Η αιώνια έχθρα Ελληνισμού - Σιωνισμού ανά τους αιώνες

ΟΡΙΣΜΟΣ: «Η Γένεσις του “Αντισημιτισμού”: Η Αντιουδαϊκή εχθρότης, παλαιά όσο και ο Ιουδαϊσμός αυτός, έχει ως πρωταρχική αφορμή την συναίσθησιν της φυλετικής υπεροχής και την αδιάλλακτον μισαλλοδοξίαν των Εβραίων.»

Απόσπασμα από την εγκυκλοπαίδεια Πυρσός, έκδοση του 1928 Τόμος Δ’, σελίδα 925 

Αφορμή για το κείμενο αυτό μας έδωσε, πέρα από τα τραγικά γεγονότα της Γάζας, το βιβλίο του Αμερικανού Έντουαρντ Φλάννερυ με τίτλο «Η Αγωνία των Εβραίων - 2.300 χρόνια Αντισημιτισμού». Ένα πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο από το βιβλίο αυτό είναι ότι συγγραφέας του είναι κληρικός της Καθολικής Εκκλησίας των ΗΠΑ, που διατέλεσε επί 10 χρόνια πρόεδρος της επιτροπής διαλόγου Καθολικών και Εβραίων. Απόλυτα συναφές με....
το γεγονός αυτό είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο στην Ελληνική του έκδοση είναι μία συνεργασία της Χριστιανικής Αντιρατσιστικής (;) Πρωτοβουλίας με τον εκδοτικό οίκο της Θεσσαλονίκης «Νησίδες».
Μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου λοιπόν υπάρχει εκτενής αναφορά στις σχέσεις του Αρχαίου Ελληνικού Κόσμου με τους Εβραίους, σχέσεις καθόλου φιλικές. Βεβαίως όλα αυτά ξεκίνησαν στην Ελληνιστική Περίοδο, αφού μέχρι και τον 5ο αιώνα π.Χ. οι Έλληνες αγνοούσαν πλήρως την ύπαρξη των Εβραίων. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος αναφέρεται ακόμη και στα σημερινά εδάφη του Ισραήλ, της Παλαιστίνης και της Συρίας αλλά δεν αναφέρει ούτε μία λέξη για τους Εβραίους.
Πρώτα από όλα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ότι ο Αντισημιτισμός, ο Αντιεβραϊσμός και ο Αντισιωνισμός διαφέρουν μεταξύ τους σε όχι αμελητέο βαθμό. Γιατί αν μιλήσουμε περί Αντισημιτισμού με την κυριολεξία του όρου, η αλήθεια είναι ότι σφοδρές υπήρξαν οι μάχες των Ελλήνων με τους φερόμενους σαν Σημίτες Φοίνικες τόσο στο Νότιο Αιγαίο, όσο και σε Κύπρο και Σικελία, όπου ως γνωστόν οι Έλληνες κυριάρχησαν πλήρως. Εάν δεν υπήρχαν οι Έλληνες, η Μεσόγειος θα ήταν σχεδόν μία Σημιτική λίμνη. Βεβαίως Αντισημιτισμός έχει επικρατήσει να θεωρείται ο Αντιεβραϊσμός επειδή σήμερα στον καιρό του «Ολοκαυτώματος» και της Νέας Τάξης οι λέξεις και τα γεγονότα έχουν χάσει το πραγματικό τους περιεχόμενο και νόημα.
Η ιστορία του Αντισημιτισμού ξεκίνησε με την ιστορία του Αμάν του Μακεδόνα. Σύμφωνα με ότι αναφέρει λοιπόν το βιβλίο του Καθολικού ιερέα, που εξέδωσαν οι εγχώριοι χριστιανοί αντιρατσιστές, παραδοσιακά θεωρείται ότι η ιστορία του Αντισημιτισμού ξεκίνησε με την ιστορία του Αμάν. Στην Παλαιά Διαθήκη λοιπόν και συγκεκριμένα στο βιβλίο Εσθήρ, αναφέρεται ότι στην κορυφή της ιεραρχίας της Περσικής Αυτοκρατορίας, βρισκόταν ένας Έλληνας, ο Αμάν Αμαδάθου Μακεδών. Ο Αμάν εξέφραζε την άποψη ότι οι εβραίοι είχαν