Μια επεξηγηματική ανάλυση του όρου «ντιντισμός»

Πολύς θόρυβος γίνεται ακόμα και σήμερα στα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά και στον κυβερνοχώρο, με την (επαν)εισαγωγή στο πολιτικό προσκήνιο του όρου «ντιντής», μέσα από  άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη στο Antinews.
Επειδή τα ερωτήματα που τίθενται από τον κόσμο, που μεγάλο κομμάτι του αγνοεί τον όρο, είναι πολλά, αξίζει πιστεύω να τον αναλύσουμε μέσα στα πλαίσια της πολιτικής επιστήμης.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, πολλοί ήταν οι κομψευόμενοι που πολιτεύονταν. Στην αρχαία Αθήνα,  είχε να κάνει με τον τρόπο που δίπλωνε κάποιος τον μανδύα του, στη Ρώμη την τήβεννο του, κ.ο.κ. Στον μεσαίωνα, και αργότερα στην αναγεννησιακή Ευρώπη, ο όρος όχι μόνο καθιερώθηκε, αλλά κυριάρχησε και σαν συμπεριφορά, και όχι μόνο στη πολιτική αρένα. Φρου φρου και αρώματα, περουκίνια, δαντέλες, μονόπετρα, και άλλα  συναφή παραφερνάλια ήταν τα χαρακτηριστικά των επονομαζόμενων ντιντήδων, τζιτζιφιόγκων, φιρφιρίκων, φλούφληδων, κλπ. (Στην εποχή μας όλα αυτά αντικαταστάθηκαν από το μπουρνούζι, το ζελέ, το κολεγιακό ενδυματολογικό στυλάκι, το ηδυπαθές βλέμμα, κ.ο.κ.)
Το να είσαι όμως κομψευόμενος, όντας στη πρώτη γραμμή της πολιτικής, είχε ανέκαθεν τους...
κινδύνους του. Εξ ου και δημιουργήθηκε το (φιλοσοφικό) ρεύμα του ντιντισμού, όπου ντιντής  θεωρούνταν ο πολιτικός εκείνος, που πέρα από τη προσεγμένη εξωτερική εμφάνιση, τα κοντοκουρεμένα μαλλιά, την γενική αποτρίχωση, κλπ. ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός και στην εκφορά του πολιτικού του λόγου. Αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε «πολιτικά ορθό». Με καθωσπρέπει συμπεριφορές και άφθονα ραφιναρισμένα μισόλογα, ο ντιντής προωθεί τη πολιτική του, που συνήθως τον κρατά στο απυρόβλητο,  και παράλληλα τον οδηγεί στο  να κάνει μια πετυχημένη πολιτική καριέρα αβρόχοις ποσί(ν). Η πολιτική του φιλοσοφία συνήθως συνοψίζεται σε αυτό που η επιστήμη χαρακτηρίζει ως trivial ή superfluous (τετριμμένο, κοινότυπο).
Καλώς ή κακώς, ιστορικά ο ντιντισμός ευδοκίμησε ως πολιτικό ρεύμα στους κόλπους του συντηρητισμού. Η προσεγμένη εμφάνιση και η μελετημένη πολιτική συμπεριφορά βρίσκει κυρίως έδαφος σε κοσμικά σαλόνια, σε παλάτια,  και σε  χώρους όπου ο πληβείος γενικά δεν μπορεί να επιβιώσει (ούτε καν να εισέλθει). Χρειάζεται μια κάποια κουλτούρα, μια οικονομική άνεση, και ένα σαβουάρ βιβρ. Χρειάζεται δηλαδή «Πατρίκιους», έστω και γιαλαντζί.
Δεν μπορείς να είσαι αντάρτης στα βουνά και να διατηρείς το ζελέ στο μαλλί ανέπαφο. Δεν μπορείς να διαδηλώνεις στους δρόμους και να φοράς μπουρνούζι. Παρόλα αυτά, ο ντιντισμός, επειδή ακριβώς είναι αταξικός, και πολλές φορές διδάσκεται μάλλον παρά κληρονομείται, έχει βρει κατάλληλο έδαφος και σε διαφορετικούς του συντηρητισμού πολιτικούς χώρους. Όμως δεν είναι του παρόντος, καθώς οι ντιντήδες της αριστεράς αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Επειδή δεν θέλω να μπερδέψω τον αναγνώστη με αναφορές στα έργα στοχαστών, ή με διάφορες βιβλιογραφικές παραπομπές, αρκεί να πω πως ο ντιντισμός έχει κατηγοριοποιηθεί πολιτικά ως μια μορφή εισοδισμού, και όσον αφορά στα αριστερά τουλάχιστον πολιτικά σχήματα, έχει εξοβελιστεί ως «καιροσκοπισμός», «αντβεντουρισμός», και γενικά ως αντιδραστικός ρεβεζιονισμός.
Συνεπώς, στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα, αντιμετωπίζεται από την επιστήμη ως μια καθαρά «δεξιά» πολιτική συμπεριφορά.
Και για να κλείνουμε χωρίς να κουράζουμε, αρκεί να θυμόμαστε πως ο πολιτικός ντιντισμός δεν είναι στην ουσία τίποτα άλλο παρά η λογική συνέχεια του φλουφλισμού, χωρίς όμως να τον μπερδεύουμε με τον τζιτζιφιογκισμό, ο οποίος είναι μια πιο γενική κατηγορία πολιτικής σκέψης. Όσον αφορά στον γενικό όρο ντιντής, υπάρχουν μεν τα συνώνυμα: λούλης, λάκης, κουκλεντές, φλώρος, φιρφιρίκος, μελάτος, χλεχλές, κλπ. αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ταυτίζονται με τον πολιτικό όρο ντιντής, ο οποίος έχει προκύψει από συγκεκριμένες και σαφείς πολιτικές θεωρήσεις του δυτικού τρόπου του πολιτεύεσθαι.
Εν ολίγοις, ο ντιντισμός ως φιλοσοφική σχολή απασχόλησε και απασχολεί σαν ρεύμα τη πολιτική σκέψη, αλλά εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται ουσιαστικά ακίνδυνος.
Παρόλα αυτά, το νου μας παιδιά!
Dr. Strange Attractor