ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΛΥΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ: Ο ΣΤΑΛΙΝ… ΖΕΙ;

Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

Με αφορμή τη χθεσινή επέτειο της γεννήσεως του κομμουνιστή ποιητή Τάσου Λειβαδίτη, τα καθεστωτικά και τα μαρξιστικά ΜΜΕ, αφού τον υμνολόγησαν δεόντως («Στις 20 Απριλίου του 1922 έρχεται στη ζωή ο μεγάλος ποιητής, Τάσος Λειβαδίτης. Με έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της Αριστεράς, στην πρώτη φάση της καριέρας του, η ποίησή του επαναστατική… Με τα έργα του σηματοδοτεί την πρώτη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων ποιητών…» – δημοσίευμα επίσημης ιστοσελίδας του ΣΥΡΙΖΑ), έκαναν εκτενή αφιερώματα στο ποιητικό του έργο.

Ωστόσο, υπάρχουν δύο ποιήματά του, γραμμένα το 1953, τα οποία… ξέχασαν να....

αναφέρουν οι ξεδιάντροποι ραψωδοί (όπως έγινε προσφάτως και με τον Ρίτσο, στην επέτειο θανάτου του). Τους τα… θυμίζουμε και τους ερωτούμε προκαταβολικώς: σύντροφοι τι λέτε, ο Στάλιν… ζει;

Ιδού το πρώτο ποίημα του Λειβαδίτη, υπό τον τίτλο «Στάλιν»:

Μιλάει η Μόσχα.

Μιλάει η Μόσχα.

Τα ερτζιανά χυμάνε πάνω στις πλατείες

Σπάζοντας με τις γροθιές τους τα τζάμια

Τρέχουν μες στο σκοτάδι οι στύλοι του τηλέγραφου

Τρέχουν οι ράγες

Τα τραίνα αγκομαχάνε κουβαλώντας τη πελώρια είδηση.

Μιλάει η Μόσχα.

Μιλάει η Μόσχα.

Οι ατσαλένιοι δέκτες του ασυρμάτου τραντάζονται

σα να δεχτήκανε κεραυνό

οι χειριστές δίνουν συνέχεια

αλαλιασμένοι

σαν ν’ αναγγέλουν το τέλος του κόσμου

βουίζουν τα καλώδια

οι εφημεριδοπώλες φωνάζουν

βήματα οργώνουνε την άσφαλτο.

Μιλάει η Μόσχα.

Μιλάει η Μόσχα.

Σαν μια πελώρια τανάλια αυτή η κραυγή

μας αποσπάει απ’  τις μικρότητες.

Οι άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους

στριμώχνονται μπρος στα περίπτερα

αγγίζει ο ένας τον άλλον για να βεβαιωθούν πως είναι αλήθεια

σκύβουν πάνω απ’ τις εφημερίδες

σαν να κυτάζουν πάνω από ένα γιγάντιο τάφο.

Μιλάει η Μόσχα.

Μιλάει η Μόσχα.

Ο χρόνος σταμάτησε.

Τώρα και αιώνες να ζήσεις δε θ’ ακούσεις τίποτ’ άλλο.

Μιλάει η Μόσχα.

Μιλάει η Μόσχα.

Θάλεγες πως οι πρωτεύουσες του κόσμου

είναι μαγεμένες πλάι στη Μόσχα σήμερα.

Τα σπίτια συνθλίβονται κάτω απ’ το βάρος της νύχτας

Ουρλιάζουν τα σήματα του Μορς πάνω απ’ τις στέγες.

Μιλάει η Μόσχα.

Η είδηση επιτίθεται απ’ όλες τις γωνιές

περικυκλώνει τις πόλεις

συνεχείς ομοβροντίες από παραρτήματα

τα φώτα τραυματισμένα χύνουν το αίμα τους στους δρόμους

Μιλάει η Μόσχα.

Μιλάει η Μόσχα.

Και σαν μια ξιφολόγχη η είδηση

καρφώνεται βαθειά στην καρδιά του κόσμου.

Μιλάει η Μόσχα.

Χτες βράδι, 9 και 50, ώρα Μόσχας

Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν

Πέθανε.

Μιλάει η Μόσχα.

Μιλάει η Μόσχα.

Χτες βράδι…

Μιλάει η Μόσχα.

Μιλάει η Μόσχα.

Κι οι άνθρωποι νοιώσανε ξαφνικά μεγάλοι

μπροστά σ’ αυτή την απέραντη κι επίσημη ώρα.

9 και 50 βράδι

ώρα Μόσχας.

Ιδού και το δεύτερο ποίημα, υπό τον τίτλο «Το μεγάλο αγκωνάρι»:

Ο Στάλιν δεν πέθανε

Όταν οι εργάτες χτίζουν τις μεγάλες γέφυρες για να περάσει το μέλλον

Ο Στάλιν ζει.

Όταν οι κόκκινοι φαντάροι αγρυπνάνε για την πατρίδα τους και την Ειρήνη

Ο Στάλιν ζει.

Όταν μισούμε τον πόλεμο, όταν αντιστεκόμαστε στον πόλεμο

Ο Στάλιν ζει.

Όταν ελπίζουμε, όταν τραγουδάμε, όταν παλεύουμε

Ο Στάλιν ζει.

(…)

Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει

Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ’ ατσάλι και η Ειρήνη.

Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία.

Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.