Πολλοί άνθρωποι αρέσκονται στο να νομίζουν ότι είναι "μη-βίαιοι". Γενικά, οι άνθρωποι τείνουν να βδελύσσονται την χρήση βίας και η βία λογίζεται αρνητικά από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Πολλοί είναι ανίκανοι να διακρίνουν την διαφορά μεταξύ δικαιολογημένης και αδικαιολόγητης βίας. Ειδικά κάποιοι ματαιόδοξοι "φαρισαίοι" αρέσκονται να νομίζουν ότι είναι υπεράνω της άγριας, βίαιης κουλτούρας των προγόνων τους. Λένε πως "η βία δεν είναι η λύση". Λένε πως "η βία δεν λύνει τίποτα".

Κάνουν λάθος! Όλοι τους βασίζονται στην βία, κάθε μέρα που περνά.
Στις εκλογές, άνθρωποι όλων των τάξεων συρρέουν στην κάλπη, και...... με αυτόν τον τρόπο, ευελπιστούν να επηρεάσουν το ποιος θα κράτα την σιδηρά βέργα της δικαιοσύνης. Αυτοί που θέλουν να πάψουν την βία -λες και είναι κάτι δυνατό ή επιθυμητό- πολλές φορές προσπαθούν να αφοπλίσουν τους συμπολίτες τους. Αυτό δεν παύει την βία. Απλώς δίνει στο Κράτος το μονοπώλιο της Βίας. Αυτό σε καθιστά "ασφαλή", όσο δεν τσαντίζει το μεγάλο αφεντικό.

Όλες οι κυβερνήσεις -δεξιές,αριστερές ή οτιδήποτε άλλο- είναι καταπιεστικές από την φύση τους. Πρέπει να είναι έτσι.

Η Τάξη απαιτεί την Βία και επιβάλλεται μέσω αυτής.

Ένας κανόνας που δεν υποστηρίζεται με την αιωρούμενη απειλή της βίας, είναι απλά μια προτροπή. Τα Κράτη βασίζονται σε Νόμους, που πραγματώνονται από άνδρες που είναι έτοιμοι να ασκήσουν βία στους παραβάτες. Κάθε φόρος, κάθε κώδικας και κάθε άδεια (οδήγησης κλπ) απαιτεί μια κλιμακούμενη σειρά από πιθανές τιμωρίες, που φτάνουν έως την φυλάκιση και την δέσμευση της περιουσίας του παραβάτη, από ένοπλους άνδρες που θα ασκήσουν βία στην παραμικρή αντίσταση ή απροθυμία για συνεργασία. Κάθε φορά που μια μαμά διαδηλώνει και απαιτεί σκληρότερες ποινές πχ για την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ ή για την πώληση τσιγάρων σε ανήλικους ή να έχεις πίτ-μπουλ, απαιτεί από το Κράτος να ασκήσει βία για λογαριασμό της. Η ζωτικότητα κάθε νόμου και κάθε κρατικού μέτρου προϋποθέτει την θέληση του συνόλου να επιβληθεί διά της βίας.

Όταν ένας οικολόγος απαιτεί "να σώσουμε τις φάλαινες", θέτει επί τάπητος το ζήτημα ότι το σώσιμο της φάλαινας είναι τόσο σημαντικό, ώστε αξίζει τον κόπο να βλάψεις αυτούς που βλάπτουν τις φάλαινες. Ο ειρηνικός οικολόγος ζητά από τον κυρίαρχο να επιτρέψει την χρήση βίας για να προστατευτούν οι φάλαινες. Αν οι κρατικοί άρχοντες συμφωνούσαν και εκφράζαν ότι είναι σημαντικό να "σωθούν οι φάλαινες", αλλά στην συνέχεια αρνούνταν να τιμωρήσουν τους φαλαινοθήρες ή να επικυρώσουν την χρήση βίας για να παρεμποδιστούν οι φαλαινοθήρες και να επιβάλλουν τις ποινές, τότε η δήλωση τους θα στερούνταν νοήματος. Αυτοί που θα ήθελαν να βλάψουν τις φάλαινες θα το κάναν ανενόχλητοι δίχως την απειλή τιμωρίας.

Χωρίς δράση, τα λόγια είναι απλά λόγια. Χωρίς βία, οι νόμοι είναι απλά λόγια.
Η βία δεν είναι η μόνη λύση, αλλά είναι η τελική.

Κάποιος μπορεί να ηθικολογήσει και να κάνει επικλήσεις στην λογική, το συναίσθημα, την αισθητική και την συμπόνια. Οι άνθρωποι συγκινούνται από αυτά τα επιχειρήματα, και όταν πείθονται με ικανοποιητικό τρόπο, διαλέγουν να μετριάσουν και να αλλάξουν τις συμπεριφορές τους.

Όμως η εθελούσια υποταγή των πολλών, αναπόφευκτα δημιουργεί μια αδυναμία που δύναται να την εκμεταλλευθεί ο οποιοσδήποτε παρεκδυθεί των ηθικών και κοινωνικών προσταγών. Αν κάθε άνδρας κατεβάσει τα όπλα και αρνείται να τα πάρει ξανά, ο πρώτος που θα το κάνει θα είναι σε θέση να ενεργεί όπως επιθυμεί. Η ειρήνη μπορεί να διατηρηθεί μόνο όταν όλοι τηρούν τις προσταγές κατά γράμμα προσπαθώντας να είναι μη βίαιοι στο διηνεκές. Για πάντα. Κανείς αντιρρησίας ή εγκληματίας δεν θα ρωτήσει "αλλιώς τι?", μιας και σε μια μη-βίαια κοινωνία, η καλύτερη δυνατή λύση θα είναι "αλλιώς θα αποφασίσουμε ότι δεν είσαι καλός άνθρωπος και δεν θα μοιραστούμε μαζί σου". Ο ταραχοποιός μας είναι ελεύθερος να πει " Δεν με νοιάζει. Θα πάρω αυτό που θέλω, όπως και να έχει."

Η βία είναι η οριστική απάντηση στην ερώτηση "αλλιώς τι;"

Η βία είναι ο χρυσός κανόνας, που εγγυάται την Τάξη. Στην πραγματικότητα είναι καλύτερος από τον κανόνα του χρυσού, γιατί έχει οικουμενική αξία. Η βία υπερνικά τους φραγμούς της φιλοσοφίας, της θρησκείας, του πολιτισμού και της τεχνολογίας. Οι άνθρωποι λένε ότι η μουσική είναι μια διεθνής γλώσσα, αλλά μια γροθιά στο πρόσωπο πονάει εξίσου το ίδιο, άσχετα από το τι γλώσσα μιλάς ή τι μουσική ακούς. Αν σε κλειδαμπαρώσουν σε ένα δωμάτιο με κάποιο, και αυτός αρπάξει μια σιδερόβεργα και αποπειραθεί να σε κτυπήσει, όποιος και να είσαι, το μυαλό σου αυτόματα θα αντιληφθεί την απάντηση στο ερώτημα, "αλλιώς τι". Και έτσι η Τάξη διατηρείται.

Η πρακτική αντίληψη περί βίας είναι τόσο βασική για την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη τάξη, όσο η αντίληψη ότι η φωτιά καίει. Μπορείς να την χρησιμοποιήσεις, αλλά επιβάλλεται να την σεβαστείς. Μπορείς να ενεργήσεις εναντίον της, και μπορείς να την ελέγξεις, αλλά δεν μπορείς να την εξαφανίσεις με ευχολόγια. Σαν την πυρκαγιά, μερικές φορές είναι τόσο δυσθεώρητη που δεν θα ξέρεις πότε έφτασε, παρά μόνο όταν θα είναι πολύ αργά για να κάνεις κάτι.  Μερικές φορές σε υπερνικά. Ρώτα τους Τσερόκη, τους Ίνκα, τους Ρωμανώφ, τους Εβραίους, τους Νοτιο-αμερικάνους, τους βάρβαρους και τους Ρωμαίους. Όλοι ξέρουν την απάντηση στο ερώτημα "αλλιώς τι;".

Η βασική επίγνωση ότι η Τάξη απαιτεί την Βία δεν είναι κάποια θεική αποκάλυψη, άσχετα αν μερικοί την εκλαμβάνουν ως τέτοια. Μόνο και μόνο το όλο θέμα είναι ικανό να φέρει μερικούς στα όρια της αποπληξίας, και μερικοί οργίλοι θα προσπαθήσουν να την καταρρίψουν μόνο και μόνο γιατί δεν είναι "ωραία διαπίστωση", με υποθετικά και αποπροσανατολιστικά επιχειρήματα. Αλλά κάτι για να είναι αληθινό, δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι και ευχάριστο. Η πραγματικότητα δεν υποτάσσεται στην αχαλίνωτη φαντασία ή τους μαλθακούς συναισθηματισμούς.

Η περίπλοκη κοινωνία μας βασίζεται στην κεκαλυμμένη βία σε τέτοιο βαθμό που ο μέσος άνθρωπος στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής του, διάγει τον βίο του χωρίς να απαιτείται να κατανοεί ή να σκέφτεται εις βάθος το φαινόμενο της βίας, μιας και είναι ένα στοιχείο απόμακρο για αυτόν. Μπορεί να το σκέφτεται σαν κάτι μακρινό, αυθαίρετο που δεν τον αγγίζει και μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες τους για την επίλυση του, σε μακρόπνοες "πολιτικές" και την κοινωνικό προγραμματισμό. Όταν η βία χτυπά την πόρτα του, απλώς παίρνει ένα τηλέφωνο και η αστυνομία έρχεται να "καθαρίσει". Λίγοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι αυτό που κάνουν είναι απλά να πληρώνουν "λεφτά προστασίας" μια ένοπλη ομάδα για να καλείται να ασκεί νόμιμη, οργανωμένη βία για λογαριασμό τους. Όταν αυτός που μας απειλεί, αντιμετωπίζεται με μη-βίαιο τρόπο, δεν μπορούμε να κάνουμε την σύνδεση, ούτε καν συνειδητοποιούμε πως ο λόγος που υποτάχτηκε ο εγκληματίας ήταν το πιστόλι που ήταν τοποθετημένο στην μέση του αστυνομικού ή η υπόνοια ότι θα καταδιωχτεί από πολυάριθμους ανθρώπους που θα έχουν τον νόμιμο δικαίωμα να τον σκοτώσουν αν θεωρήσουν ότι αποτελεί απειλή. Δηλαδή αν θεωρηθεί απειλή για την Τάξη.

Υπάρχουν γύρω στα δυόμισι εκατομμύρια φυλακισμένων στις ΗΠΑ. Το 90% αυτών είναι άνδρες. Πολλοί δεν παραδόθηκαν. Οι περισσότεροι δεν διανοούνται να αποπειραθούν να αποδράσουν γιατί ξέρουν πως υπάρχει ένας φύλακας ψηλά στον πύργο που είναι έτοιμος να τους πυροβολήσει. Πολλοί είναι "μη-βίαιοι" παραβάτες. Οι μαμάδες, οι λογιστές, οι διασημότητες-ακτιβιστές και ο μέσος χίπης της διπλανής πόρτας, όλοι μα όλοι, στέλνουν λεφτά διά των φόρων τους, για να συντηρήσουν μια οπλισμένη κυβέρνηση που διατηρεί την Τάξη μέσω της οργανωμένης Βίας.

Όταν την οργανωμένη βία, την διαδέχεται η ανοργάνωτη και παραβατική, όπως πχ μετά από μια φυσική καταστροφή, τότε αναγκαζόμαστε να δούμε πόσο πολύ εξαρτόμαστε από αυτούς που βασίζονται στην Βία για να τηρήσουν την Τάξη. Οι άνθρωποι πλιατσικολογούν γιατί μπορούν, και σκοτώνουν γιατί νομίζουν ότι μπορούν να μην υποστούν τις ευθύνες. Το να αντιμετωπίσεις την βία και το να βρεις βίαιους ανθρώπους που θα σε προφυλάξουν από άλλους βίαιους ανθρώπους καθίσταται επιτακτική ανάγκη.

Ένας φίλος μου είχε διηγηθεί ένα περιστατικό, όπου πρωταγωνιστούσε ένα φιλικό του πρόσωπο που τύγχανε να είναι αστυνομικός, που επιβεβαιώνει τα γραφόμενα μου. Κάποιοι έφηβοι ήταν σε ένα εμπορικό κέντρο, έξω από ένα βιβλιοπωλείο. Κάναν πλάκα και συζητούσαν με κάποιους αστυνομικούς που ήταν στο σημείο. Ο αστυνομικός ήταν ένας μεγαλόσωμος τύπος, που δεν θα ήταν συνετό να τα βάλεις μαζί του. Ένα από τα παιδιά είπε στον αστυνομικό ότι δεν έβλεπε κάποιο υπαρκτό λόγο, που η κοινωνία χρειαζόταν αστυνομικούς.

Ο αστυνομικός γύρισε και απάντησε στον μικρό: "έχεις κάποια αμφιβολία, για το αν είμαι σε θέση να σου σπάσω τα χέρια και να σου πάρω το βιβλίο που κρατάς, αν γούσταρα;"

O μικρός σοκαρισμένος από την βαναυσότητα της δήλωσης απάντησε μονολεκτικά "όχι".

"Για αυτό χρειάζεσαι τους μπάτσους, μικρέ" ήταν η λακωνική απάντηση του αστυνομικού.

Ο George Orwell έγραφε στις "Σκέψεις για τον Εθνικισμό" πως, για τον πασιφιστή, η αλήθεια πως "αυτοί που "αποστρέφονται" την βία είναι σε θέση να το κάνουν, γιατί την εξασκούν άλλοι για λογαριασμό τους" είναι φανερή αλλά είναι αδύνατο για αυτούς να την αντιληφθούν. Μεγάλη έλλειψη παραλογισμού πηγάζει από την αδυναμία παραδοχής πως εξαρτόμαστε από την παθητική αποδοχή της βίας για την προστασία μας. Οι τάσεις φυγής που εκφράζονται από φαντασιώσεις του τύπου "Ιmagine" του Τζον Λένον, αποδυναμώνουν την ικανότητα μας να βλέπουμε τον κόσμο ως έχει και να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας για την φυσικότητα της βία στο ανθρώπινο είδος.  Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνηγορεί στον έμφυτο πασιφιστικό χαρακτήρα του ανθρώπου, απεναντίας υπάρχουν πάμπολλες αποδείξεις για το αντίθετο. Κάθε μέρα οι παλαιοντολόγοι ανακαλύπτουν ένα πρωτόγονο κρανίο με θλαστικά τραύματα από όπλα ή εργαλεία. Οι πρώτοι νομικοί κώδικες ήταν μακάβριοι σε σοκαριστικό βαθμό. Αν νιώθουμε λιγότερο απειλούμενοι σήμερα, αν νομίζουμε ότι ζούμε σε μια μή-βίαια κοινωνία, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε δώσει πολλές εξουσίες που αφορούν την ζωή μας, στο Κράτος. Κάποιοι το αποκαλούν "λογική", εμείς κάλλιστα μπορούμε να πούμε πως αποτελεί οκνηρότητα. Μια επικίνδυνη οκνηρότητα, που φαίνεται από το γεγονός πως οι άνθρωποι δηλώνουν πως δεν εμπιστεύονται σε μεγάλο βαθμό τους πολιτικούς.

Η βία δεν προέρχεται από τις ταινίες, την μουσική ή τα βιντεοπαιχνίδια. Η βία προέρχεται από τους ανθρώπους. Είναι καιρός, ο κόσμος να ξυπνήσει από την μαστούρα των 60s και να ξαναρχίσουν να είναι ειλικρινείς όσον αφορά την βία. Οι άνθρωποι είναι βίαιοι και αυτό είναι κάτι φυσικό. Δεν μπορείς να νομοθετήσεις εναντίον αυτής της πραγματικότητας, ή να την αδρανοποιήσεις με "επιχειρήματα". Βασισμένοι στις υπάρχουσες ενδείξεις, δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η παγκόσμια ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί ή ότι η βία μπορεί να "παύσει".

Είναι καιρός να σταματήσουμε να ανησυχούμε και να μάθουμε να αγαπάμε το Ξίφος. Η Ιστορία μας διδάσκει πως αν δεν το κάνουμε εμείς, κάποιος άλλος θα το κάνει!