Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Γράφει ο Γεώργιος Δημητρακόπουλος, φιλόλογος

Η απόλυτη δικαίωση λόγων, προβλέψεων, αναλύσεων δεν αποτελεί έρεισμα θριαμβολογίας. Αφενός λόγω ιδιοσυγκρασίας αφετέρου επειδή η Κασσάνδρα είχε μεν δίκιο και το γνώριζε, ούτε η ίδια όμως δεν ήθελε να το δει να συμβαίνει. Καταρχάς, η εξέλιξη των καταστάσεων δεν επιτρέπει την ελάχιστη ματαιοδοξία. Εκ των πραγμάτων πάντως προικίζει την γνώμη μας με επιπλέον ειδικό βάρος.

Τα είπαμε, τα γράψαμε, τα φωνάξαμε, κόντρα σε ψευδαισθήσεις και επιφάσεις, και να που βγαίνουν ένα ένα. Από συνωμοσιολόγοι  καταστροφολάγνοι  κερδίσαμε τον σεβασμό. Ένα πια το ερώτημα στα χείλη όλων: Και τώρα τί; Και είναι η πιο...

εύλογη απορία καθώς ό,τι έγινε έγινε, είναι παρελθόν, ενώ το παρόν, μέσα στην ομοβροντία των γεγονότων, έχει σχεδόν απόλυτα συρρικνωθεί. Το αύριο προβάλλει ως το μεγάλο αίνιγμα.

Το φυτίλι έχει πια ξετυλιχτεί .Γύρω του χορεύουν κάθε λογής σπίθες. Είναι θέμα χρόνου ποια θα το ανάψει πυροδοτώντας αλυσιδωτές εκρήξεις που θα σπείρουν χάος.  Αν δεν θέλεις να είναι το δικό σου “αίμα” που θα χυθεί, να είναι “αίμα” δίκαιων και αθώων, διάλεξε το σωστό από τα δύο στρατόπεδα που θα αναδυθούν. Αυτό των δολοφόνων του λαού σου, ενόχων για το δράμα του και εκείνο όσων αφιέρωσαν ολόκληρη την ζωή τους στην προπαρασκευή για να αντιμετωπίσουν όσα με μαθηματική ακρίβεια έβλεπαν να έρχονται, όσα είναι ήδη εδώ.

Οι γεννημένοι είλωτες ας πάνε με τους προδότες. Ερπετά έζησαν ,ας πεθάνουν τέτοια. Εσένα, όμως, που πνίγεσαι, που ασφυκτιάς, που δεν σου επιτρέπεται να ξεδιπλώσεις τις πτυχές της ύπαρξής σου, εσένα καλούμε να μας βοηθήσεις να σε μυήσουμε σε μία διαφορετική βιοθεωρία με αφετηρία την ψυχή και όχι την τσέπη σου. Εσύ, που νιώθεις βρόχο να σφίγγει στο λαιμό σου τα στίφη που παραβίασαν τα σύνορά μας και γέμισαν τις γειτονιές μας, εσύ που θολώνεις από οργή όταν οι διαπλεκόμενοι αρχιερείς τους ψεύδους δημοσιογράφοι σου παρουσιάζουν δολίως το άσπρο μαύρο, εσύ που υφίστασαι την απαλλοτρίωση του ιδρώτα σου προς όφελος των πλουτοκρατών και την κοινωνικοποίηση των ζημιών των τραπεζών εις βάρος σου, εσύ που θέλεις να φτύσεις κατάμουτρα το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, εσύ κρατάς τη μοίρα σου στα χέρια σου. Αρκεί να το πιστέψεις.

Μπορείς τους λαθρομετανάστες να τους στείλεις από εκεί που ήρθαν. Τους «νταβατζήδες»  να τους βάλεις φυλακή. Τους μεγαλοδημοσιογράφους να τους βουλώσεις το στόμα. Τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Τσίπρα να τους δεις στο Γουδί. Γίνε συνοδοιπόρος όσων έχουμε θέσει όλα αυτά σκοπό του βίου μας, προσωπική και εθνική αποστολή.

Δεν είμαστε τέλειοι. Κάναμε λάθη. θα κάνουμε κι άλλα. Ποτέ όμως εκ του πονηρού. Πάντα οι προθέσεις μας θα είναι ανιδιοτελείς. Και η καθαρή συνείδηση που τούτο μας εξασφαλίζει, μας δίνει το δικαίωμα να σου τείνουμε το χέρι. Η έκκλησή μας δεν είναι ψηφοθηρική αφού η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση δεν είναι πανάκεια. Είναι μια πρόσκληση για αναγέννηση ατομική και κατ επέκταση συλλογική. Είναι μια αφυπνιστική κραυγή στον συνάνθρωπο, σε σένα να μην τους χαρίσεις τον εαυτό σου, να μην τους χαριστείς, να μη γίνεις το μέσο που αγιάζει τον ανίερο σκοπό τους.

Η χρονική συγκυρία είναι οριακή και μαζί η πιο κατάλληλη. Δεν υπάρχει γυρισμός, μόνον η άβυσσος. Είναι η τελευταία ευκαιρία. Τα μέτρα δεν βγαίνουν, η φούσκα της οικονομίας θα διαλυθεί, το αμαρτωλό πολιτικό καθεστώς θα καταρρεύσει, οι Τούρκοι πιέζουν, οι Αλβανοί διεκδικούν, οι Σκοπιανοί καπηλεύονται, οι λαθραίοι ετοιμάζονται για πλιάτσικο.

Η καρδιά σκιρτάει, το αίμα βράζει. Τα καλύτερα έρχονται.