“Αναθέρμανση” των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων: Άραγε διαταράχτηκαν ποτέ αυτές οι σχέσεις;

Τις τελευταίες ημέρες διαβάζουμε και πληροφορούμεθα για την επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με το Ισραήλ, για εξομάλυνση των σχέσεων και επανέναρξη των συνομιλιών που θα οδηγήσουν σε παραμερισμό των όποιων εντάσεων των τελευταίων ολίγων ετών. Αναρωτιόμαστε βέβαια πότε υπήρξε διάρρηξη των σχέσεων των δυο χωρών; Ναι μεν Άγκυρα και Τελ Αβίβ είχαν έρθει σε σύγκρουση το 2010 όταν Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν δέκα Τούρκους «ακτιβιστές» που προσπαθούσαν να σπάσουν τον ναυτικό αποκλεισμό των Παλαιστινίων στην Γάζα, ύστερα από επιδρομή στο πλοιάριο τους. Ναι μεν οι επίσημες σχέσεις ήταν τεταμένες τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά το βαθύ τουρκικό κράτος-κατεστημένο ποτέ δεν διέρρηξε τις σχέσεις του με το Ισραήλ. Ακόμη και κατά το διάστημα διακοπής των διπλωματικών σχέσεων λόγω του επεισοδίου με...
τους ακτιβιστές, το στρατιωτικοπολιτικό κατεστημένο της Άγκυρας δεν έπαψε να συνεργάζεται με το Ισραήλ, οι δε μυστικές υπηρεσίες των δυο χωρών είχαν άμεση και τακτικότατη επικοινωνία.
Έχουμε τονίσει στο παρελθόν ότι οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ καθοδηγούνται από τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του σιωνιστικού συμπλέγματος της Ουάσιγκτον. Κάνοντας μια αναδρομή στις σχέσεις των δυο χωρών είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι αυτές ξεκίνησαν αμέσως μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Τουρκία ήταν το πρώτο μουσουλμανικό κράτος που αναγνώρισε διπλωματικά το Ισραήλ στις 28 Μαρτίου 1949, σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την ύπαρξη του κράτους αυτού στην Μέση Ανατολή, ως απόρροια του βίαιου εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών από τους εβραίους που εισέβαλαν στην περιοχή. Μετά από τρία χρόνια ήρθε για την Τουρκία η αναγνώριση αυτής της ενέργειας από το αμερικανοσιωνιστικό κατεστημένο των ΗΠΑ, εντάσσοντας την Τουρκία στο ΝΑΤΟ και χαρακτηρίζοντάς την μάλιστα «προπύργιο» ενάντια στον κομμουνισμό, ενώ η Ελλάδα που έμπρακτα είχε αγωνιστεί και είχε νικήσει τους κομμουνιστές δεν χαρακτηρίστηκε προπύργιο αλλά εκλιπάρησε και την εισδοχή της στην συμμαχία του ΝΑΤΟ.
Στην διάρκεια του πολέμου του Σουέζ το 1956 η Τουρκία συντάχθηκε με τους Αιγυπτίους και ανακάλεσε τον πρέσβη της από το Ισραήλ. Όμως στις 29 Αυγούστου 1958 ο τούρκος πρωθυπουργός Μεντερές και ο ισραηλινός Μπεν Γκουριόν υπέγραψαν μυστικό «περιφερειακό σύμφωνο», με παρότρυνση των ΗΠΑ, το οποίο εμπεριείχε την ανταλλαγή πληροφοριών των μυστικών τους υπηρεσιών και την αμυντική συνεργασία σε περίπτωση επίθεσης της Σοβιετικής Ένωσης. Πολύ ολίγοι στρατηγοί και πολιτικοί των δυο χωρών γνώριζαν την ύπαρξη αυτού του συμφώνου, στο οποίο λίγο αργότερα εντάχθηκαν το Ιράν, η Αιθιοπία, το Μαρόκο και το Ομάν. Ενώ η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών βρισκόταν εν εξελίξει οι επίσημες σχέσεις των δυο κρατών ψυχράνθηκαν την δεκαετία του 1960. Στον πόλεμο των «έξι ημερών» το 1967 η Τουρκία επέτρεψε σε σοβιετικά μεταγωγικά αεροσκάφη να διέλθουν από τον εναέριό της χώρο με βοήθεια για τα αραβικά κράτη, αλλά αρνήθηκε το ίδιο για τα αεροσκάφη των ΗΠΑ με βοήθεια για το Ισραήλ. Μετά το πραξικόπημα των τούρκων στρατηγών στις 12 Σεπτεμβρίου 1980 οι σχέσεις των δυο χωρών αναθερμάνθηκαν. Ο στρατηγός Κενάν Εβρέν απείχε δια της ψήφου του στην ολομέλεια του ΟΗΕ εναντίον του Ισραήλ για την παράνομη κατοχή των υψωμάτων του Γκολάν της Συρίας. Το Ισραήλ ανταπέδωσε αυτή την αποχή με την δολοφονία όλων των μελών της αρμενικής οργάνωσης ASALA που δρούσε στον Λίβανο εναντίον των συμφερόντων της Τουρκίας.