σκοπό την διάλυση της Αυτοκρατορίας και πρότεινε στον Ξέρξη την λήψη μέτρων. Καθότι αυτό έγινε γνωστό στους εβραίους, οι εβραίοι μέσω της παλλακίδας του Αυτοκράτορα Εσθήρ συκοφαντούν τον Αμάν και τον απαγχονίζουν μαζί με τα ανήλικα παιδιά του (σας θυμίζει κάτι;) και εξοντώνουν επίσης δεκάδες χιλιάδες Πέρσες ευγενείς με την άδεια του Ξέρξη, μέχρι να χορτάσουν τα μάτια τους. Από εκεί και πέρα η Αυτοκρατορία περνά στα χέρια τους και συμπτωματικά (;) ξεκινούν οι εκστρατείες της Περσικής Αυτοκρατορίας κατά της Ελλάδας. Εις ανάμνησιν της σφαγής του Έλληνα Αμάν, οι εβραίοι έχουν καθιερώσει ειδική θρησκευτική εορτή με το όνομα “Πουρείμ”.
Γνωστή σε όλους μας είναι η ψεύτικη εβραϊκή ιστορία που αναφέρει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσκύνησε τους ραβίνους και το Ναό του Σολομώντος όταν εισήλθε στα εδάφη των εβραίων. Η ψευτό-ιστορική προέλευση αυτής της ιστορίας είναι το γελοίο κείμενο του Καλισθένους, το οποίο είναι γεμάτο τερατολογίες. Από καμία ιστορική πηγή δεν προκύπτει η οποιαδήποτε σχέση του Μεγάλου Μακεδόνα Στρατηλάτη με τους Εβραίους και δεν επιβεβαιώνεται ούτε καν αναφέρετε το εν λόγω γεγονός. 
Μέσα στον Ελληνιστικό Κόσμο υπήρξε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. Σύγκρουση πνευματική αλλά και πολλές φορές αιματηρή. Η αντίθεση αυτή μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων ήταν περισσότερο έντονη στην μεγαλούπολη της Αλεξάνδρειας, η οποία αποτελούσε εκείνη την εποχή την πνευματική (λόγω της παρουσίας των Ελλήνων) αλλά και την οικονομική (λόγω του σίτου) πρωτεύουσα του τότε γνωστού κόσμου.
Πληθώρα Ελλήνων συγγραφέων της εποχής, ιστορικών, φιλοσόφων και χρονογράφων γράφουν έργα και συγγράμματα κατά των Ιουδαίων. Μερικοί από αυτούς είναι: ο Χαιρέμων, ο Λυσίμαχος, ο Ποσειδώνιος, ο Απολλώνιος ο Μόλων, ο Απίων, ο Μνασέας, ο Μανέθωνας και άλλοι. Τα έργα όλων αυτών, πλην ελαχίστων αποσπασμάτων, αγνοούνται και είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι στο διάβα των αιώνων καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Επιστρέφοντας στο εν λόγω βιβλίο, το οποίο αναφέραμε στη αρχή αυτού το κειμένου, δεδομένο μέσα από τις σελίδες του είναι η μόνιμη σύγκρουση Ελλήνων και Ιουδαίων στην Αρχαιότητα. Χαρακτηριστικά μάλιστα ο εν λόγω συγγραφέας καθολικός Ιερέας στο βιβλίο του αναφέρει: «… Για τους υπερήφανους κληρονόμους του Ομήρου, του Περικλή και του Αριστοτέλη, η επιφυλακτική στάση των Εβραίων ήταν μια ανυπόφορη αλαζονεία. Πεπεισμένοι ότι «πας μη Έλλην βάρβαρος», αντέκρουσαν τα επιχειρήματα για ανωτερότητα ή προνόμια ενός λαού, που θεωρούσαν ότι δεν διακρίνεται πολιτικά και πολιτιστικά από τους άλλους. Η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο υπερήφανων και ανόμοιων νοοτροπιών ήταν μόνο θέμα χρόνου ...».
Αντεπίθεση