Μαύρες Προβλέψεις

Του Γιάννη Πρετεντέρη
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ την τελευταία δηµοσκόπηση της GΡΟ, το 78% των Ελλήνων δηλώνουν απαισιόδοξοι για την πορεία της χώρας. ΚΑΙ ΠΩΣ να µην το δηλώνουν όταν την ίδια στιγµή διαβάζουν στους «Financial Τimes» ότι η Ελλάδα έχει 90% πιθανότητες να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους µέσα στην επόµενη δεκαετία, δηλαδή σε µεθοδευµένη πτώχευση.

ΚΑΙ ΟΤΑΝ στην ίδια εφηµερίδα, ο σύµβουλος του Πρωθυπουργού Τοµάζο Πάντοα-Σιόπα αναφέρεται (µαζί µε άλλους ειδικούς)...


στην ανάγκη συγκροτηµένης αναδιάρθρωσης του υπάρχοντος χρέους – παράλληλα µε τα άλλα οικονοµικά µέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις...

ΘΑ ΜΟΥ πείτε ότι η κυβέρνηση το διαψεύδει – και ορθώς το διαψεύδει: δεν µπορεί µια κυβέρνηση να αποδέχεται προκαταβολικά ότι κάποια στιγµή η χώρα θα πτωχεύσει... Να θυµίσω απλώς πως, τον τελευταίο χρόνο, αυτό που έχει συνήθως επιβεβαιωθεί είναι οι εκτιµήσεις των ξένων, όχι οι εκάστοτε διαβεβαιώσεις των Ελλήνων.

ΑΥΤΟ ΔΕΝ σηµαίνει, βεβαίως, ότι πρέπει να σταυρώσουµε τα χέρια και να περιµένουµε το µοιραίο. Οι προβλέψεις υπάρχουν για να διαψεύδονται και το ερώτηµα είναι αν η Ελλάδα θα καταφέρει να τις διαψεύσει.

ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ, όµως. ΠΡΩΤΟΝ, καµία οικονοµική πολιτική δεν µπορεί να αποδώσει µέσα στο κλίµα απαισιοδοξίας, κατήφειας και ανασφάλειας που έχει επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία. Η οποία µόλις πάει να σηκώσει λίγο το κεφάλι έρχεται µια περαίωση να της το ξαναβάλει κάτω από το νερό. Και µόλις πάει να αναπνεύσει έρχεται µια νέα φορολογική επιδροµή να την οδηγήσει σε ασφυξία. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, η χώρα δεν πρόκειται να διαψεύσει τις προβλέψεις, αν δεν µπει όσο γρηγορότερα γίνεται στον δρόµο της ανάπτυξης. Κι αυτή θα πρέπει να είναι σχεδόν η απόλυτη εθνική προτεραιότητα – για την κυβέρνηση αλλά και για όλους µας...

ΟΛΟΙ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ, βεβαίως, ότι τα δυο αυτά είναι αλληλένδετα. Δεν γίνεται ανάπτυξη σε κλίµα κατάθλιψης, ούτε µπορεί να ανατραπεί η κατάθλιψη χωρίς ανάπτυξη. Η ψυχολογία, βλέπετε, είναι και πρόβληµα και προϋπόθεση για τη λύση του προβλήµατος. Το ζητούµενο είναι πώς θα καταφέρει η κυβέρνηση να µεθοδεύσει και τα δύο.

Η ΜΙΑ διαδικασία είναι φανφάρες, παρελάσεις και θριαµβευτικά ανακοινωθέντα. Είναι η προέκταση της επιπόλαιης αντίληψης πως «η οικονοµία θα φτιάξει αν οι τηλεοράσεις λένε τα ευχάριστα και όχι τα δυσάρεστα». Λες και τα οικονοµικά µεγέθη διαµορφώνονται στα δελτία των οκτώ.

Η ΑΛΛΗ επιλογή είναι σοβαρή προσπάθεια, µεθοδική δουλειά και συγκεκριµένα αποτελέσµατα.

ΑΠΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ αλλά και από νοοτροπία πιστεύω περισσότερο στο δεύτερο. Οχι απλώς επειδή σιχαίνοµαι τις φανφάρες. Αλλά επειδή ποτέ δεν έχω δει κάποια κρίση να ξεπερνιέται µε διαφορετικό τρόπο.
"Τα ΝΕΑ"