«Tα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα»

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Μεγάλες πιένες στην ΥΕΝΕΔ του Μνημονίου. Προχθές είχε βραδυά cult. Αντί για δελτίο παίξανε σ’ επανέκδοση την κλασσική ταινία θρίλερ του Ματ Ο’ Μπάνον «Η επιστροφή των ζωντανών νεκρών» (Return of the living dead), που παίχτηκε στην Ελλάδα με τον πιασάρικο και χαβαλετζίδικο τίτλο «Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα». Στην πρωτότυπη ταινία τα ζόμπι έχουν για μερακλίδικο μεζέ τ’ ανθρώπινα μυαλά. Εδώ είχαμε παραλλαγή του θέματος αλλά πάλι με στόχο τ’ ανθρώπινα μυαλά.Στο ελληνικό σίκουελ έπαιζε μια μεσόκοπη κυρία με πολιτική πάρεση δεξιάς παρειάς, που ‘μοιαζε με την Όλγα, ο Γιαννάκης ο Τσαμπουκαλής, που μιλάμε το πετάει το μπουκάλι στο ταρτάν κι ένας τύπος απίθανος, κάτι μεταξύ Μπόρις Καρλώφ και Μπέλα Λουγκόζι. Αυτός ήταν λίγο πιο μεγάλος. Όταν έμπαινε η Όλγα στο Σχολαρχείο, αυτός ήδη το τέλειωνε κι ετοιμαζόταν για το Πανεπιστήμιο, λίγο πριν την 4^η Αυγούστου και τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου.
Η ταινία βέβαια,
είχε το πρόβλημα που έχουν όλες οι ελληνικές παραγωγές, προχειροδουλειά, φτηνή παλιά τεχνολογία κι εφέ του «κώλου». Ξέρετε, οι πιστολιές ακούγονται σαν στρακαστρούκες κλπ. Να φανταστείτε, η μεσόκοπη κυρία με το ακούνητο πρόσωπο ρωτούσε κάτι, και καλά στο αυθόρμητο, τον Μπέλα Λουγκόζι, κι ακουγόταν ο υποβολεύς. Τς, τς, τς.
Λοιπόν αδέρφια, καταλάβατε βέβαια τι σημαίνει αυτό που έγινε, έτσι; Τους έχει πάει πλέον τρεις δεκαπέντε κι έντεκα. Η ψαλίδα κλείνει, οι σφαλιάρες στην Μαύρη Κομπανία πέφτουν σύννεφο. Σε λίγο ο Λαός θα παίζει μαζί τους φατούρο και μπιζ και θα τρώνε κάτι ξεγυρισμένες. Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, σε οποιοδήποτε σοβαρό τηλεοπτικό σταθμό, η μεσήλιξ μαντάμ, ο υποβολεύς κι ίσως κι ο διευθυντής ειδήσεων, θα είχαν πάρει πόδι και δεν θα βρίσκανε δουλειά ούτε σε τηλεμάρκετινγκ.
Εδώ βέβαια στην Τεγκουσιγκάλπα, δυτικώς του Πακιστάν και far and away from Minesota, θα συνεχίσουν να περιφέρουν την παγωμένη μούρη τους και την «ανεξάρτητη δημοσιογραφία» τους στις τηλεοπτικές συχνότητες, που το ‘χουμε ξαναπεί, είναι όπως ο αιγιαλός: ανήκουν στο Λαό κι όχι στους μπετατζήδες της παραπληροφόρησης.
Βλέπουνε την ψαλίδα να κλείνει, τους Ταγματασφαλίτες του Μνημονίου ν’ αποσυντίθενται, νοιώθουν πλέον την ανάσα του Αντώνη στην καμπούρα τους κι έτσι αδίστακτοι αλλά και χεσμένοι που είναι, αποφάσισαν να παίξουν χοντρό παιχνίδι. Βγάλανε λοιπόν αυτόν που κάνει τα μωρά να κλαίνε και τα σκυλιά να ουρλιάζουν, τον πνευματικό πατέρα του Καρατζαφέρη και της σκυφτής – σκυφτής πολιτικής. Ο στόχος ήταν ένας και μόνον ένας: ο Αντώνης Σαμαράς. Αδέρφια, πονάνε! Και φοβούνται. Να, τους πάει.
Δεν είναι μόνο ότι ο Αντώνης τους πήρε την «εταιρεία», δεν είναι μόνο που έκανε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και τους μείνανε στα χέρια κάτι χαρτάκια κι ο Σκυλακάκης, είναι κιόλας που βλέπουν το κακό όνειρο να οδεύει προς εφιάλτη. Σαμαράς Πρωθυπουργός σημαίνει πλήρης απώλεια ελέγχου, κομμένα τα νταραβέρια και τα πολιτικά προσύμφωνα, συνταξιοδότηση, μπικικίνια νόου, στην απόξω δια βίου. Σημαίνει δε και κάτι πολύ επικίνδυνο για το καθεστώς: οι ελεγκτικοί και διωκτικοί μηχανισμοί σε καθαρά κι εθνικά χέρια.
