ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ, ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ!

Γράφει ο Θοδωρής Τσέλας

Στο χώμα που πατάμε, στο χώμα που μας θρέφει, στο χώμα αυτό που θα μας αγκαλιάσει στην αιωνιότητα όπως αγκάλιασε τους προγόνους μας, έχουμε αποκλειστική και πλήρη νομή και κατοχή και επικαρπία ενώ ψιλοί κύριοι είναι μόνον τα παιδιά μας και κανείς μα κανείς άλλος.

Όλοι εμείς, που αυτό το χώμα το τιμούμε, γιατί σε αυτό το χώμα χύθηκε το προγονικό αίμα και από αυτό το χώμα μυρίζουμε και γευόμαστε τους ανθούς της ζωής, αυτό το χώμα, έχουμε δικαίωμα (και όχι υποχρέωση), να παλέψουμε και να δώσουμε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα. Αυτό το δικαίωμα είναι προσωπικό του καθένα μας, δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς και δεν μεταφέρεται σε άλλους.

Γιατί, αυτό το χώμα θα βρέχει η βροχή και θα λιάζει ο Ήλιος και μετά από εμάς, και μετά από τα παιδιά μας, και μετά από τα παιδιά των παιδιών μας…

Όλοι οι άλλοι, που τούτο το χώμα το...

μολύνετε με κάθε τρόπο που μπορείτε, που τούτο εδώ το χώμα το ατιμάζετε επειδή δεν είστε άξιοι ούτε καν να το πατάτε, να ξέρετε πως θα μας έχετε απέναντί σας, αμίλητους, αγέλαστους, να βηματίζουμε απλά εναντίον σας.

Όσοι ακόμη νιώθουμε την λογική μας, στεκόμαστε στα πόδια μας, νοιώθουμε την υποχρέωση να τιμάμε τα ιερά και τα όσιά μας, όσο η καρδιά μας ακούει τις φωνές των αδίκως σφαγιασθέντων ανά την αιωνιότητα επάνω σε πέτρες, λόφους και βουνά, σε θάλασσες και ποτάμια, να ξέρετε, με εμάς θα παλέψετε για να μπορέσετε να κλέψετε αυτά που δεν σας ανήκουν.

Κι εσείς οι υπόλοιποι, που γείρατε προσωρινά από το βάρος του καιρού, εσείς που δεν μπορείτε να σταθείτε εκεί που το αίμα σας προστάζει, μην σκιάζεστε. Σταθείτε σιμά μας, και σηκωθείτε ξανά στα πόδια σας αλλά κάντε το γρήγορα…

Γιατί ετούτοι που σας ξεγέλασαν και σας ρίξαν κάτω και είδαν σαν κατσαπλιάδες την ευκαιρία για να σας κλέψουν την ζωή, δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρι να το πετύχουν.

Εάν σταθείτε τώρα, εάν λέτε μονότονα πως κουράστηκε η ψυχή σας, ένα να ξέρετε: Θα σας λιανίσουν επειδή άλλο δεν ξέρουν να κάνουν σαν γενίτσαροι προσκυνημένοι που είναι.

Θα σας λιανίσουν επειδή τρέμουν μην και σηκώσετε το κεφάλι, μην και βρείτε τα κουράγια εκείνα που το αίμα σας έχει κρυμμένα στις αποθήκες της καρδιάς και της ψυχής σας για την δύσκολη ώρα.
Θα σας λιανίσουν για να μην τους λιανίσετε εσείς…

Μπορεί γύρω μας τα κεφάλια των περισσότερων να είναι σκυμμένα και το μυαλό να πετάει σε όσα χαθήκαν…Αλλά ήρθε ο καιρός να σηκωθούν τα κεφάλια, να γεμίσουν οι δρόμοι με φωνές και με τα χέρια μας να πάρουμε πίσω το βιός μας…

Ένα βήμα, μία καλή αρχή, ετούτο μας χρειάζεται για να σηκωθούμε και να πάμε ψηλά, στα ψηλότερα, μακριά από τα σκοτάδια που τα σκυλιά μας τάξαν…

Κοίτα με στα μάτια που συναντάς καθημερινά ρε πατριώτη και πες μου… Τι μας χωρίζει; Να σου πω εγώ; Τίποτα πέρα από ζιζάνια για να μας έχουν χώρια. Γιατί, μας φοβούνται σαν είμαστε μαζί.
Μας τρέμουν, όπως τρέμει ο κλέφτης τον νοικοκύρη, όπως τρέμει ο εγκληματίας τον σοφό δικαστή, όπως τρέμουν οι καλικάντζαροι τα φώτα!