Την δεκαετία του 1990 το «περιφερειακό σύμφωνο» των δυο χωρών αναβαπτίστηκε. Μετά την συμφωνία του Όσλο μεταξύ της παλαιστινιακής οργάνωσης PLO και των Ισραηλινών η Τουρκία δεν είχε πλέον κανέναν ενδοιασμό έναντι των Αράβων για την συνεργασία της με το Ισραήλ. Κατά την διάρκεια της επίσκεψης του στο Ισραήλ τον Νοέμβριο του 1993 ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χικμέτ Τσετίν τόνισε ότι η χώρα του ήθελε την υποστήριξη του Ισραήλ εναντίον των Κούρδων ανταρτών του PKK, υπεγράφη δε σύμφωνο συνεργασίας στους τομείς βιομηχανίας, ασφάλειας και αμυντικής τεχνολογίας. Η πρώτη επίσκεψη ισραηλινού πρωθυπουργού πραγματοποιήθηκε στην Τουρκία τον Ιανουάριο του 1994 κατά την διάρκεια της οποίας το Ισραήλ διαβεβαίωσε την πλήρη υποστήριξή του στον αγώνα των Τούρκων εναντίον των Κούρδων. Προς αυτό τον σκοπό στάλθηκαν ισραηλινοί «εμπειρογνώμονες» στην Τουρκία για να βοηθήσουν στο έργο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών εναντίον των κουρδικών οργανώσεων. Την ίδια εποχή η Τουρκία απέκτησε από το Ισραήλ προηγμένα συστήματα νυκτερινής όρασης για τα ελικόπτερα Cobra που βοήθησαν στον βομβαρδισμό θέσεων και εξολόθρευση Κούρδων ανταρτών.
Στις 23 Φεβρουαρίου 1996 ο τούρκος πρωθυπουργός Ερμπακάν υπέγραψε με το Ισραήλ συμφωνία εκτεταμένης στρατιωτικής συνεργασίας που εμπεριείχε κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και επισκέψεις εκατέρωθεν στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Με αυτή την συμφωνία επιτρεπόταν σε ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη να πραγματοποιούν ασκήσεις εντός του τουρκικού εναερίου χώρου και να κατασκοπεύουν την Συρία, το Ιράν και το Ιράκ. Δια της ίδιας συμφωνίας τούρκοι πιλότοι εκπαιδεύτηκαν στον ηλεκτρονικό πόλεμο από τους Ισραηλινούς. Ουσιαστικά επρόκειτο για μια συμφωνία με στόχο το Ιράκ, το Ιράν, την Συρία και τους Κούρδους. Η συμφωνία προέβλεπε επίσης και την συνεργασία στον αμυντικό τομέα. Η ισραηλινή αμυντική βιομηχανία ανέλαβε τον εκσυγχρονισμό των τουρκικών μαχητικών Phantom F-4E και F-5,  με τις ισραηλινές τράπεζες να καλύπτουν προς αυτό τον σκοπό δάνειο 450 εκατομμυρίων ευρώ. Η αμυντική συνεργασία περιελάμβανε και την συμπαραγωγή πυραύλων εδάφους-αέρος, αντιπυραυλικών συστημάτων, τον εκσυγχρονισμό των τουρκικών αρμάτων Μ-60Α1 και των ελικοπτέρων S-70 όπως και την μεταφορά τεχνογνωσίας για τα μη επανδρωμένα μαχητικά αεροχήματα UCAV Harpy.  Οι στενές  στρατιωτικές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ ενίσχυσαν και θωράκισαν την αποτρεπτική δύναμη της Άγκυρας, ενώ της έδωσαν το δικαίωμα πρόσβασης σε υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα του σιωνιστικού στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ και της αμυντικής βιομηχανίας του Ισραήλ, η οποία βοήθησε στην αναβάθμιση και τεχνολογική ανάπτυξη της αντίστοιχης τουρκικής.