Αν μέχρι προχθές πιστεύατε πολλοί από σας και με σιγουριά ότι ο Αντώνης θα γίνει γρήγορα Πρωθυπουργός, από προχθές μπορείτε να είσαστε βέβαιοι ότι αυτό πιστεύει και η μεταπολιτευτική «παράγκα». Το πιστεύει κι ο πατέρας της κόρης του κι η Όλγα και το αγόρι στο κοντρόλ που διάβαζε τους διαλόγους.
Ήταν τόσο χονδροειδές αυτό που έκαναν, που δίνει αέρα στα πανιά του Αντώνη. Κανά δυο τέτοια ακόμη και άλλες μια δυο αποκαλύψεις για το τι καπνό φουμάρει ο τουρίστας Πινόκιο του Μαξίμου και δεν θα προλάβουν ούτε τα χαρτιά τους να μαζέψουν, ούτε να κάψουν τα διπλά πολιτικά βιβλία.
Ο περιφερόμενος συκοφάντης της χώρας του και του Λαού, αυτός ο τύπος που τούτος ο τόπος ανάθρεψε όλο το σόϊ του και τρεις γενιές ντερλικώνουνε τον απύλωτο, έχει το θράσσος να περιφέρεται και να βρίζει την χώρα του, εμάς όλους.
Ώστε διοικείς διεφθαρμένη χώρα; Ρε συ Γιώργο, πες μου, να χαρείς το Χαλογουίν, είσαι κανάς γενναίος πολεμιστής που γύρισε μετά από χρόνια από την Τροία; Έλειπες με τον Μαγγελάνο στον περίπλου της Γης; Είδες φως κι ανέβηκες κι έκπληκτος καταγγέλλεις τους διεφθαρμένους ιθαγενείς; Έλειπες με τον Τσε και τον Πανταγιά στη Βολιβία; Εσύ κυβερνούσες. Εσύ κι όλο το σόϊ σου κι όσοι τώρα σας γυαλίζουν το Μνημόνιο κι οι νοοτροπίες τους.
Φτύσε τα μούτρα σου, τα δευτεροξάδερφα σου στη Μινεσότα, όχι εμάς. Εδώ που ήρθες, boy, άμα έχουμε πρόβλημα με τον γιο, την κόρη μας, τον αδερφό μας το κρατάμε στο σπίτι μας και προσπαθούμε να το λύσουμε μόνοι μας, δεν ξεφτιλίζουμε τα παιδιά και τ’ αδέρφια μας. Πολύ περισσότερο δεν φωνάζεις όταν το πρόβλημα είσαι εσύ ο ίδιος.
Είχα από καιρό καταλάβει από τις επιλογές του ότι ο Γιώργος δεν πολυγουστάρει τους πασόκους αλλά τελικά φαίνεται ότι γενικώς δεν πολυγουστάρει τους Έλληνες κι η Ελλάδα του φέρνει μια δυσφορία, σαν χαλασμένο τσήζκέϊκ.
Νομίζω πάντως ότι ο Γιώργος θα ήταν καλός για κυβερνήτης της Γουέστ Βιρτζίνια, να εγκαινιάζει το Φεστιβάλ της πιο Μεγάλης Κολοκύθας, διαγωνισμούς χοτ ντογκ και καλλιστεία για γελάδες λόνγκχορν. Και με την Γουέστ Βιρτζίνια έχω πάντα το ίδιο πρόβλημα. Όλο ξεχνάω την κωλοπρωτεύουσα της. Ο Γιώργος όμως αυτά τα παίζει στα δάχτυλα. Με τα Βαλκάνια έχει ένα θέμα…
Και για να μην το ξεχάσω, αδέρφια, επειδή το ΕΣΡ έχει πάει προφανώς για τσάγαλα, ας κάνουμε κάτι. Όπου πετυχαίνετε την Όλγα και τον Γιάννη, δείξτε τους εμπράκτως κι ενθουσιωδώς τις σκέψεις και τα συναισθήματα σας. Στο δρόμο, μέσα από τα αυτοκίνητα, όπου τρώνε και πίνουν, πηγαίνετε κοντά και πείτε τους, δείξτε τους εις επήκοον όλων, τι πιστεύετε γι’ αυτούς. Δημοκρατία έχουμε, έτσι δεν είναι; Δημόσια τα κάνουν, δημόσια να τους τα πούμε κι εμείς.