4η Αυγούστου vs Μεταπολίτευση: Μια σύγκριση

σ.σ. ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ: Παρά τις αρκετές επιφυλάξεις για το καθεστώς Μεταξά, η σύγκριση με το σημερινό διεφθαρμένο, αντιλαϊκό, κλεπτοκρατικό και απροκάλυπτα προδοτικό καθεστώς είναι αδιανόητη.

77 χρόνια συμπληρώθηκαν την Κυριακή από την εγκαθίδρυση του Εθνικιστικού Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου βρήκαν την ευκαιρία για «αφιερώματα», τα οποία εννοείται πως είχαν μονόπλευρο χαρακτήρα με σαφέστατα αρνητική στάση απέναντι στο Καθεστώς και τον Πρωτεργάτη του, Ιωάννη Μεταξά. Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να κάνει μια ενδεικτική, αλλά ξεκάθαρη, αναφορά συγκριτικής μελέτης για την 4η Αυγούστου 1936 σε σύγκριση με το μεταπολιτευτικό καθεστώς της 25ης Ιουλίου 1974.

Κάθε εποχή κερδίζει την Αξία ή την απαξία της ανάλογα με την Ηθική Συνείδηση, την Εθνική Ευαισθησία και το Κοινωνικό Πρότυπο που διαθέτει και καλλιεργεί. Η 4η Αυγούστου καλλιέργησε τις Αξίες της...
Φιλοπατρίας, της Οικογένειας, της Κοινωνικής Συνοχής, της Λαϊκής Ευημερίας, της Αλληλεγγύης. Από την άλλη μεριά η 24η Ιουλίου ανέπτυξε τον διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό, την ανηθικότητα, την όξυνση των ταξικών διαφορών, την καταβαράθρωση των Λαϊκών κατακτήσεων (ειδικά την τελευταία τριετία), τον ατομοκεντρισμό και τον φιλοτομαρισμό. Η 4η Αυγούστου, δημιούργησε το ΙΚΑ, θέσπισε το 8ωρο, καθιέρωσε την Κυριακή ως αργία, έφτιαξε την ΓΣΕΕ, όρισε για πρώτη φορά την Πρωτομαγιά ως επίσημη γιορτή των Εργαζομένων, χάρισε τα αγροτικά χρέη κ.λ.π. Η μεταπολίτευση, δημιουργώντας το Καθεστώς της με σκάρτα υλικά, γκρέμισε μετά από ορισμένα χρόνια τις παραισθήσεις των ψευδεπίγραφων «παροχών» προς τους Εργαζόμενους και τους Συνταξιούχους, με αποτέλεσμα η λαίλαπα του μνημονίου να δείξει το πραγματικό αντιλαϊκό πρόσωπο της. Ανεργία, πείνα, φτώχεια, αυτοκτονίες περίπου 4.000 συμπατριωτών μας και φυσικά ουσιαστική δήμευση της Δημόσιας Περιουσίας προς όφελος των διεθνών τοκογλύφων.

Η 4η Αυγούστου και ο ηγήτορας της, Ιωάννης Μεταξάς, είχαν το σθένος να αντιταχθούν στα επεκτατικά σχέδια της Ιταλίας, λέγοντας το περίφημο ΟΧΙ. Πολύ περισσότερο, ώθησαν σε αλλεπάλληλες νίκες τα Δοξασμένα Ελληνικά όπλα στα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου απελευθερώνοντας, έστω και προσωρινά, πανάρχαια Ελληνικά εδάφη. Το καθεστώς που επεβλήθη στις 24 Ιουλίου 1974 βαρύνεται με μια σειρά εθνικών προδοσιών, παραχωρήσεων και αδρανούς στάσης απέναντι στις προκλήσεις των εχθρών της Ελλάδος. Από την κατοχή της Κύπρου από τους Τούρκους κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης (από το 3% που κατείχε η Τουρκία επί Στρατιωτικού Καθεστώτος φτάσαμε στο 38% επί μεταπολίτευσης και διακυβέρνησης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) και την προδοτική φράση «Η Κύπρος κείται μακράν» του ψευτοεθνάρχη, στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, την άρση της εμπολέμου κατάστασης με την Αλβανία το 1987, τις ηττοπαθείς συνομιλίες στο Νταβός το 1988, την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στους σφετεριστές σκοπιανούς, στη νύχτα της ντροπής στα Ίμια το 1996 και την επακόλουθη κατάπτυστη δήλωση του Σημίτη «ευχαριστώ την κυβέρνηση των ΗΠΑ», την άνανδρη δολοφονία από τους τούρκους των Τάσου Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, την παραχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας στους μνημονιακούς διεθνείς τοκογλύφους.

Ας καταλάβουν, λοιπόν, τα αποθρασυμένα, αδίστακτα και ανάλγητα εγχώρια πιόνια της παγκοσμιοποίησης ότι δεν τους συμφέρει να ομιλούν (και) για την 4η Αυγούστου 1936. Οι συγκρίσεις, σε οποιοδήποτε σημείο και τομέα, είναι συντριπτικά εναντίον τους και τους ρίχνουν ακόμη πιο πολύ στα τάρταρα του εθνομηδενισμού. Το ανθελληνικό και αντιλαϊκό συνονθύλευμα, το οποίο με απύθμενη αναίδεια αυτοαποκαλείται «συνταγματικό τόξο», ήδη πνέει τα λοίσθια και η οποιαδήποτε σύγκριση με ένδοξες εποχές του παρελθόντος για την Πατρίδα και τον Λαό τους εξευτελίζει ακόμη περισσότερο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