Αδερφέ, σύντροφε, πατριώτη, πες με όπως εσύ θες. Μα ένα να ξέρεις… Αν σήμερα δεν μονοιάσουμε, αν σήμερα δεν βρούμε τα κουράγια να πιαστούμε από το χέρι, αν ετούτο τον βαρύ καιρό δεν παλέψουμε, ένα να ξέρεις…
Αύριο δεν θα έχει μείνει τίποτα που να αξίζει για να παλέψουμε να το πάρουμε. Και τάφους και σήμαντρα και παιδιά και Λευτεριά και Ελλάδα, θα μας τα έχουν πάρει όλα και θα τα έχουν σκορπίσει στης γης την οικουμένη.

Δεν είναι μόνον η γης, το σπίτι και το βιος σου που θέλουν.

Δεν νοιάζονται αν χάθηκε το χαμόγελο από τη γυναίκα και τα παιδιά σου…

Αν χώρισες κάτω από το βάρος της ανέχειας που σου προκάλεσαν ή αν θες να αυτοκτονήσεις επειδή σου κλέψαν την περηφάνια…

Τώρα θέλουν να βρωμίσουν τα ιερά σου…
Να ποδοπατήσουν την τιμή σου και να γεμίσουν την Πατρίδα μας με ξένους, άσχετους με την τιμή και την κουλτούρα μας, άσχετους με ότι ορκίζεσαι και τιμάς, άσχετους με την μπέσα μας και τα ιδανικά μας..

Γιατί το κάνουν σκέφτηκες; Δεν έχουν εκείνοι την δική τους Πατρίδα να παλέψουν μήπως; Έχουν. Αλλά τους ποδοπάτησαν και τώρα είναι πιόνια. Εσένα δεν μπορούν να σε κάνουν πιόνι, γι’αυτό και θέλουν κάτι περισσότερο.

Σαν έρθει η ώρα μας, να πεθάνουμε ντροπιασμένοι…
Που δεν τιμήσαμε όσα μας παρέδωσαν πάμφτωχοι άνθρωποι, με ροζιασμένα χέρια, τιμημένα και δοξασμένα, που φύτευαν σπόρο στον βράχο και εκείνος έπιανε…

ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΟΙ απέναντι στα παιδιά μας που θα τα καταδικάσουμε να ζουν πιο γονατισμένοι από εμάς, χωρίς το πρότυπο του Ήρωα Πατέρα τους.

ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΟΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΔΟΞΑΣ;
Σε ποιους θα δώσεις τέτοια χαρά μωρέ; Σε ένα τσούρμο λεχρίτες, της κακιάς συμφοράς;
Παρατήρησε τους και μέτρησε την ψυχή τους και μετά μέτρα και την δική σου…Μην τους δίνεις παραπάνω αξία από όση έχουν!

Ετούτη η πατρίδα έθρεψε στους αιώνες Λεωνίδες αλλά και Εφιάλτες. Μύρια όσα τα σκουπίδια, σκιές και υπηρέτες των απανταχού εχθρών μας… Ένας ο Λεωνίδας και αυτός Θεριό.
Και όπως τότε, έτσι και τώρα, για ετούτη την πατρίδα ξανάρθε η στιγμή να δοξάσει και να δοξαστεί.

Γι αυτόν τον λαό, κάθε τόσο, υπάρχει ο μονόδρομος της αξιοπρέπειας και της λευτεριάς, που χαράχτηκε ανεξίτηλα σε πέτρες και σε μάρμαρα από ανθρώπους που δεν ήξεραν πως αλλιώς να ζήσουν, πέρα από λεύτεροι…

Άντε, το λοιπόν, αδέρφια. Ας ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε και να τιμήσουμε την πατρίδα, τους προγόνους και τους αγέννητους, κάνοντας για μία ακόμη φορά τον χάρο να μας σεβαστεί… Άντε το λοιπόν αδέρφια. Γιατί αν δεν διώξουμε σύντομα ετούτο το σκοτάδι, δεν θα φύγει ποτέ για να δώσει την θέση του στο Χρυσό φως της Αυγής!