Η Μεταφυσική του Αθλητισμού

Ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολύ τα ΜΜΕ όσον αφορά την Χρυσή Αυγή, είναι η φυσική της κατάσταση και η ανέκαθεν αναφορά και στοχοποίηση σε γυμνασμένους νέους υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, κάτι που δείχνει για ακόμα μια φορά το φόβο του συστήματος για όσα άτομα ενσαρκώνουν το νους υγιής εν σώματι υγιή. Ο αθλητισμός ως έννοια, δεν υπάρχει μόνο για να γυμνάζει το σώμα, αλλά και το πνέυμα.

Η θρησκεία του Αγωνιστικού Ιδεώδους που γέννησε τους Ολυμπιακούς αγώνες και όρισε τον αθλητή ως την πρώτη βαθμίδα  προς το Θέιο, απουσιάζει παντελώς από τον νέο κόσμο που γέννησε τον μοντέρνο μαζικό καπιταλιστικό αθλητισμό. Η πολιτιστική μορφή που τον κυβερνά, διαπλάθει έναν νεο τύπο ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που αντί να συναγωνίζεται, έχει μάθει να....
ανταγωνίζεται, ενός ανθρώπου που όλες του οι αξίες και τα ιδανικά έχουν αντικατασταθεί με υλικά αγαθά, ενός ανθρώπου μαλθακού, άβουλου και ακαλλιέργητου.
Ο μεγάλος φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα παραλληλίζει τον αθλητή με πολεμιστή και τον αθλητισμό με πόλεμο. Ο αθλητής είναι ο πολεμιστής στο δικό του πόλεμο, σε έναν πόλεμο που συνειδητά επιλέγει να κηρύττει και να μάχεται σε καθημερινή βάση. Όχι όμως στον πόλεμο μεταξύ συναθλητών και αντιπάλων του, αλλά σε πόλεμο μεταξύ σώματος και νου. Σε έναν πόλεμο που το σώμα μαθαίνει ότι όλη του η δύναμη αντλείται από τη θέληση, την υπομονή και την επιμονή που μόνο το πνεύμα μπόρει να παράγει και να του μεταφέρει. Συνεπώς, ο αθλητισμός είναι πόλεμος, αλλά όχι μεταξύ ανθρώπων, συμφερόντων, ή ιδεών. Είναι ο πόλεμος που κερδίζεται μόνο εάν και εφόσον το σώμα υποταχθεί πλήρως στο πνεύμα.
Ο αθλητισμός πλάθει ομαδικότητα, καλλιεργεί χαρακτήρα και τάσσεται κατά του εγωκεντρικού τρόπου σκέψης που η σημερινή κοινωνία έχει καταφέρει να περάσει ως πρότυπο. Αντιθέτως η γυμναστική της σημερινής εποχής, κοινώς του γυμναστηρίου, ατροφεί το πνεύμα και εξισώνει τα ανθρώπινα σώματα σε κενά δοχεία που συναγωνίζονται μόνο εξωτερική, αφύσικη και πλασματική ομορφιά. Εκεί βρίσκεται η διαφορά του «αθλούμαι» από το «γυμνάζομαι». Ο στόχος, παύει να είναι το να ξεπερνάει κανείς τις δυνατοτητές του με σκοπό να γίνει ο καλύτερος εαυτός του και σπαταλιέται τόση ενέργεια και ανταγωνισμός στις δυνατότητες των άλλων ανθρώπων, που ο σκοπός μηδένιζεται και φυσικά μαζί και το πνεύμα.
Κανένας μη αθλητής δεν μπορεί να ξέρει τί θυσίες κάνει ο κάθε αθλητής για να πετύχει τους στόχους του και να φτάσει ψηλά. Πίσω από έναν αθλητή υπάρχει χαμένη νεότητα. Χαμένες οικογενειακές στιγμές, σχολικές εκδρομές, βόλτες, ξενύχτια, διακοπές. Γι’αυτό, όταν βλέπετε αθλητές να αγωνίζονται, χειροκροτήστε τους. Δεν έχει σημασία αν ήταν τέλεια ή λιγότερο καλή η προσπάθεια τους. Κάθε μέρα προσπαθούν περισσότερο απ’ότι εσείς νομίζετε. Αγωνίζονται και δεν τα παρατάνε.
Αντεπίθεση