Μεταξύ των ετών 1996 και 2009 η Τουρκία προμηθεύτηκε από το Ισραήλ στρατιωτικούς εξοπλισμούς αξίας 2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μέρος αυτών των εξοπλισμών χρηματοδοτήθηκε από την Τουρκία με την προμήθεια νερού στο Ισραήλ. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Σαρόν και ο τούρκος υπουργός Ενέργειας Ζεκί Τσακάν υπέγραψαν το 2002 συμφωνία 20ετούς διάρκειας για την προμήθεια του Ισραήλ με νερό ποσότητας 50 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων με τιμή 1 δολάριο το κυβικό. Ιδιαίτερη είναι η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών που προκύπτει από την συμφωνία του 1996. Είναι γνωστή π.χ. σε όλους η συνεργασία της Μοσάντ και της ΜΙΤ στην σύλληψη του Οτσαλάν στην Κένυα.
Όπως αντιλαμβανόμαστε από τα ανωτέρω υπάρχει τις τελευταίες δεκαετίες στενότατη συνεργασία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Στην όξυνση των διπλωματικών σχέσεων τα τελευταία ολίγα χρόνια οι ΗΠΑ τήρησαν ίσες αποστάσεις αφού και οι δυο χώρες, μαζί με την Σαουδική Αραβία, είναι οι βασικότεροι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ δεν μπορεί και δεν θέλει να έχει τεταμένες σχέσεις με την Τουρκία, την μοναδική μουσουλμανική χώρα της περιοχής που τον τελευταίο μισό αιώνα έχει εξελιχθεί σε στρατιωτικό του σύμμαχο. Η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν κοινά στρατηγικά συμφέροντα στην Μέση Ανατολή. Επ’ αυτού προστίθενται και τα κοινά δομικά στοιχεία των δυο κρατών. Και τα δυο κράτη ενεργούν στην περιοχή ως δυνάμεις κατοχής με βάση την ρατσιστική τους αυτοκατανόηση, το μεν Ισραήλ ως «κράτος των εβραίων» η δε Τουρκία ως «κράτος των τουρκογενών λαών».
Οι εντάσεις τα τελευταία πέντε χρόνια μεταξύ των δυο χωρών ποτέ δεν θα μπορούσαν, και ούτε το έκαναν, να υποσκάψουν 60 χρόνια εξαιρετικών σχέσεων στους τομείς Άμυνα και Ασφάλεια, όταν ιδιαίτερα αυτές οι σχέσεις υποβαστάζουν την αμερικανοσιωνιστική πολιτική στην Μέση Ανατολή και είναι αντίρροπες προς την πρόσφατη Ρωσική επέμβαση στην περιοχή. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις της Ελλάδας, οι μαριονέτες δηλαδή των ΗΠΑ και της ΕΕ, διέπραξαν μέγα ιστορικό λάθος προσεγγίζοντας στρατιωτικά και διπλωματικά το Ισραήλ. Ισραήλ και Τουρκία είναι οι χωροφύλακες των αμερικανοσιωνιστικών συμφερόντων στην Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο, μια περιοχή που η Ελλάδα έχει ζωτικά συμφέροντα και πρέπει να είναι σε θέση να τα υπερασπιστεί. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να ταυτιζόμαστε στρατιωτικά με τον επί δεκαετίες σύμμαχο της Τουρκίας, για να υπερασπιστούμε αυτά τα αυτονόητα συμφέροντα μας, ιδιαίτερα σε μια ιστορική στιγμή που η κρίση της Συρίας και η επιτυχής στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας θα έπρεπε να σηματοδοτούν νέες γεωπολιτικές προσεγγίσεις για την χώρα μας.
Γ. Λιναρδής