόρευση έγινε σε επισκέψεις ηγετών της Γερμανίας, της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Γκάουκ, έτσι για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία περί του ποιος κάνει τα κουμάντα… Η δημοκρατία του Σαμαρά και του Βενιζέλου απαγορεύει τις διαδηλώσεις και τις συναθροίσεις, χρησιμοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο της χούντας του Παπαδόπουλου…».

Κοντή μνήμη έχει ο συριζαίος αρθρογράφος! Διότι, μέσα σε ενάμιση χρόνο «το αδιανόητο» δεν έχει συμβεί μόνο τρεις φορές, αλλά πολύ περισσότερες. Κι αν τις τρεις φορές στις οποίες αναφέρεται βρίσκονταν εδώ Γερμαναράδες, τις υπόλοιπες φορές οι απαγορεύσεις της αστυνομίας αφορούσαν συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, διανομές τροφίμων της Χρυσής Αυγής, ακόμα και μια Γιορτή Νεολαίας της Χρυσής Αυγής (στην Καλαμάτα). Επίσης, να θυμίσουμε στον… ξεχασιάρη σύντροφο, και τη μεθόδευση που οδήγησε σ’ αυτές τις απαγορεύσεις: μόλις η Χρυσή Αυγή ανακοίνωνε μια εκδήλωση (συγκέντρωση, διανομή τροφίμων κ.τ.λ.), οι παρακρατικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωναν αντισυγκέντρωση εκεί πάρα δίπλα, την ίδια ημέρα και ώρα. Μια θαυμάσια πάσα προς την κυβέρνηση των δοσιλόγων, που έβαζε την αστυνομία να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις, για λόγους… «δημοσίας τάξεως» τάχα!

Γι’ αυτό, λοιπόν, καλύτερα να βγάζουν το σκασμό τα συντρόφια του ΣΥΡΙΖΑ για τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, καθότι έχουν προκαλέσει ουκ ολίγες με τη συνεργασία της συγκυβέρνησης της δυστυχίας μας! Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί!