Lifestyle και Πολιτισμός ( κουλτούρα Hip Hop)

Μετά τα βόρεια προάστια, τα λαμπρά φώτα, τα φλας, τις κάμερες και τις μεταξωτές κορδέλες, θέλω να περάσω στην ανάλυση ενός πολιτισμικού φαινομένου (παράγωγο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας) από την απέναντι όχθη σε σχέση με το προηγούμενο θέμα. Ποιο συγκεκριμένα από την μεριά του λιμανιού κυρίως. Ένα φαινόμενο που προσωπικά με πληγώνει ιδιαίτερα, καθώς γεννήθηκα σε κάποια συνοικία της δυτικής Αττικής και μεγάλωσα όντας μάρτυρας κατά την διάρκεια της άνθησης του. Πριν επεκταθώ περαιτέρω στο κυρίως θέμα, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι πολύ σημαντικό προς αποφυγή παρεξηγήσεων εφόσον υπάρχουν ορισμένοι συναγωνιστές που τρέφουν κάποια συμπάθεια προς το είδος. Το συγκεκριμένο κείμενο ΔΕΝ αναφέρεται στο.....

μουσικολογικό ρεύμα της hip hop μουσικής αυτού καθ' αυτού, ούτε στην προσωπική επιλογή του καθενός να ακούει ό,τι αγαπάει. Θα ήμουν το λιγότερο ρηχός και στενόμυαλος αν έβαζα στο ίδιο καζάνι ένα τόσο μεγάλο ποσοστό ξεχωριστών προσωπικοτήτων. Αυτή η σειρά κειμένων έχει να κάνει με την στάση ζωής ορισμένων ατόμων (σύμφωνα και με τον βασικό τίτλο των άρθρων) και το καθρέφτισμα της στην γενική εικόνα της σημερινής κοινωνίας και του πολιτισμού μας. Πιο συγκεκριμένα, αυτό το κείμενο έχει να κάνει με όσους είχαν την ύψιστη τιμή να γεννηθούν πραγματικοί Έλληνες, αλλά η κουλτούρα τους υποδηλώνει πως μέσα τους κρύβουν μια ψυχή ενός Αφροαμερικάνου.

  1970, ΗΠΑ. Το hip hop κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα μέσα από τις τέσσερις βασικές αρχές του (rap, DJing, breaking και graffiti) στις ποιό υποβαθμισμένες περιοχές των Ηνωμένων πολιτειών από γκέτα Αφροαμερικάνων ως κραυγή διαμαρτυρίας περί των συνθηκών του βιοτικού επιπέδου τους. Ας δεχτούμε ότι μπορεί και να είχαν όντως το υπόβαθρο ώστε να δημιουργήσουν αυτό το ρεύμα μιας και κάθε λαός έχει την ανάγκη στο πέρασμα της ιστορίας να δημιουργεί ώστε να συμβολίζει ότι υπάρχει ακόμα. Στην πορεία όμως, αυτός ο συμβολισμός και η διαμαρτυρία άρχισε να λειτουργεί ξεκάθαρα ως προσωπείο και η μόνη χρηστική λειτουργία του αντικειμένου, ήταν να είναι κομμάτι μιας κουλτούρας με βασική θεματολογία γκανγκστερικούς πολέμους.

    1992, Ελλάδα. Ο “αλβανοπατέρας” πρωθυπουργός Σαμαράς ανοίγει τα σύνορα μας και η δύστυχη πατρίδα μας έρχεται αντιμέτωπη με το πρώτο κύμα βαρυποινιτών Αλβανών ξεκινώντας μια σειρά αναλέητων εγκλημάτων για τουλάχιστον πέντε χρόνια, μέχρι να τελειώσει επιτυχώς η πλύση εγκεφάλου προς τον Ελληνικό λαό και να χαρακτηριστούν από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης ως "φουκαράδες μεροκαματιάρηδες".

  2000, ΗΠΑ. Η χρονολογία που κατά την ταπεινή μου άποψη η μουσική πέθανε επισήμως. Σταδιακά, έγινε απολύτως αντιληπτό από την διεθνή μουσική βιομηχανία το πόσο πουλάνε οι δήθεν φωνές διαμαρτυρίας και πόσο θα μπορούσαν να εκφραστούν από το είδος του hip hop όλοι οι λαθρομετανάστες και οι συμμορίτες της γης. Κάπως έτσι, με τις γνωστές "συνοπτικές δημοκρατικές διαδικασίες" επιβλήθηκε κυρίως από τους κράχτες της νέας τάξης πραγμάτων (media) ως αναγνωρισμένη φιλοσοφία και υγιεινή στάση ζωής και διασκέδασης παρά τα στερεότυπα.

  2000, Ελλάδα. Τα παιδιά των προαναφερθέντων Αλβανών εγκληματιών μεγαλώνουν και αρχίζουν να μετέχουν της Ελληνικής παιδείας. Σε αυτό το σημείο, καθώς παραμυθιάζονται πως βρίσκονται στην ίδια ακριβώς θέση με τους Αφροαμερικάνους του 20ού αιώνα ,η εν λόγο μάστιγα τσιμεντώνει τα θεμέλια της στον Ελλαδικό χώρο. Η κουλτούρα του γκραφίτι και του χασίς αρχίζει να αναπτύσσεται για τα καλά από εφήβους και ενήλικες Αλβανούς λαθρομετανάστες μέσα στα Ελληνικά σχολεία και σύντομα αρχίζει να υιοθετείτε ως τρόπος ζωής και από παραπλανημένα και αδύναμα Ελληνόπουλα στην ανάγκη τους να δείξουν ότι αποτελούν μέρος του συνόλου. Άμεσο αποτέλεσμα, ήταν να ξεκινήσει ένας αέναος κύκλος βίας στα Ελληνικά σχολεία και τις γειτονίες μας ανάμεσα σε εκείνους και όσους αντιστεκόμασταν. Οι κυβερνήτες του κράτους μας όμως, φυσικά βρήκαν τον αποτελεσματικότερο τρόπο προς την αντιμετώπιση των θλιβερών συνθηκών που οι ίδιοι δημιούργησαν. Που και που, βλέπουμε στους δέκτες μας ορισμένους θολοκουλτουριάριδες να στέλνουν τα μηνύματα τους κατά της εφηβικής βίας.

  Είναι το λιγότερο αξιολύπητο, σήμερα, εν έτη 2014 που ο σχεδόν παγκόσμιος πόλεμος εις βάρος της Ελλάδας και των εθνικιστών είναι απροκάλυπτος, να υπάρχουν νέοι και νέες που αγκαλιάζουν χωρίς δεύτερη σκέψη την φιλοσοφία και τα κατασκευάσματα των ίδιων των εχθρών μας καθιερώνοντας τον αντίστοιχο αντεθνικό τρόπο ζωής και σκέψης. Οι Έλληνες και γενικά ο λευκός άνθρωπος δεν σχεδιάστηκαν γι' αυτό. Οι "λευκοί αράπηδες" δεν έχουν θέση στις κοινωνίες της Ευρώπης των Εθνών, και όσο και αν λένε ότι παραληρούμε κάθε φορά που θίγουμε τέτοια θέματα, δυστυχώς για αυτούς πάντα θα μπορούμε να τεκμηριώνουμε και να αποδεικνύουμε τα λεγόμενα μας. Ζωντανή απόδειξη, για το συγκεκριμένο θέμα, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη παρά μια σύντομη ανάγνωση της ιστορίας μας μέσα από τα έργα τέχνης και την γενική τους συνεισφορά στο πολιτισμικό σύνολο ολόκληρης της υφηλίου. Σίγουρα στην μεγάλη εικόνα, έχουν υπάρξει αμέτρητοι μη Έλληνες και κινήματα που πραγματικά συνέφεραν μέσα από τα έργα τους σε όλους τους τομείς. Απλά εμπνεόμαστε όμως από αυτούς, δεν τους αντιγράφουμε. Δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να τους αντιγράψουμε. Κουλτούρα και πρότυπα έχουμε σαν λαός και δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο παρά του Ελληνισμού το φως ως εφόδιο στην αποστολή μας μέχρι την τελική νίκη.

πηγή