Η τρίχρωμη στολή παραλλαγής του Ελληνικού Στρατού δεν είναι ούτε φόρμα, ούτε τζάκετ, ούτε αμπέχονο, ούτε κάλυμμα για οικοδομικές εργασίες. Είναι ΣΤΟΛΗ με βάση τον Στρατιωτικό Κανονισμό, την Νομοθεσία και κυρίως τις ηθικές αξίες που συνδέονται άρρηκτα με την Πολεμική Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Λίγες Στρατιωτικές Μονάδες είχαν την Τιμή να λάβουν μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις με την σύγχρονη ελληνική στολή παραλλαγής:
Η Α’ Μοίρα Καταδρομών, που αγωνίστηκε ηρωικά και νικηφόρα στην Κύπρο το 1974, είχε προλάβει να.....
υιοθετήσει μία πρώιμη στολή παραλλαγής (σχετικές φωτογραφίες από εκπαιδευτικές δραστηριότητές της Α’ ΜΚ κατά την ειρηνική περίοδο υπάρχουν στο διαδίκτυο).
Οι Αμφίβιες Μοίρες στην εμπόλεμη ζώνη γύρω από τα Ίμια (και οι Ο.Υ.Κ. με την ιδιότυπη παραλλαγή του Πολεμικού Ναυτικού αντίστοιχα), που όμως δεν έκαναν ποτέ χρήση πραγματικών πυρών κατά του εχθρού. Οι Έλληνες Καταδρομείς, Πεζοναύτες και Βατραχάνθρωποι που συμμετείχαν σε επιχειρήσεις στην ελληνοαλβανική μεθόριο και στο Αιγαίο την δεκαετία του ‘90 (εκκαθαρίσεις μετά την απώλεια του Λιμενοφύλακα Μαρίνου Ζαπάντη έξω από την Κέρκυρα, ενέδρες σε κυκλώματα λαθρομετανάστευσης, εκδίωξη τουρκικού υποβρυχίου από το Φαρμακονήσι κ.ο.κ.).
Προφανώς υπάρχουν και άλλα γεγονότα που μου διαφεύγουν, εξαιρώντας βεβαίως τις επιχειρήσεις σε ξένα εδάφη που έγιναν στα πλαίσια ξενοκίνητων «ειρηνευτικών» αποστολών. Σημειώστε τώρα κάτι εξίσου σημαντικό: την στολή παραλλαγής θα κληθούμε να την φορέσουμε όλοι εμείς οι Έφεδροι των Ενόπλων Δυνάμεων όταν η Πατρίδα το απαιτήσει. Με αυτή την στολή θα πολεμήσουμε και την ίδια ακριβώς στολή θα φορούν στο πεδίο της μάχης όλοι οι Μαχητές της Ελλάδος, Στρατηγοί και Στρατιώτες, οι πάντες, ανεξαρτήτως Βαθμού και Μονάδος. Επομένως η παραλλαγή είναι η πιο σημαντική στολή του Ελληνικού Στρατού, απείρως σημαντικότερη από την επίσημη 8άρα με τα σκαρπίνια που φορούν οι Αξιωματικοί στις τελετές, τα μνημόσυνα και τις ανούσιες διαλέξεις παρέα με πολιτικάντηδες και διαννοουμένους.
Καταλήγουμε αβίαστα στο συμπέρασμα πως την στολή παραλλαγής του Ελληνικού Στρατού δεν είναι πρέπον να την φορούν κυνηγοί, οικοδόμοι, αγρότες και εργατοτεχνίτες, ακόμα και αν πράγματι υπηρέτησαν ευόρκως σε Μονάδες του Στρατού Ξηράς και τίμησαν την στολή αυτή μέσω της ευδοκίμου υπηρεσίας τους. Και φυσικά, είναι έσχατο ηθικό παράπτωμα, αλλά και ποινικό αδίκημα, να την φορούν για επίδειξη φυγόστρατοί ή λουφαδόροι πολιτικάντηδες, λαμόγια που βγήκαν Ι-5 ή έβαλαν βίσμα για να κάνουν θητεία στα σύνορα Φιλοθέης-Ψυχικού και έπιναν τον καφέ τους στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, όταν οι σειρές τους ξεροστάλιαζαν στον Έβρο, την Κύπρο ή σε κάποια βραχονησίδα του ΝΑ Αιγαίου.
Είναι σημείο των καιρών και έσχατο δείγμα παρακμής μίας χώρας που καταρρέει, το εξής φαινόμενο: οι Υπουργοί Εθνικής Άμυνας να μην έχουν υπηρετήσει ούτε μία μέρα στον Στρατό ή - στην καλύτερη περίπτωση - «να την έχουν περάσει ζάχαρη» σε στρατόπεδα δίπλα στο σπίτι τους, σε ειδυλιακά προάστια των Αθηνών με ρυθμούς υπηρεσίας 1 μέσα: 30 έξω. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η πλειοψηφία, από τον αλήστου μνήμης Τσοχατζόπουλο και τον Mr. Τίποτα Αβραμόπουλο μέχρι τον σημερινό συριζαίο υφυπουργό Ήσυχο (που δεν υπηρέτησε στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, γιατί τον καιρό εκείνο βρισκόταν στην... Αργεντινή). Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει ο πρώην νεοδημοκράτης και νυν ψεκασμένος υπουργός Καμμένος, που λούφαρε την θητεία του στο Καβούρι Αττικής, στην πιο βισματική Μονάδα της Αεροπορίας, σχεδόν μεσοτειχία με την πολυτελή του κατοικία. Αποτελεί έγκλημα το γεγονός αυτό από μόνο του; Ίσως όχι. Είναι όμως έγκλημα ηθικό, αλλά και αδίκημα ποινικό, να βλέπεις τον συγκεκριμένο τύπο να μετατρέπει την τρίχρωμη παραλλαγή του Στρατού Ξηράς σε αποκριάτικη στολή και να εμφανίζεται μπροστά σε κάμερες και φωτογράφους με πτέρυγες αλεξιπτωτιστή, με τα σήματα που απονέμονται στους χειριστές πολεμικών ελικοπτέρων, με την «πουλάδα» του Σχολείου Αυτοδυτών και με κάθε είδους επίρραμμα, που έχουν φτύσει αίμα τόσοι και τόσοι άξιοι Άνδρες για να μπορούν να το φέρουν στην στολή τους.
Η τελευταία εμφάνιση Καμμένου στα ελληνοαλβανικά σύνορα ήταν η επιτομή της αθλιότητας. «Ακομβίωτος», σε στυλ παραλίας, μαύρο φανελάκι με γυαλί ηλίου στη λαιμόκοψη και σηκωμένα μανίκια σαν του ταβερνιάρη που έρχεται να πάρει παραγγελία. Το πλέον θλιβερό είναι πως συνοδεύεται από Ανώτερους Αξιωματικούς (με βαρειά καρδιά γράφω τα «Α» με κεφαλαία) με επιρράμματα μάχιμων σχολείων (ΟΥΚ, Ελευθέρας Πτώσεως κλπ). Σε μία από τις φωτογραφίες, το ύφος του συνοδού Αξιωματικού με τον μπλε μπερέ είναι τόσο μίζερο και καταθλιπτικό, που ταιριάζει απόλυτα με το πνεύμα υποταγής και εξαθλίωσης που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας.
Πολλοί φίλοι θα αναρωτηθούν, αν ασκώντας την κριτική αυτή παριστάνω το... θηρίο, τον υπερ-κομάντο και την πολεμική μηχανή που είναι έτοιμη να σπάει τα σύνορα και να μπει μέσα στην τουρκία. Ασφαλώς όχι. Ακόμα και εμείς όμως, που δεν είχαμε ποτέ την Τιμή να αγωνιστούμε σε σκληρά και ματωμένα πεδία για την Ελλάδα, έχουμε κάθε δικαίωμα να κρίνουμε τους φυγόστρατους και τους βισματίες πολιτικάντηδες. Έχουμε κάθε δικαίωμα να μιλάμε με αγάπη για την στολή παραλλαγής, γιατί ιδρώσαμε με την στολή αυτή, κυλιστήκαμε φορώντας την μέσα σε λάσπες, την λιώσαμε στον στίβο μάχης, γίναμε ένα μαζί της στην πισίνα με τα λύματα (δεν γράφω «αράπης» για να μη με πιάσει ο αντιρατσιστικός νόμος).
Μία από τις πολλές στιγμές που συχνά αναπολώ από την θητεία μου στον Ελληνικό Στρατό με βρίσκει στο τέλος μίας ΤΑΜΣ «Ανορθόδοξος Πόλεμος», στα πλαίσια της Άσκησης Νικηφόρος στην Κύπρο, ξημέρωμα καλοκαιρινής νύχτας κάπου στη μέση του πουθενά, κοντά στο περίφημο δάσος του Μαχαιρά. Είμαι συνοδηγός στο Steyr και πάμε να απαγκιστρώσουμε διμοιρία αμέσως μετά από εικονική κρούση κατά του αόρατου εχθρού, που στο σενάριο έχει καταλάβει ολόκληρο το νησί. Μόλις συναντάμε τους Καταδρομείς δίνω την θέση μου στον Διμοιρίτη Υπολοχαγό και μετακομίζω στην καρότσα. Ο κόσμος αρχίζει να ανεβαίνει στο όχημα και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο. Οι τύποι αυτοί είναι πέντε μέρες στα βουνά φορώντας την ίδια παραλλαγή, τρέχουν πάνω-κάτω ατελείωτες ώρες, κοιμούνται στα χώματα και κυλιούνται στις λάσπες, ενώ απαγορεύεται ακόμα και να βγάλουν το φούμο από το πρόσωπο. Στην ίδια άθλια κατάσταση βρίσκομαι και εγώ, αλλά μέχρι την στιγμή εκείνη δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Όταν το Steyr φορτώνει και στριμωχνόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, η μυρωδιά που αναδύεται είναι τόσο δυσάρεστη, που αναγκάζομαι να ανοίξω το μπέρκιν, να βάλω μέσα το κεφάλι και να αρχίσω να εισπνέω βαθιά την μυρωδιά του πλαστικού. Θέλω να πω με απλά λόγια, πως οι τύποι αυτοί, που η στολή σάπισε πάνω στο σώμα τους για μέρες, έχουν κάθε δικαίωμα να την φοράνε με Τιμή, γιατί την έχουν τιμήσει, όπως έχουν τιμήσει και τον Όρκο που δίνει στην αρχή της θητείας του κάθε πιστός και φιλότιμος Στρατιώτης.
Η τελευταία φορά που φόρεσα την στολή παραλλαγής και τα καταδρομικά σήματα ήταν την άνοιξη του ’13, μία πολύ όμορφη βραδιά, όταν συμμετείχα (ως μέλος της Λέσχης Εφέδρων Καταδρομέων και Ιερολοχιτών) στην πορεία 50 χιλιομέτρων της 2ας Μοίρας Αλεξιπτωτιστών από τα βουνά του Ασπροπύργου μέχρι το Κανδήλι και το πεδίο βολής του ΚΕΕΔ Νέας Περάμου. Θυμάμαι πολύ καλά την δραστηριότητα εκείνη, πρώτον γιατί θεωρώ τιμή, αλλά και υποχρέωση κάθε πολίτη να μετέχει ενεργά στις δραστηριότητες της Εφεδρείας. Δεύτερον, γιατί αμέσως μετά από την κοπιαστική, ολονύκτια διαδρομή πήγα σπίτι, έκανα ντουζ, φόρεσα κοστούμι και κατέβηκα στη βουλή για μία ακόμη πολιτική ομιλία που έσπασε τα νεύρα των παπαγάλων στα δελτία των 8. Ένα χρόνο αργότερα, οι αναμνηστικές φωτογραφίες που τράβηξα με το κινητό μου τηλέφωνο από εκείνη την πολύ όμορφη, αλλά και εξαντλητική δραστηριότητα, με έκαναν και πάλι πρωταγωνιστή στα δελτία των 8, αυτή τη φορά ως... «στέλεχος παραστρατιωτικών ομάδων εγκληματικής, νεοναζιστικής οργάνωσης». Οι εικόνες αυτές ήταν η αστεία, επικοινωνιακή απάντηση του Συστήματος στο βίντεο Μπαλτάκου και τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την σκευωρία σε βάρος του Λαϊκού Συνδέσμου.
Φυλακές Κορυδαλλού,
8 Ιουνίου 2015
8 Ιουνίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών