Λέγεται ότι η Ιστορία είναι η μοναδική επιστήμη που διαμορφώνει χαρακτήρα. Δεν είναι άλλωστε και τυχαίο το γεγονός ότι μοναχά αυτή η συγκεκριμένη επιστήμη αλλοιώνεται τόσο συστηματικά από τις επίσημες αρχές του ελλαδιστάν, των θολοκουλτουριάρηδων και των τουρκοραγιάδων, που θα μπορούσε κανείς να πει πως βιάζεται κατ’ εξακολούθηση για να φτάσει στη νέα γενιά των Ελλήνων τόσο κακοποιημένη που κανείς νέος πια δεν μπορεί να διαμορφώσει άποψη και κυρίως κριτική σκέψη επί σοβαρότατων ζητημάτων( ιδεολογικών, ηθικών, κοινωνικών) τα οποία δημιουργούνται σαν απόρροια της ελάχιστης έστω ενασχόλησης με το παρελθόν. Εν πάσει περιπτώσει, ο καθένας διαμορφώνει την άποψή του και αντιλαμβάνεται τα διδάγματα της Ιστορίας διαφορετικά από όλους τους άλλους.
Βεβαίως, αυτή η διαφορά αντιλήψεων προκύπτει από το μορφωτικό επίπεδο του καθενός, την ηθική του, τα οικογενειακά-κοινωνικά του γνωρίσματα. Προσωπικά θεωρώ ότι....
προκύπτει από τον φυλετικό ψυχισμό, μια έννοια που κάθε άλλο παρά επίκτητη μπορεί να θεωρηθεί. Και οπωσδήποτε αυτός σε άλλους ενυπάρχει ενώ σε άλλους όχι. Έτσι, μέσα από τα μάτια της ψυχής μας εκλαμβάνουμε γεγονότα, καταστάσεις, ρήσεις και διδασκόμαστε από αυτά πολύ διαφορετικά από το ανθρώπινο συνονθύλευμα που πολλές φορές δεν διαθέτει τις ανάλογες αισθητήριες κεραίες για να έχει την ίδια κατανόηση και γνώμη με εμάς.
Στις ιστορικές και μεγαλειώδεις για έναν πραγματικό λαϊκό εθνικιστή στιγμές που ζούμε, παρά τον καταιγισμό των γεγονότων, τη λάσπη και τη βρωμιά που μας καταπνίγουν, έχοντας πάντοτε το κεφάλι ΨΗΛΑ, στεκόμαστε όρθιοι υπομένοντας το κάθε χτύπημα με σκοπό να εκπληρώσουμε τις επιταγές που μας όρισε η Μοίρα. Όλοι συμβάλλουμε στον Αγώνα, όπως μπορούμε, με ότι δυνάμεις έχουμε. Όμως υπάρχουν κάποια φωτεινά παραδείγματα Ηρώων, τα οποία ξεχωρίζουν και με την λάμψη τους μας καθοδηγούν μέσα στο σκοτάδι, φωτίζοντας τον μακρύ και κακοτράχαλο δρόμο που διαλέξαμε. Είναι χρέος του καθενός από εμάς να μνημονεύουμε, να τιμούμε και κυρίως να παραδειγματιζόμαστε από τα αδέρφια μας που πρόσφεραν το ύψιστο αγαθό για τον Αγώνα: την ίδια τους την ζωή.
Υπάρχει μια φράση γραμμένη στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, την οποία οι πλείστοι των Ελλήνων έχουν ακούσει, λίγοι όμως γνωρίζουν πότε και υπό ποιες συνθήκες αυτή διατυπώθηκε και ακόμη πιο λίγοι αντιλαμβάνονται την βαθύτερη έννοια της: «ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ».
Η φράση αυτή ακούστηκε από τα χείλη του μεγάλου Έλληνα Περικλή, στον οποίο αποδίδεται ο χρυσούς αιών των τεραστίων διαστάσεων μνημείων και της παντοδύναμης αθηναϊκής δημοκρατίας. Βέβαια, αυτό που ξεχνούν οι υμνητές του κοινοβουλευτισμού συγκρίνοντας τη σημερινή πολιτειακή λατέρνα με εκείνο το πολιτειακό σύστημα, είναι ότι στην αθηναϊκή πολιτεία είχαν λόγο μόνο οι Αθηναίοι πολίτες. Πρόκειται για μια φράση, η οποία εκφωνήθηκε στον επιτάφιο λόγο προς τιμήν Αθηναίων οπλιτών που έπεσαν στη μάχη. Τι μπορεί να σημαίνει όμως; Είναι η επιβεβαίωση του μυστηριακού χαρακτήρα που λαμβάνει η θύμηση των νεκρών. Νεκροί, οι οποίοι έπεσαν για έναν σκοπό, μια ιδέα, μια Πατρίδα.
Άνδρες των οποίων οι ψυχές πέταξαν, φτερούγισαν ψηλά και όμως δεν χάθηκαν στην άυλη δίνη της αιωνιότητας αλλά μετέτρεψαν τις πράξεις τους σε ένα μνημείο άφθαρτο, υπεράνω του χρόνου και του χώρου. Οι άνδρες αυτοί είναι πραγματικά αθάνατοι, αφού ζουν στις καρδιές όλων μας και εξακολουθούμε να τους μνημονεύουμε, να προσπαθούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της αυτοθυσίας τους, παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από εμάς και καθοδηγούν το πνεύμα μας στον Αγώνα.
Το όνομα και η φήμη τους είναι τα μεγαλύτερα μνημεία τους και όχι κάποιο άγαλμα ή γλυπτό. Τιμή και δόξα στους νεκρούς του Αγώνα μας, στα παλικάρια που έδωσαν τη ζωή τους για μια καλύτερη Ελλάδα, περήφανη, ελεύθερη και οπωσδήποτε για μια Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες.
Τιμή και δόξα στον Μανώλη και τον Γιώργο
Αδέρφια,να ξέρετε ότι κάθε μέρα που περνάει προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι,να φανούμε αντάξιοι σας και να πετύχουμε τον σκοπό μας.
Ένας πολιτικός κρατούμενο
ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφή